Chociaż BCR ma charakter prognostyczny, może nie być solidnym zastępczym punktem końcowym przeżycia raka prostaty

W niedawnym badaniu opublikowanym w Journal of Oncology ClinicalNaukowcy odkryli, że wznowa biochemiczna (BCR) nie była wiarygodnym zastępczym punktem końcowym przeżycia całkowitego (OS) u pacjentów ze zlokalizowanym rakiem prostaty (PCa).

BCR jest miarą o dużym znaczeniu prognostycznym u chorych na PCa; Jednakże wcześniejsze analizy dotyczące zastępczych punktów końcowych i korzyści wynikających z BCR przyniosły niespójne wyniki. Aby rozwiać kontrowersje wokół jego znaczenia dla OS u pacjentów z PCa, badacze przeprowadzili metaanalizę 11 randomizowanych badań, aby ocenić korzyści BCR jako zastępczego punktu końcowego.

Skoncentrowali się na interwencjach, które mierzono w kilku randomizowanych badaniach i które wykazały wyniki oparte na BCR: zwiększanie dawki radioterapii (RT), krótkoterminowa terapia deprywacji androgenów (ADT) i przedłużenie ADT po krótkotrwałej terapii.

Podstawowym celem ich analizy było określenie skuteczności czasu do BCR (TTBCR) jako zastępczego pośredniego klinicznego punktu końcowego (ICE) dla OS u pacjentów z miejscowym PCa leczonych RT – z ADT lub bez. Ponadto autorzy zbadali, czy zmiana mechanizmu kontroli miała jakikolwiek zróżnicowany wpływ na wyniki macierzyństwa zastępczego.

Do oceny użyteczności BCR wykorzystano kryteria Prentice’a. Kryteria te obejmują: (1) leczenie musi znacząco wpływać na prawdziwy punkt końcowy oraz (2) ICE; (3) ICE i prawdziwy punkt końcowy mają wysoką korelację; oraz (4) wpływ leczenia na prawdziwy punkt końcowy jest zależny od wpływu leczenia na ICE.

TTBCR mierzono jako czas, jaki upłynął od losowego przypisania do BCR lub rozpoczęcia ADT bez nawrotu lub jakiejkolwiek śmierci spowodowanej nowotworem. Przeżycie wolne od nawrotów biochemicznych (BCRFS) zdefiniowano jako czas od losowego przypisania do BCR lub śmierci dowolnego typu. OS wskazuje czas od losowego przydziału do śmierci.

Do badania włączono ogółem 10 741 pacjentów: 3639 było leczonych w badaniach oceniających zwiększanie dawki terapii zastępczej, 3930 w badaniach oceniających zastosowanie terapii przeciwwirusowej i 3772 w badaniach dotyczących przedłużenia terapii przeciwwirusowej. Mediana wieku pacjentów wyniosła 70 lat, mediana poziomu PSA wyniosła 11,1 ng/ml, a okres obserwacji wynosił średnio 9,2 roku we wszystkich grupach.

Zwiększanie dawki RT, dodanie krótkoterminowej ADT, a także przedłużenie ADT znacząco zmniejszyły ryzyko BCR ([HR, 0.71; 95% CI, 0.63-0.79], [HR, 0.53; 95% CI, 0.48-0.59]I [HR, 0.54; 95% CI, 0.48-0.61]odpowiednio). Chociaż zwiększanie dawki RT nie miało istotnego wpływu na OS, zarówno krótkoterminowa, jak i długoterminowa ADT wykazała znaczącą poprawę wyników OS ([HR, 0.91; 95% CI, 0.84-0.99] I [HR, 0.86; 95% CI, 0.78-0.94]odpowiednio).

We wszystkich trzech grupach osiągnięto III kryterium Prentice’a. Po 48 miesiącach BCR wiązał się z krótszym OS w każdej grupie (HR 2,46; HR 1,51; i HR 2,31). Po uwzględnieniu BCR po 48 miesiącach autorzy zgłosili brak istotnego wpływu leczenia na OS. Korelacje między BCRFS a OS były niskie do umiarkowanych, przy czym wartości tau Kendalla spadły z 0,59 do 0,69, a między TTBCR a OS były niskie i wahały się od 0,23 do 0,41. Kryterium Prentice’a IV nie było konsekwentnie spełniane w żadnej grupie.

Chociaż BCRFS i TTBCR to sygnały ostrzegawcze, żaden ze środków nie spełnia kryteriów udanego macierzyństwa zastępczego. Biorąc pod uwagę, że kryteria Prentice’a nie zostały w pełni spełnione, badacze doszli do wniosku, że „ogólnie rzecz biorąc, wyniki te zdecydowanie sugerują, że punkty końcowe oparte na BCR nie powinny być głównym punktem końcowym żadnego randomizowanego badania dotyczącego lokoregionalnego PCa”.

odniesienie

Roy S, Romero T, Michalski JM i in. Biochemiczny substytut wyników klinicznych po radioterapii gruczolakoraka prostaty. J Clin Oncol. Opublikowano w Internecie 28 sierpnia 2023 r. doi: 10.1200/JCO.23.00617