Wyrwani z zapomnienia: odnalezione polskie filmy dokumentalne | stan

Wolski nie jest jedynym przedstawicielem młodego i średniego pokolenia dokumentalistów, którzy inspiracji do swoich kolejnych filmów szukają w archiwach filmowych i radiowych. Podobny styl twórczy od lat stosuje Michał Bielawski, reżyser takich filmów jak… 1989 I Puchar Świata: Gra o wszystko (Puchar Świata: najwyższe ryzyko).

To właśnie ten ostatni tytuł przysłużył się Bielawskiemu (który także może pochwalić się znakomitą oceną). Bardziej wilgotny [The Wind]) jeden z najciekawszych twórców filmowych. Opowiedział w nim historię mistrzostw świata w piłce nożnej w 1982 roku oraz okoliczności polityczno-społeczne związane z udziałem polskiej reprezentacji w tej imprezie.

Swoją historię przedstawił z dwóch niezależnych perspektyw: w jego twórczości historie działaczy opozycji przeplatały się ze wspomnieniami wybranych przez Antoniego Piečnicka piłkarzy do słynnego zespołu. W ten sposób Bielawski stworzył obraz epoki, w której trudno doszukać się martyrologicznego tonu i jednowymiarowej narracji.

Kiedy młody reżyser rozpoczynał pracę nad filmem, mądrzejszy o doświadczenia dokumentalne Maciej Drygas przestrzegł go, że spędzi w archiwum kilka tygodni. Twórca l Mistrzostwa Świata Miesiącami przeszukiwał archiwa prasowe, archiwalne nagrania polskiej telewizji i dokumenty zgromadzone przez Centrum Historyczne Karta. Stworzył z jego pomocą opowieść o świecie futbolu, represji politycznych, a przede wszystkim o świecie, w którym nawet najmniejszy element rzeczywistości podporządkowany jest politycznym celom ówczesnej władzy.

Obecność w mediach i sukces Mistrzostwa Świata To natychmiast uczyniło Bielawskiego ekspertem w dziedzinie filmów dokumentalnych i dokumentalnych 1989Który został wydany kilka lat później i potwierdził, że ta opinia nie była przesadzona. W kolejnym obrazie wplótł narrację o momencie upadku komunizmu i przemiany Polski w młodą demokrację. Bielawski zmontował ten film z materiałów archiwalnych, tworząc dziwną mozaikę faktur i treści, a dzięki materiałowi odkrytemu przez reżysera możemy spojrzeć na historię z bardziej osobistej perspektywy. W rozmowie z Lucasem Bertramem Kultura liberalna (Kultura Liberalna) reżyser tak wspomina pracę nad filmem:

Uważałem, żeby nie wpaść w użycie jakiegoś konkretnego tonu. […] To był czas, kiedy tak wiele się zmieniało i wahało. Uderzyła mnie prostota nastrojów zapisanych we wspomnieniach i relacjach osobistych, a także izolacja i brak optymizmu części społeczeństwa i sprzeciwu – ucieleśniające się chociażby w diagnozach zawartych we wspomnieniach Thomasa Gastrona. Z drugiej strony oficjalny przekaz jest dziwnie żywy, bardziej optymistyczny, zwłaszcza od chwili objęcia funkcji premiera przez Mieczysława Rakowskiego. […] I w całym tym chaosie najciekawszy był dla mnie moment, gdy nagrywający dla telewizji rzemieślnik, który teoretycznie miał chwalić reformy, powiedział: „Proszę pani, powiem pani, co mówię”. Naprawdę pomyśl, kiedy wyłączasz mikrofon.

Zapomnienia