W chwili, gdy się zorientowałam: w szpitalnym łóżku zdjął maskę tlenową i powiedział, że mnie kocha | Życie i styl

RHodry i ja byliśmy dwójką alternatywnych, kochających muzykę dzieciaków po dwudziestce, kiedy poznaliśmy się w Sydney w 2005 roku. Dwóch moich przyjaciół przeprowadziło się do jego wspólnego domu i od razu przyciągnęły mnie jego wyraźnie zarysowane ramiona i sarkastyczne poczucie humoru.

Któregoś dnia wszyscy wzięliśmy udział w bezpłatnym lokalnym festiwalu muzycznym, a potem wróciłem do domu, który dzieliłem z jednym z moich przyjaciół, który tam mieszkał. Pokłóciła się ze swoim chłopakiem, a kiedy wrócili do jej sypialni, aby się „pogodzić”, zostałam sama w salonie i oglądałam DVD.

Niedługo potem Rhodri wrócił do domu z festiwalu i dołączył do mnie na kanapie. Porywająca dyskusja na temat tego, które zespoły zagrały tego dnia najlepiej, powoli przerodziła się w zalotne przekomarzanie się, a potem śmiech na temat tego, gdzie zniknęli moja dziewczyna i jej chłopak. Odważyłam się zapytać Rhodriego, czy chce mnie pocałować. Dał mi coś, co później zrozumiałem jako podpis Rhodriego, i wymamrotał: „To niestosowne!” Ale potem uśmiechnął się i ukłonił.

Od początku było z naszej strony pewne wahanie: niedawno zakończyłem długotrwały związek, który zakończył się źle i wahałem się, czy nie spieszyć się zbyt wcześnie do czegoś poważnego. Ale Rhodri docenia silniejsze części mojej osobowości; Sprawił, że zobaczyłam jasną stronę życia i śmiałam się jak nigdy od lat. Coraz bardziej nie mogłem się doczekać naszych nocnych rozmów, ale następne sześć miesięcy spędziliśmy, robiąc to, co często robią młodzi ludzie: dręczyć się, próbując nie zwracać uwagi na to, jak bardzo jesteśmy zaangażowani emocjonalnie.

Pewnego dnia Rhodri prawie umarł. Do szpitala zgłosił się z bólem brzucha, który okazał się pękniętym wyrostkiem robaczkowym. Zostawił mnie, abym zadzwonił do rodziców i przedstawił się, a następnie powiedział im, że muszą natychmiast lecieć na trzygodzinny lot do Sydney, ponieważ sytuacja Rhodriego jest zła. Rozmowa była niezręczna, ale pilność była jasna.

Większość następnych 24 godzin spędziłam w szpitalnej poczekalni w stanie wspólnego niepokoju z moimi rodzicami i rodzeństwem Rhodriego, których nigdy wcześniej nie spotkałam. Surrealistyczne było widzieć wyraz twarzy Rhodriego na zatroskanej twarzy jego ojca. Bardzo zależało nam na pogawędce, więc długi czas spędzony w poczekalni upłynął w ciszy i napięciu.

Rhodri przeszedł siedmiogodzinną operację. Chirurg stwierdził później, że był to drugi najgorszy przypadek zapalenia otrzewnej, jaki kiedykolwiek widział. Podczas operacji rozwinęła się u niego posocznica, która rozprzestrzeniła się na płuca. Kiedy próbowali go obudzić, nie oddychał samodzielnie i trzeba było go reanimować. Następnie został przeniesiony na oddział intensywnej terapii, gdzie zespół spędził kilka godzin na stabilizacji go, zanim pozwolił nam go zobaczyć.

Najpierw rozmawiał z rodzicami, a potem poprosił o spotkanie ze mną. Wyglądał na bardzo bladego i chorego. Kiedy podeszłam do jego łóżka, spojrzał na mnie, zdjął maskę tlenową i po raz pierwszy powiedział mi, że mnie kocha. Zajęło mi chwilę, zanim zarejestrowałem, co powiedział, kiedy natychmiast uderzyłem go w rękę i nalegałem, aby ponownie założył maskę tlenową. Ale potem wzięła go za obie ręce i uśmiechnęła się: „Ja też cię kocham”. To był przebłysk jasności po stresie i braku snu w ciągu ostatnich 24 godzin. Cała niepewność związana z powiedzeniem mu, co czuję, zniknęła.

Spędziłem dużo czasu w poczekalni, myśląc o tym, jak wyglądałoby życie bez Rhodriego i nie byłem jeszcze gotowy, aby pożegnać się z naszymi śmiechami i nocnymi rozmowami. Dla Rhodriego spotkanie ze śmiercią dało mu perspektywę na to, co naprawdę się liczy. To było prawie 20 lat temu i od tego czasu jesteśmy praktycznie nierozłączni.

Wiele lat później odkryłem, że w tym samym momencie poznałem matkę Rhodriego. Zanim opuściła szpital, rozmawiała z nim na osobności. Powiedziałam Rhodri, że gdy zobaczyła, jak zrezygnowałam ze wszystkiego, żeby być z nim w szpitalu, zgodzi się, jeśli zdecyduje się mnie poślubić. Zajęło to kolejne osiem lat, ale ksiądz opowiedział tę historię na naszym weselu.

Czasami zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie, gdyby tamtego dnia w szpitalu wszystko potoczyło się inaczej. Utrata Rhodriego uświadomiła mi, że nigdy nie chciałam pozwolić mu odejść.