Recenzja „American Traitor”: mało inspirująca historia Axis Sally

The Times zobowiązuje się do recenzowania kinowych premier filmowych w trakcie Pandemia COVID-19. Ponieważ chodzenie do kina w tym czasie niesie ze sobą ryzyko, przypominamy czytelnikom o przestrzeganiu zasad BHP Zdefiniowane przez Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom I Lokalni urzędnicy ds. Zdrowia.

„The American Zdrajca: Proces Axis Sally” to oparta na faktach historia Mildred Gellers, aspirującej amerykańskiej aktorki, która została osądzona w 1949 roku z ośmiu zarzutów zdrady za rolę promotora nazistowskich Niemiec podczas II wojny światowej.

Prawdopodobnie świetna historia, ale ten ambitny film w reżyserii Michaela Polcha („Twin Falls Idaho,„ Astronaut Farmer ”) był utrudniony przez średni scenariusz Vance’a Owena, Daryla Hicksa i polskiego (na podstawie książki Owena i jego późnego ojciec William) i odwrócił się. Tytuł jest rozczarowująco autorstwa Meadow Williams. Ograniczony zasięg gwiazdy i jego nadmierne poleganie na efektownych, kobiecych wzorach powstrzymują nas od wątpliwych i pozornie skomplikowanych Gellarów, twardej postaci z natury, którą należy objąć (Zdjęcia z życia wzięte również pokazują, że jest to mniej ekscytujące niż kiedyś. W parnej fotografii Williamsa).

Film przeskakuje między czasem próbnym a wcześniejszą dekadą, kiedy Geller został mianowany przez ministra propagandy Hitlera, Josepha Goebbelsa (Thomas Kretschmann), do czytania jego skryptów phishingowych w Radiu Berlin w ramach niemal zróżnicowanego programu skierowanego do amerykańskich żołnierzy za granicą. W dramatycznych melodiach Gellar, nazywany Sally (lub „Axis Sally”, jak to opisują mniej efektowni żołnierze), nadaje zbiór prowokacyjnych przemówień, które mają zmylić miliony słuchaczy, zasiać wątpliwości i podważyć ich wiarę w amerykański wysiłek wojenny. Pomiędzy tymi zawoalowanymi, a czasem antysemickimi monologami śpiewała popularne amerykańskie piosenki, aby wzmocnić tęsknotę żołnierzy za domem.

W międzyczasie brutalny Goebbels sporadycznie gwałci Gellara pod nosem jej lojalnego kochanka, dyrektora programu Maxa (Karsten Norgard). Jej obrona prawna będzie później stwierdzać: „Zrobiła, co jej powiedziano, lub w inny sposób”, w tym podpisała przysięgę lojalności wobec Hitlera. Jednak historycznie nie jest to takie jasne.

Jednak jasnym punktem filmu jest Al Pacino, w swoim przebiegłym, kręconym, porywczym, jak James Laughlin, weteran prokuratora z Waszyngtonu, który reprezentował Gellar podczas jej procesu przeciwko rządowi. Laughlin celowo trzyma swojego klienta w tyle przez większość okresu próbnego i wysyła nerwowego nowego prawnika Billy’ego Owena (tak, asystenta autora scenariusza, granego przez niestabilnego Swaina Temela), aby zaktualizował Gellara w razie potrzeby. Ale lekkomyślna lawina prowadzi długą i dramatyczną dyskusję końcową, gdy Pacino przynosi jej powitalny kres ze swojej starej książki … i sprawiedliwość dla wszystkich.

Odtworzenie osi czasu jest właściwe (ciężki film został nakręcony w całości w Puerto Rico), a polska papryka jest skutecznie zawarta w fragmentach archiwalnych materiałów filmowych, często zawierających historię pomimo jej potknięć. Trudno jednak nie zastanawiać się, dokąd mógł dojść obraz dzięki bardziej subtelnemu, wciągającemu wstępowi i bardziej zniuansowanej narracji.