Dynamiczny biointerfejs pomiędzy tkankami małży i bazofilów odgrywa ważną rolę w szybkim uwalnianiu

Zespół chemików z Uniwersytetu McGill we współpracy z kolegą z Charité-Universitätsmedizin w Niemczech odkrył część procesu, za pomocą którego małże przyczepiają się do skał i szybko uwalniają się, gdy pozwalają na to warunki.

W ich projekcie wspomniany W magazynie Naukigrupa badała interfejs między tkankami małży a wiązką nici, którymi małże przyczepiają się do skał i innych obiektów. Guoqing Pan i Bin Li z uniwersytetów Jiangsu i Suzhou w Chinach opublikowali artykuł Esej perspektywiczny w tym samym numerze magazynu, szczegółowo opisując pracę wykonaną przez zespół nad tym nowym przedsięwzięciem.

Małże to małże dwuskorupowe żyjące w środowiskach słodkowodnych i słonowodnych. Mają przegubowe muszle połączone więzadłem. Mięśnie zapewniają szczelne uszczelnienie podczas zamykania muszli. Małże wykorzystują nici bisiorowe (zwane brodami), aby przyczepić się do stałych obiektów, takich jak skały.

Omułek bisiorowy był szeroko badany ze względu na jego wyjątkową zdolność do przyłączania nieożywionych materiałów (nici tworzących nici) do żywej tkanki i oddzielania ich na żądanie. Jednak, jak zauważają Pan i Lee, większość tych badań dotyczy potencjalnych mechanizmów wiązań chemicznych. W ramach tego nowego przedsięwzięcia zespół badawczy skupił się zamiast tego na dynamice biointerfejsu.

Aby lepiej zrozumieć, w jaki sposób nici Byssusa łączą się z żywą tkanką i w jaki sposób można je w razie potrzeby usunąć, zespół badawczy zastosował różne techniki do badania nici i tkanek, z którymi się łączą. Korzystając z kilku rodzajów obrazowania w połączeniu ze spektroskopią, zespół zaobserwował, że końce włókien splątały się z warstwami żywej tkanki, które były pokryte około 6 miliardami ruchliwych rzęsek.

Odkryli również, że posiadanie wielu rzęsek przekłada się na wysoki stopień kontaktu powierzchniowego, umożliwiając połączenie dwóch materiałów odmiennych mechanicznie. Naukowcy zauważyli również, że oscylacje rzęsek pomogły wzmocnić przyczepność między dwoma materiałami i umożliwiły szybkie uwolnienie w razie potrzeby. Odkryli, że ruch rzęsek jest napędzany przez neuroprzekaźniki, które – jak przypuszczają naukowcy – są ostatecznie kontrolowane przez serotoninę i dopaminę.