Kącik dokumentów: długa lista od A do Z (część 1) — blog

za pomocą Glenna Dunksa

To wszystko oddycha

Byłem niekonsekwentny w Doc Corner w tym roku. Różne powody, w tym (wreszcie) rok poza blokadą, praca dzienna i – ostatnio – potrzeba nadania priorytetu filmom, abym mógł zgłosić swoją kartę do Złotego Globu. Teraz, gdy to się skończy, wróć do normalnego trybu. Na razie trochę nadrabiania zaległości. Skorzystaj z niedawno ogłoszonej listy 144 kwalifikujących się dokumentówRzućmy więc okiem na niektóre tytuły, które The Film Experience pominęło w pełnych recenzjach. Od dachów New Delhi, przez skromny balkon w Polsce, po wioskę wysoko w wietnamskich górach –To wszystko oddychai film balkonowy i Dzieci mgły…

Czunak Sen To wszystko oddycha to film, który zdobył nagrody prawie wszędzie, w tym w Sundance i Cannes (pierwszy film, który wygrał ten konkretny duet) i myślę, że jest silnym pretendentem do nominacji do Oscara. I nietrudno zrozumieć, dlaczego. Jest czarujący, pięknie nakręcony i tworzy postacie ze stworzeń w milionowym mieście. Wpisuje się również w trend odnoszący sukcesy niezależnych filmów dokumentalnych, w tym Candidate 2021 Pisanie ogniem.

Film Cine przedstawia historię Nadeema Shahzada, Muhammada Sauda i Salka Rahmana (oraz ich żon i dzieci, którym pomagają) w ochronie zwierząt. Jest to prowizoryczny gabinet weterynaryjny, który leczy i zaraża mieszkańców miasta kaniami czarnymi i innymi ptakami drapieżnymi. Podczas gdy wielu uważa to za niepotrzebne, zwłaszcza długość, jaką czasami posuwają się, aby odzyskać okazy, które mogą zostać pozostawione na śmierć na wolności, ekologiczne znaczenie ptaków jest wyraźnie widoczne, ponieważ ich liczba maleje, a śmieci i odpady gromadzą się.

Pierwszą rzeczą, która może uderzyć każdego widza, jest aparat Bena Bernharda, prawdziwy wyczyn w komponowaniu obrazu. Chociaż patrzenie na nie, aw niektórych momentach zachwytu nawet fotografowanie, budzi podziw, jest też skrępowana. Podczas gdy jestem pod szczególnym wrażeniem jej powtarzalnych pejzaży osadzonych w plątaninie drutu i betonu, które tworzą ulice New Delhi, innym razem odwracają one uwagę od ukrytego dramatu. Mimo to Senowi udaje się uchwycić pokorę swoich poddanych i przekształcić ją w coś fascynującego. Najwyraźniej knuje coś wspaniałego i coś, co należy podziwiać. Chociaż ostatecznie jego największe osiągnięcie może sprawić, że zakochamy się głęboko w Saliku i jego marnych okularach (jeśli wiedziałeś, że wiedziałeś!).

Możliwości zdobycia nagrody: Oczywiście. Jest prawdziwym pretendentem zarówno do nominacji, jak i zwycięstwa.

Wydanie: Obecnie w ograniczonym wydaniu kinowym

Paweł Ozyński film balkonowy (Film Balkonowy) jest filmem pozbawionym wizualnej finezji, zamiast tego woli trzymać kamerę mocno osadzoną na niewielkim odcinku podmiejskiej uliczki, podczas gdy kamera siedzi i obserwuje tych, którzy przechodzą przez okno reżysera. Gdy pory roku zmieniają się w ciągu 165 dni, podkręca głośność i zatrzymuje przechodniów, aby mówić, pytać i „znaleźć bohatera swojej historii”. Wybaczono by mi, gdybym pomyślał, że to żartobliwe wprowadzenie do europejskiego filmu dokumentalnego na festiwalu, ale zapewniam, że to absolutna prawda.

To film, który wymaga cierpliwości, z czym walczyłem, ponieważ kiepski styl wywiadu Łozińskiego dostarczył nieco mało inspirującego materiału we wczesnych segmentach ludzi spacerujących z psami lub ciągnących zakupy do domu. Reżyser, płodny polski dokumentalista, od czasu do czasu trafia na złoto – tym bardziej na miarę; widzów oferujących prowokujące do myślenia vox popy lub tych, którzy angażują się w Łozińskiego na bardziej ekspansywne sposoby. Film w dziwny sposób oferuje unikalne spojrzenie na współczesną Polskę bez bardziej rygorystycznego formalizmu narracji, a w swoim procesie posuwa się aż do demistyfikacji procesu dokumentalnego. Ale jest to doświadczenie, które kończy się uświadomieniem sobie, kim chciała być, a to może prowadzić do frustrującego dosłownego filmu o facecie siedzącym przy oknie i rozmawiającym z nieznajomymi.

Możliwości zdobycia nagrody: Został dobrze przyjęty w Europie, łącznie z nominacją do Europejskiej Nagrody Filmowej, ale nie wyobrażam sobie, żeby przełożyło się to na nominację do Oscara.

Wydanie: Obecnie przesyłane strumieniowo na Mubi.

Dzieci mgły (Những đứa TRẻ Trong Sương) to niezwykły debiut fabularny Hà Lệ Diễm. Prawdziwe zaskoczenie, kiedy zobaczyłem to na dużym ekranie na lokalnym festiwalu filmowym, kolejny dowód na to, że Azja Południowo-Wschodnia jest jednym z najgorętszych regionów realizmu. Tutaj tradycja ludu Hmong jest zrównoważona ze współczesnym kinowym wyglądem, opowiedzianym w ekonomii czasu trwania, w którym nie brakuje niezatartych obrazów i pomysłów.

To kolejny film o tak przejmującym pięknie, nieprzyjemnie blisko rozdzierającego serce smutku i emocjonalnej udręki. Hà (ma tylko 31 lat!) maksymalnie wykorzystuje swoje wspaniałe miejsca i główną bohaterkę, 12-letnią Di. To właśnie zestawienie tragedii jego historii – alkoholizmu, znęcania się, wymuszonych małżeństw „porwaczy” między dziećmi i nastolatkami – oraz wspaniałego obrazu osadzonego w północno-wschodnich wyżynach Wietnamu pozwala na tarcia, które działają na korzyść filmu. W jednej z najbardziej pamiętnych scen filmu sama reżyserka staje się częścią dramatu, gdy Dee błaga i błaga o jej pomoc, gdy odchodzi, otwierając film na nowy obiektyw, z którym flirtowało tylko tak wiele filmów dokumentalnych. To jeden z moich najlepszych dokumentów roku.

Możliwości zdobycia nagrody: Z pewnością rywal czarnego konia. Spodziewałbym się, że krótka lista będzie wyglądać jak np. Odległość szczekania psa Kilka lat temu (kolejny tytuł, który mi się podobał).

Wydanie: Obecnie pokazy odbywają się w Nowym Jorku, a w 2023 roku w Los Angeles i innych miastach.