Webb zdobywa kolejny ogolony świat nowym obrazem Urana

Dane Webba pokazują bezprecedensową czułość obserwatorium na najsłabsze pierścienie pyłowe, które zostały sfotografowane tylko przez dwa inne instrumenty: sondę kosmiczną Voyager 2, która przelatywała nad planetą w 1986 r., oraz Obserwatorium Kecka z zaawansowaną optyką adaptacyjną.

Siódma planeta od Słońca, Uran, jest wyjątkowa: obraca się na boku pod kątem około 90 stopni od płaszczyzny swojej orbity. Powoduje to ekstremalne pory roku, ponieważ bieguny planety doświadczają wielu lat ciągłego światła słonecznego, po których następuje taka sama liczba lat całkowitej ciemności. (Uran potrzebuje 84 lat na obieg wokół Słońca.) Obecnie w Arktyce jest późna wiosna, co pokazują zdjęcia do tego artykułu; W 2028 roku będzie to północne lato Urana. Dla porównania, kiedy Voyager 2 odwiedził Urana, było lato na południu. Biegun południowy znajduje się teraz po „ciemnej stronie” planety, poza zasięgiem wzroku i skierowany w stronę ciemności kosmosu.

Ten obraz w podczerwieni z kamery internetowej Near Infrared (NIRCam) zbiera dane z dwóch filtrów przy 1,4 i 3,0 mikronach, które tutaj są pokazane odpowiednio na niebiesko i pomarańczowo. Na reprezentatywnym kolorowym obrazie planeta ma niebieski odcień.

Kiedy Voyager 2 spojrzał na Urana, jego kamera pokazała niemal pozbawioną cech charakterystycznych niebiesko-zieloną kulę w zakresie widzialnym. Dzięki dodatkowym długościom fal podczerwonych i czułości Webba widzimy więcej szczegółów, pokazując, jak naprawdę dynamiczna jest atmosfera Urana.

Po prawej stronie planety znajduje się jasny obszar na biegunie skierowanym w stronę słońca, znany jako czapa polarna. Ta czapa polarna jest unikalna dla Urana – wydaje się, że pojawia się, gdy biegun wchodzi w bezpośrednie światło słoneczne latem i znika jesienią; Dane Webba pomogą naukowcom zrozumieć obecnie tajemniczy mechanizm. Webb ujawnił zaskakujący aspekt czapki polarnej: subtelnie wzmocnioną jasność na środku czapki. Czułość i dłuższe fale kamery NIRCam Webba mogą być powodem, dla którego możemy zobaczyć tę ulepszoną polarną cechę Urana, gdy nie można jej zobaczyć za pomocą innych potężnych teleskopów, takich jak Kosmiczny Teleskop Hubble’a NASA/ESA i Obserwatorium Kecka NASA.

Na skraju czapy polarnej widoczny jest jasny obłok plus kilka słabo wystających obiektów tuż za krawędzią czapy polarnej, a drugi, bardzo jasny obłok widoczny jest na lewym krańcu planety. Obłoki te są typowe dla Urana w zakresie fal podczerwonych i prawdopodobnie są związane z aktywnością burzy.

Ta planeta jest określana jako lodowy olbrzym ze względu na skład chemiczny jej wnętrza. Uważa się, że większość jego masy to gorący, gęsty płyn z „lodu” – wody, metanu i amoniaku – na szczycie małego, skalistego jądra.

Uran ma 13 znanych pierścieni, a 11 z nich jest widocznych na tym obrazie internetowym. Niektóre z tych pierścieni są tak jasne w przypadku Webba, że ​​kiedy są blisko siebie, wydają się łączyć w większy pierścień. Dziewięć sklasyfikowano jako główne pierścienie planety, a dwa to słabe pierścienie pyłowe (takie jak rozproszony pierścień Zeta najbliżej planety), które zostały odkryte dopiero podczas przelotu sondy Voyager 2 w 1986 roku. Naukowcy spodziewają się, że przyszłe zdjęcia Urana wykonane przez Webba będą ujawniają dwa słabe pierścienie zewnętrzne, które zostały odkryte za pomocą Hubble’a podczas przecięcia płaszczyzny pierścieniowej w 2007 roku.

Webb sfotografował również wiele z 27 znanych księżyców Urana (większość z nich jest zbyt mała i słaba, aby je tu zobaczyć); Sześć najjaśniejszych jest zidentyfikowanych na szerokokątnym obrazie. To było tylko krótkie 12-minutowe zdjęcie Urana z tylko dwoma kandydatami. To tylko wierzchołek góry lodowej tego, co Webb może zrobić, obserwując tę ​​tajemniczą planetę. Obecnie trwają dodatkowe badania Urana, a kolejne planowane są w pierwszym roku działalności naukowej Webba.

więcej informacji
Webb to największy i najpotężniejszy teleskop, jaki kiedykolwiek został wysłany w kosmos. W ramach międzynarodowej umowy o współpracy ESA zapewniła usługę wyniesienia teleskopu za pomocą rakiety nośnej Ariane 5. We współpracy z partnerami ESA była odpowiedzialna za opracowanie i kwalifikację modyfikacji Ariane 5 do misji Webb oraz pozyskanie usługi wyniesienia przez Arianespace. ESA dostarczyła również spektrometr NIRSpec i instrument MIRI 50% średniej podczerwieni, który został zaprojektowany i zbudowany przez finansowane ze środków krajowych Konsorcjum Instytutów Europejskich (Konsorcjum MIRI) we współpracy z JPL i Uniwersytetem Arizony.

Webb to międzynarodowe partnerstwo między NASA, Europejską Agencją Kosmiczną i Kanadyjską Agencją Kosmiczną (CSA).

Komunikacja:
Media relations dla Europejskiej Agencji Kosmicznej
[email protected]