Trucizna marsjańskiego meteorytu mogła pomóc rozwiązać stuletnią zagadkę

Na ziemi trwa niekończąca się misja Znalezienie oznak życia na Marsie. Planeta była źródłem nadziei, że pewnego dnia ludzie będą mogli bezpiecznie żyć w środowisku. Kiedy więc meteoryt marsjański Lafayette spadł na Ziemię prawie 100 lat temu, była nadzieja, że ​​może ujawnić coś o Czerwonej Planecie. Zamiast tego nowe badania były w stanie rozwiązać zupełnie inną zagadkę.

Rzadko rozmawiamy o ludziach stojących za odkryciami kosmosu, aż do teraz. Dzięki naukowcom tożsamość czarnoskórego studenta, który odkrył meteoryt, może wkrótce zostać ujawniona.

Dla kontekstu meteoryt marsjański, zwany Lafayette, to kosmiczna skała, która eksplodowała z powierzchni Marsa miliony lat przed wciągnięciem go w ziemską atmosferę. W 1931 roku niezwykły kamień przechowywano w kolekcji geologicznej Uniwersytetu Purdue w Stanach Zjednoczonych, a następnie ustalono, że jest oryginalnym przykładem meteorytu.

Jednak sprawa jest dokładnie taka, jak i kiedy meteoryty marsjańskie trafiły do ​​Layfayette i jest to niepewne od ponad 90 lat.

Słynna, ale niepotwierdzona historia pochodzenia, opisana w 1935 roku przez amerykańskiego kolekcjonera meteorytów Harveya Ningera, mówi, że czarny student z Purdue University widział, jak Lafayette ląduje w stawie, w którym akurat wtedy łowił ryby. Po wylądowaniu wydobył go z gliny i przekazał uniwersytetowi.

Wykorzystując zaawansowane techniki analityczne i archiwalne, Zespół naukowców z Wielkiej Brytanii, USA, Włoch i Australii kierowany przez dr Shane O’Brien Zaczął próbować rozwiązać zagadkę. Zespół chciał zebrać wystarczającą ilość dowodów, aby sugerować, że historia jest prawdziwa, że ​​wydarzyło się to w 1919 lub 1927 roku i że tylko jeden na czterech czarnoskórych mężczyzn mógł być studentem, który znalazł meteoryt.

O’Brien, planetolog z Uniwersytetu Glasgow w Szkocji, zmiażdżył małą próbkę Lafayette w 2019 roku, używając spektrometrii mas do analizy składu meteorytu.

Pierwotnie O’Brien miał nadzieję znaleźć szczegóły dotyczące obecności cząsteczek organicznych zachowanych w skałach marsjańskich, które pomogłyby nam dowiedzieć się więcej o potencjale życia na tej planecie.

Zamiast tego znalazłem niezwykle naziemny metabolit o nazwie dioksyfenylool (DON). Ponieważ występuje głównie w zbożach, takich jak kukurydza, pszenica i owies, DON jest „trucizną wymiotną” w grzybie zwanym F. graminearum.

Gdy uprawy zostaną skażone DON, spowodują chorobę po spożyciu przez ludzi i zwierzęta, przy czym najbardziej dotknięte są świnie.

Odkrycie DON było oczywiście nieoczekiwane dla naukowców, ponieważ na Marsie nie ma upraw (o których wiemy). Bieżąca teoria O’Briena i współpracowników głosiła, że ​​pył z upraw na pobliskich polach uprawnych mógł przenosić DON do okolicznych cieków wodnych, gdzie wylądował Lafayette.

Po zwróceniu się do naukowców z Purdue University zapisy wykazały, że DON spowodował spadek plonów o 10-15% w 1919 i ponownie w 1927 (w niższym tempie). Była to najwyższa częstość występowania jadu od 20 lat przed zidentyfikowaniem meteorytu.

Następnie zespół porównał te informacje z obserwacjami ognistych kul na tym samym obszarze w tym samym okresie czasu. Obserwacje kuli ognia odnotowano w południowym Michigan i północnej Indianie 26 listopada 1919 roku i ponownie w 1927 roku. Obserwację z 1927 roku zrzucił meteor Tilden w Illinois.

Korzystając z obu informacji, archiwiści uniwersyteccy przeglądali roczniki z 1919 i 1927 r., aby znaleźć czarnoskórych studentów, którzy zostali zapisani w tym samym czasie.

Przywieźli czterech uczniów, z których każdy był prawdopodobnie tym, który znalazł Lafayette. Julius Lee Morgan i Clinton Edward Shaw byli w klasie 1921, a Hermansie Edwin Fontleroy w klasie 1922. Wszyscy trzej zostali zapisani na Purdue University w 1919. Czwarty mężczyzna, Clyde Silence, studiował na uniwersytecie w 1927.

Szczególne zainteresowanie Lafayette wynika przede wszystkim z oryginalnego stanu, w jakim została znaleziona. Dr O’Brien powiedział, że ponieważ był tak dobrze zachowany, wskazuje to, że po wylądowaniu szybko się zregenerował.

„Meteoryty, które pozostają w pierwiastkach przez dowolny czas, ulegają erozji w ich górnych warstwach, co zmniejsza ich wartość badawczą, ponieważ zbierają zanieczyszczenia lądowe” – powiedział dr O’Brien.

„Jestem dumny, że sto lat po przybyciu na Ziemię w końcu byliśmy w stanie zrekonstruować warunki jego lądowania i… udzielić kredytu czarnemu studentowi, który go znalazł”.

Wspaniale jest widzieć pracę zespołową, aby nie tylko dowiedzieć się więcej o samym meteorycie i znaczeniu zachowania każdego kawałka Marsa, do którego wracamy, ale także móc przypisywać zasługi ludziom, którzy często są zapomniani w historii.

Jeśli chcesz przeczytać artykuł badawczy zespołu, to jest Opublikowano w czasopiśmie Astrobiology.