„Otwarta tajemnica”: życie i sztuka Jeffreya Smarta | Sztuka

NSNowym powodem, dla którego ceny paneli Jeffrey Smart Panel są tak wysokie, jest to, że dzieje się tak, gdy jest duży program, taki jak program W Galerii Narodowej Australii Obchody 100. rocznicy urodzin zmarłego artysty. Innym powodem jest miłość. W szczególności, jak pozostaje nieodwzajemniona miłość do Smart Panels, ponieważ nigdy nie jest w pełni spełniona.

„Naprawdę zauważyłem w tym programie, że prywatni kolekcjonerzy trzymają się bardzo blisko, to było jak klucz” – mówi Deborah Hart, współkuratorka programu. „Wiele osób naprawdę ich lubi i może ma to związek z ich otwartością. Wyobrażam sobie, żebyś z nimi mieszkał [a Smart painting] W pracy nadal będziesz widzieć rzeczy nieco inaczej”. Albo, jak napisała druga kuratorka programu, Rebecca Edwards w swoim eseju katalogowym: „Praca Smarta to tajemnicza, niekończąca się tajemnica”.

pod tytulem Jeffrey SmartNGA Show nie działa wstecz, więc „nie mamy takiego zaangażowania i presji, aby uwzględnić każdą większą, znaczącą pracę”, mówi Hart. Jednak wiele z nich i tak należy do 125 prac, w tym bardzo sprytne selfie Clive’a Jamesa, w którym James leży na odległym wiaduktu na autostradzie, komicznie przyćmionym płotem z blachy falistej. Patrząc na nią, zastanawiasz się, czy ironiczne wyobrażenie Smarta o tym, co stanowi obraz, wpłynęło na śmielsze odstępstwa od późniejszej tradycji, jak choćby Kontrowersyjna sesja zdjęciowa zdobywcy nagrody Olive Cotton Award 2017, Justina Vargi dla jej babciZrobiony z bazgrołów i plucia.

Jego Cahill Expressway z 1962 roku też jest tutaj, odważny biznesmen stojący samotnie w Sydney, trzymający się niepokojącego kryzysu i pustki, który do 2020 roku wydawał się absolutnie surrealistycznym widowiskiem. Nigdy więcej.

Smart urodził się w Adelajdzie w 1921 roku. Wystawa zgłębia łuk jego 70-letniej praktyki, zamykając najnowszą pracę Labirynt, którą namalował z wózka inwalidzkiego, gdy miał 89 lat. Chociaż organizacja nie wprowadza jedzenia na pocieszenie do ścisłej chronologii, istnieje płynny przepływ między „pomysłami i motywami, które są dla niego naprawdę ważne”, mówi Edwards. Studia i wstępne szkice ujawniają jego skrupulatne przygotowania, ukazana jest jego droga życiowa – od Adelajdy przez Sydney po Włochy, gdzie mieszkał przez 45 lat Aż do śmierci w 2013 roku.

Nie wyjdziesz i nie będziesz się zastanawiać: „Kim był Jeffrey Smart?”. co on zrobił? „Nie chcieliśmy zbytnio szaleć”. Dobry plan. Życie jest teraz wystarczająco dzikie. „Ekstremalna cisza” miejskich wizji Smarta, jak opisuje to Hart, jest zbyt do ssania.

W każdym razie Smart uwielbiał pozwalać, by jego obrazy mówiły same za siebie. Stephen Rogers, archiwista Smart State, napisał w katalogu: „Jeffrey Smart przyjął zasadę, by nie wyjaśniać swojej sztuki ustnie, ku rozczarowaniu krytyków sztuki, dziennikarzy i dokumentalistów”. „Wszelkie bezpośrednie pytania dotyczące znaczenia dzieła zostały usunięte”. W ten sposób jego fani mogli „skomponować własną historię”.

Pięciu artystów audio właśnie to zrobiło, tworząc dwie ścieżki w odpowiedzi na 10 paneli, na zlecenie eksperymentalnej organizacji audio z Melbourne. płynna architektura. „Miłe jest to, że zwalnia cię to, ponieważ chcesz jednocześnie słuchać muzyki i patrzeć na pracę” – mówi Hart. Proces patrzenia i słuchania sprawił, że „zauważyła rzeczy, których wcześniej nie zauważyłem” – mówi Edwards.

Kocham mądre opery i Bacha, ale przede wszystkim Wagnera; Podróżował ze swoim partnerem, Ermesem De Zanem, aby uczestniczyć w pokazach Ring Cycle w miastach na całym świecie. Kiedy dokumentalista zasugerował kiedyś, że „oczywisty bezruch” jego pracy „powinien współbrzmieć z dopełniającą ciszą”, Smart nie zgodził się z tym. „Chciałbym mieć tło… [Wagner’s] Parcival byłby piękny”. Hart mówi, że współczesne utwory muzyczne „nie są tym, co Jeffrey osobiście wybrałby”. Być może był „zbyt zszokowany”, mówi Hart.

Albo może nie. Studiowanie sztuki, zamiłowanie Smarta do filozofii, kina i czytanie głębokich tekstów trwało nadal, gdy był starszy, demonstrując otwartość i pokorę. Jego prace często nawiązywały do ​​ruchów artystycznych, takich jak abstrakcyjny ekspresjonizm i pop-art, i powtarzał Taniec (Matisse) i Mona Lisa (Da Vinci) jako plakaty na obrazach. Jego praca The Painted Factory z 1972 roku jest ukłonem w stronę René Magritte’a, ponieważ jego postać trzyma obraz w obrazie – i, w zależności od twoich poglądów, inny obraz w tym obrazie. Być może spodobała mu się sztuka dźwiękowa o sztuce.

Jedyne dzieło kubistyczne, które wyprodukował, jest również na wystawie, wraz z podobną pracą jego mentora w Adelajdzie, Dorrit Czarny. Na początku lat czterdziestych Black nauczył Smarta zasad złotego środka i dynamicznej symetrii i chociaż słyszał wiele o wpływie poety T.S. Eliota na myślenie Smarta, Black miał również fundamentalny wpływ.

„Bardzo lubił artystki – Dorit Black, Jacqueline HeckJane Billett, można by mówić dalej”, mówi Hart. „Ludzie kojarzą go teraz z odnoszącym sukcesy artystą, ale w latach 40. i 50. naprawdę walczył… mieszkając w pensjonatach i próbując związać koniec z końcem. Wiele dla niego w życiu znaczyły kobiety, a on kocha ludzi, którzy go wspierali [artist] Jodi Kassab, kiedy naprawdę zmagał się w Sydney, przyznaje, że ich wsparcie i podziw są bardzo duże, zwłaszcza dla Dorit”.