Co to jest oświetlenie megaflashowe? A czy widzimy to w Australii?

Radar pogodowy był pełen pomarańczy, czerwieni i fioletu plamy W ciągu ostatnich kilku miesięcy w Australii pojawiły się ekstremalne burze.

Wraz z gwałtownymi powodziami i silnymi wiatrami, wściekłe czarne chmury burzowe mogą również tworzyć spektakularne i potencjalnie niebezpieczne pokazy świetlne.

Burze mogą być tak ekstremalne, że pojedynczy błysk pioruna może rozciągać się na setki kilometrów nieba i trwać kilka sekund, jeśli warunki są odpowiednie.

Zjawisko to znane jest jako megaflash.

Według Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO) rekord najdłuższego dystansu, jaki przebył uderzenie pioruna, trafia do Stanów Zjednoczonych.

Ładowanie

W kwietniu 2020 r. pojedynczy błysk rozświetlił niebo na odległość 768 kilometrów w trzech południowych stanach, poinformowali w Biuletyn Amerykańskiego Towarzystwa Meteorologicznego w tym tygodniu.

To 60 kilometrów dalej niż poprzedni rekord ustanowiony w Brazylii w 2018 roku.

Ameryka Południowa to gorący punkt, bijąc rekord najdłuższego błysku burzy, która rozwinęła się nad Urugwajem i północną Argentyną w czerwcu 2020 roku.

Uderzenie trwało około 17 sekund, czyli około 0,37 sekundy dłużej niż poprzedni błysk w Argentynie rok wcześniej.

„Są to niezwykłe zapisy z pojedynczych wyładowań atmosferycznych” – powiedział profesor Randall Cerveny z WMO.

A więc jakich warunków potrzebujesz, aby stworzyć megabłyski? A czy widzimy ich w Australii?

Przyjrzyjmy się bliżej (ale nie za blisko, do tego dojdziemy na końcu).

Co to jest błyskawica?

Błyskawica pojawia się, gdy energia przemieszcza się między obszarem o dodatnim ładunku elektrycznym a ujemnym.

Gdy kryształki lodu w chmurach burzowych poruszają się, górna część chmury staje się naładowana dodatnio, a dół staje się naładowany ujemnie.

Dwa najczęstsze rodzaje piorunów to chmura-ziemia i chmura-chmura, wyjaśnia Joshua Soderholm, naukowiec zajmujący się burzami z Biura Meteorologii.

Chmura-ziemia – to, co powszechnie nazywamy rozwidlonym – błyskawicą, jest najniebezpieczniejszym rodzajem błyskawicy.

Dzieje się tak, gdy pocisk energii łączy się z ziemią, aby wytworzyć jasny błysk, który widzimy.

„Możesz uzyskać różne kolory w zależności od atmosfery… i możesz uzyskać wiele uderzeń w tym samym wyładowaniu” – powiedział dr Soderholm.

Oświetlenie od chmury do chmury przebiega w ten sam sposób, z wyjątkiem tego, że ładunek przemieszcza się między różnie naładowanymi obszarami w chmurach lub w atmosferze.

„Jest to bardziej powszechne niż błyskawica z chmury do ziemi, ale nie wpływa tak bardzo na nas na ziemi”.

Chmura do chmury może wyglądać jak błyskawica w postaci arkusza — gdy chmury są oświetlane przez lampę błyskową, ale piorun jest ukryty w chmurze lub jest zbyt daleko, aby można było go zobaczyć — lub oświetlenie pełzające.

Błyskawice pełzacza przecinają wierzchołek chmury niczym gałęzie drzewa.

„Błyskawica gąsienicowa jest odpowiedzialna za megabłyski” – powiedział dr Soderholm.

Jak więc powstaje megaflash?

Nasze rekordowe megabłyski powstały w gigantycznym wzorze pogodowym znanym jako system konwekcyjny w skali mezo, powiedział dr Soderholm.