Nowa analiza wykazała, że ​​Wenus charakteryzuje się większą aktywnością wulkaniczną niż wcześniej sądzono

Waszyngton, DC, Stany Zjednoczone
Reutera

Zdaniem naukowców Wenus wydaje się być bardziej aktywna wulkanicznie niż wcześniej sądzono, a nowa analiza obrazów radarowych sprzed kilkudziesięciu lat odkryła dowody na erupcje w dwóch dodatkowych miejscach na powierzchni niegościnnej planety sąsiadującej z Ziemią.

Naukowcy stwierdzili, że obrazy radarowe uzyskane przez należącą do NASA sondę Magellan w latach 1990–1992 wskazywały w czasie obserwacji duże strumienie lawy w tych dwóch miejscach na północnej półkuli Wenus. Dodali, że wyniki te, wraz z wcześniejszymi badaniami, wskazują, że aktywność wulkaniczna planety jest podobna do aktywności wulkanicznej na Ziemi.

Wygenerowany komputerowo, trójwymiarowy model powierzchni Wenus, dostarczony przez Laboratorium Napędów Odrzutowych NASA, pokazuje na tym niedatowanym zdjęciu wulkan Mons Saif wykazujący oznaki ciągłej aktywności. Wykorzystując dane z misji NASA Magellan, włoscy badacze odkryli dowody erupcji wulkanu, gdy statek kosmiczny okrążał planetę na początku lat 90. XX wieku. Zdjęcie: NASA/JPL/Handout za pośrednictwem Reuters

Magellan sporządził mapę 98% powierzchni Wenus. Postęp w mocy obliczeniowej ułatwił w ostatnich latach analizę danych radarowych Magellana.

Planetolog Davide Solcanesi z Uniwersytetu D'Annunzio w Pescara we Włoszech i główny autor opublikowanego badania powiedział: „Wyniki te radykalnie zmieniają nasze rozumienie stopnia aktywności wulkanicznej Wenus, sugerując, że może ona być znacznie bardziej aktywna niż wcześniej myśl.” W tym tygodniu w magazynie Astronomia przyrodnicza.

Jednym z dwóch miejsc jest wulkan Sif Mons, który ma około 300 kilometrów średnicy i znajduje się na obszarze zwanym Estella Reggio. Zdjęcia radarowe przed i po wskazują, że lawa pokrywa około 30 kilometrów kwadratowych skał. Drugą lokalizacją jest duża równina wulkaniczna na obszarze zwanym Niobi Planitia. W strumieniu lawy powstało około 45 kilometrów kwadratowych skał.

„Zarówno Sif Mons, jak i wulkany w Niobi Planitia to wulkany tarczowe, charakteryzujące się szerokimi, łagodnymi zboczami utworzonymi przez strumienie lawy o niskiej lepkości” – powiedział planetolog i współautor badania Giuseppe Miter z Uniwersytetu D'Annunzio.

Średnią głębokość nowej skały w obu miejscach szacuje się na od trzech do 20 metrów.

„Przepływy lawy obserwowane wzdłuż zachodniej strony Mons Sword wykazują cechy liniowe z zygzakowatymi wzorami, które podążają w kierunku maksymalnego nachylenia, zazwyczaj w kierunku zachodnim” – powiedział planetolog i współautor badania Marco Mastrogissippi z Uniwersytetu Sapienza w Rzymie i Link . Kampus w Rzymie.

„Jeśli chodzi o wypływy w Niobi Planitia, strumienie lawy wydają się mieć swój początek w pobliżu małych wulkanów tarczowych i rozciągać się w kierunku północno-wschodnim, również zgodnie z kierunkiem zbocza” – dodał Mastrogissippi.

Wenus jest drugą planetą od Słońca, a Ziemia jest trzecią planetą. Wenus ma średnicę około 12 000 km, czyli jest nieco mniejsza od Ziemi.

Polegamy na finansowaniu pracy Sight przez naszych czytelników – zostań wsparciem finansowym już dziś!

Nowe badanie opiera się na wcześniejszych ustaleniach dotyczących ciągłej aktywności wulkanicznej na Wenus. Badanie przeprowadzone w 2023 roku wykazało, że komin wulkaniczny w Maat Mons na obszarze zwanym Atla Reggio, w pobliżu równika, rozszerzył się i zmienił kształt podczas misji Magellana.

„Nasze badanie jako pierwsze dostarcza bezpośrednich dowodów na wypływy lawy powstałe w okresie misji Magellana. Analizując obrazy radarowe ze statku kosmicznego Magellan, zaobserwowaliśmy zmiany w morfologii powierzchni i dane radarowe wskazujące na nowe wypływy lawy” – powiedział Solkanes.

„Dostarcza to bezpośredniego dowodu na ciągłą aktywność wulkaniczną na Wenus, opierając się na wcześniejszych dowodach, takich jak zmiany zawartości dwutlenku siarki w atmosferze, dane dotyczące emisji cieplnej powierzchni, a zwłaszcza dowody na deformację krateru obserwowaną w Atla Reggio” – powiedział Solkanese.

Badanie aktywności wulkanicznej zapewnia pełniejsze zrozumienie wewnętrznego ciepła i procesów geologicznych planety.

„Zapewnia wgląd w ewolucję termiczną planety, procesy odnowy powierzchni i interakcje atmosferyczne” – powiedział Mitri.

Gęsta atmosfera Wenus, złożona głównie z dwutlenku węgla, zatrzymuje ciepło w wyniku niekontrolowanego efektu cieplarnianego, czyniąc Wenus najgorętszą planetą w naszym Układzie Słonecznym.

„Chociaż Wenus jest bardzo podobna do Ziemi pod względem wielkości, masy, składu chemicznego i struktury wewnętrznej, istnieją zasadnicze różnice, które czynią Wenus piekielną planetą” – z palącą temperaturą powierzchni i przytłaczającym ciśnieniem atmosferycznym, powiedział Solkanese.

„Przyczyna tej odmiennej ewolucji jest wciąż przedmiotem debaty” – dodał Solkanese, zauważając, że misje NASA i ESA zaplanowane na nadchodzące lata „pomogą nam lepiej zrozumieć, dlaczego te dwie planety spotyka tak odmienny los”.