W Luizjanie pierwsi uchodźcy klimatyczni w USA znajdują nową bezpieczną przystań

Joanne Borg stoi przed swoim nowym domem, około godziny jazdy od nisko położonej wyspy Luizjana, na której dorastała – obszaru stopniowo zatapiającego się w Zatoce Meksykańskiej.

„Jestem bardzo podekscytowana”, powiedziała pani Borg. „Nie mogę się doczekać, kiedy po prostu ruszymy dalej”.

„Czekałem na ten dzień od zawsze.”

Pani Borg jest jedną z kilkunastu rdzennych Amerykanów z wyspy Jane Charles, którzy zostali przesiedleni do Shriver, mniej niż 60 kilometrów na północny zachód — pierwszych beneficjentów federalnego grantu przesiedleńczego przyznanego w 2016 roku.

Są pierwszymi, których nazywa się „uchodźcami klimatycznymi” w Stanach Zjednoczonych, zmuszonymi do opuszczenia swoich domów przez konsekwencje zmian klimatycznych.

Pani Borg wspomina: „Dom, w którym kiedyś mieszkaliśmy na wyspie – no cóż, był domem na zawsze. Wszyscy moi bracia i ja tam dorastaliśmy i chodziliśmy tam do szkoły”.

„Było spokojnie”.

Ale dom rodzinny – podobnie jak wiele innych na wyspie – został zniszczony.

Istnieje tylko jedna droga, która łączy Isle de Jean Charles z lądem i czasami jest nieprzejezdna z powodu silnych wiatrów lub pływów.

Populacja jest głównie pochodzenia rdzennych Amerykanów – kilka plemion schroniło się na wyspie przed szalejącymi prześladowaniami rządowymi w XIX wieku.

Ale zmiany klimatyczne zmieniły wyspę w symbol plagi, która nękała wiele obszarów podatnych na huragany w Luizjanie – erozji wybrzeży.

Dziewięćdziesiąt procent pod wodą

Docelowo w Shriver zostanie zbudowanych 37 nowych domów, aby pomieścić około 100 obecnych lub byłych mieszkańców wyspy De Jean Charles, dzięki dotacji federalnej w wysokości 48 mln USD (70,4 mln USD) przyznanej początkowo w 2016 r.

„To pierwszy tego typu projekt w historii naszego kraju”, powiedział AFP gubernator John Bel Edwards, który był na miejscu, aby zobaczyć mieszkańców w pobliżu ich nowej nieruchomości.

„Przez lata mieliśmy ludzi, którzy kupują swoje domy i przenoszą je. Ale nigdy nie robiliśmy tak całych społeczności i nie przenieśliśmy ich w jedno miejsce z powodu zmian klimatycznych”.

Jak wyjaśnia Alex Kolker, profesor nadzwyczajny Louisiana Universities Maritime Consortium, od lat 30. XX wieku wyspa De Jean Charles straciła „około 90 procent” swojej powierzchni na rzecz wdzierających się wód zatoki.

Wyspa była już niestabilna, ale zmiany klimatyczne zwiększają ryzyko, mówi – poziom mórz podnosi się, ląd tonie, a erozja szaleje. Bardziej gwałtowne i częste burze pogłębiają problem.

„Ta społeczność jest jedną z najbardziej wrażliwych w Luizjanie, a Luizjana jest jedną z najbardziej wrażliwych w Stanach Zjednoczonych” – mówi Kolker.

martwe drzewa

Droga na Wyspę Jeana Charlesa jest wyłożona dziesiątkami domów, z których wiele zostało rozebranych do kolumn.

Rok temu huragan Ida uderzył w Luizjanę jako poważna burza kategorii 4. Był to drugi najgroźniejszy huragan, jaki kiedykolwiek zarejestrowano w tym stanie, po zniszczeniu huraganu Katrina w 2005 roku.

Burza zerwała część dachu domu Chrisa Bruneta.

57-latek umieścił przed swoim domem tabliczkę: „Zmiany klimatu są nieszczęśliwe”.

Pozornie obojętny na wszechobecne żarłoczne komary i od czasu do czasu mówiący starofrancuski akadyjski związany z regionem, Brunet mówi, że huragany nie mogą się równać z tak zwaną „intruzją słonej wody”, która niszczy kanały i inne drogi wodne.

Kilka lat temu w końcu zgodził się przesiedlić, przyjmując pogląd wodza Choctaw, że był to jedyny sposób na zachowanie kurczącej się społeczności wyspy.

Ale ci, których domy nadal stoją prosto, nie chcą całkowicie porzucić ziemi swoich przodków.

Bert Naquin, która przeprowadza się do jednego z nowych domów finansowanych przez władze federalne w Shriver, ma nadzieję odmalować swoją rodzinną rezydencję na Isle of Jean Charles, pomimo jej szczęścia, że ​​po raz pierwszy jest pełnoprawną właścicielką domu.

„Planuję tam często przebywać, bo to wciąż mój dom” – powiedział 64-latek.

Francja Agencja prasowa