Badania wykazały, że kora ruchowa mózgu może odgrywać większą rolę w rozwoju choroby Parkinsona

Neuronaukowcy od dawna rozpoznali rolę utraty neuronów i dopaminy w chorobie Parkinsona. Jednak sposób, w jaki modulacja dopaminy wpływa na obszary mózgu zaangażowane w kontrolowanie ruchów dobrowolnych, pozostaje przedmiotem badań. Naukowcy z Wydziału Neurobiologii i Zachowania w College of Arts and Sciences oraz Renaissance School of Medicine na Uniwersytecie Stony Brook wykorzystali model eksperymentalny, aby zademonstrować, że utrata ośrodków dopaminy w śródmózgowiu upośledza zdolność neuronów kory ruchowej. Wejście do odpowiedniego wyjścia. Odkrycia opublikowane w eNeuro wspierają nowy kierunek badań dotyczących pochodzenia i roli zmian w korze ruchowej w przebiegu choroby Parkinsona.

Pacjenci z chorobą Parkinsona wykazują nieprawidłową aktywność w korze ruchowej, co do tej pory jest trudne do wyjaśnienia. Naukowcy sugerują, że dysfunkcja kory ruchowej w chorobie Parkinsona może wynikać z utraty bezpośredniego unerwienia dopaminergicznego kory lub, alternatywnie, może powstać w wyniku patologii jąder podstawnych.

„Nasze badanie pokazuje, że zmiany w pobudliwości neuronalnej w korze ruchowej są najprawdopodobniej spowodowane chorobą jąder podstawnych, a nie utratą bezpośredniego unerwienia dopaminergicznego kory ruchowej” – mówi dr Arianna Maffei, profesor neurobiologii i behawioru. „Nasze wyniki potwierdzają pogląd, że zmiany w aktywności kory ruchowej spowodowane utratą dopaminy są bardzo ważne dla patofizjologii choroby Parkinsona. To poszerza naszą obecną wiedzę i wskazuje na korę ruchową jako potencjalne nowe miejsce interwencji”.

Zespół badawczy ocenił, w jaki sposób utrata dopaminy wpływa na funkcję wejścia/wyjścia neuronów w korze ruchowej. Przetestowali trzy różne sposoby zmniejszenia sygnalizacji dopaminy, aby zakwestionować, w jaki sposób występuje dysfunkcja kory ruchowej: 1) farmakologia stosowana do selektywnego blokowania receptorów w korze ruchowej 2) wstrzykiwanie toksyny, która zabija neurony dopaminergiczne w śródmózgowiu w celu wywołania choroby jąder podstawnych oraz 3 ) użył tej samej toksyny do wyeliminowania aksonów dopaminy w korze ruchowej, aby sprawdzić możliwość, że za jej dysfunkcję odpowiada utrata dopaminy w korze ruchowej.

Profesor Maffei wyjaśnia, że ​​ideą stojącą za tymi metodami było zbadanie mechanizmów obwodowych leżących u podstaw utraty funkcji w korze ruchowej i prawdopodobnie wykorzystanie tych danych do lepszego zrozumienia patofizjologii choroby Parkinsona.

Ogólnie rzecz biorąc, badania wykazały, że osłabiona sygnalizacja dopaminowa, zarówno ostra, jak i przewlekła, ma głęboki wpływ na pobudliwość neuronów w pierwotnej korze ruchowej.

Autorzy uważają, że odkrycia powinny stymulować dodatkowe badania skoncentrowane na pierwotnej korze ruchowej jako dodatkowym miejscu interwencji w leczeniu objawów ruchowych i poprawie wyników u pacjentów z ChP.