Badanie identyfikuje wpływ samotności w starszym wieku na życie i przeciętny stan zdrowia

W 1966 roku Beatlesi ugruntowali los samotnych starszych ludzi w popularnej wyobraźni swoim popularnym hitem „Eleanor Rigby”, piosenką, która wywróciła muzykę pop do góry nogami, gdy przez cztery tygodnie pozostawała na pierwszym miejscu brytyjskich list przebojów. Dzisiaj wpływ samotności w starzeniu się na życie i przeciętne zdrowie został po raz pierwszy jednoznacznie zmierzony w badaniu przeprowadzonym przez naukowców z Duke-NUS Medical School (Singapur), Nihon University (Tokio, Japonia) i ich współpracowników, opublikowanym w Dziennik Amerykańskiego Towarzystwa Geriatrycznego.

„Odkryliśmy, że samotne osoby starsze mogą spodziewać się krótszego życia niż ich rówieśnicy, którzy nie uważają się za samotnych” – podsumował główny autor badania, profesor nadzwyczajny Rahul Malhotra, kierownik badań w Duke-NUS Center for Research on Aging. Edukacja (OPIEKA). „Ponadto płacą karę za krótsze życie, rezygnując z potencjalnych lat dobrego zdrowia”.

Współprofesor Angelique Chan, dyrektor wykonawczy CARE i starszy autor badania, zauważyła, że ​​„oprócz roku związanego z chorobą koronawirusową, w 2019 r. dorośli w wieku powyżej 30 lat stanowili połowę światowej populacji w pierwszym czas w historii. The Recorder, zapoczątkowując coraz bardziej starzejący się świat. W rezultacie samotność wśród osób starszych stała się kwestią zdrowia społeczności i zdrowia publicznego. .

Profesor projektu badawczego Yasuhiko Saito z Nihon University School of Economics, starszy współautor badania, dodał: „To badanie jest na czasie, ponieważ środki dotyczące pozostawania w domu i dystansu fizycznego zostały wprowadzone od początku pandemia COVID-19 zwiększyła niepokój o samopoczucie psychiczne i fizyczne osób starszych.

Główne ustalenia: Samotność ma realne konsekwencje fizyczne

Wyniki badań pokazują, że 60-latkowie, którzy czują się czasami samotni lub w większości samotni, mogą spodziewać się średnio trzech do pięciu lat życia w porównaniu z rówieśnikami, którzy nigdy nie uważają się za samotnych. Podobnie samotni starsi dorośli w wieku 70 i 80 lat mogą spodziewać się, że będą żyć odpowiednio od trzech do czterech lat i od dwóch do trzech lat w porównaniu z ich niesamotnymi rówieśnikami.

Korzystając z tego samego zestawu danych, naukowcy odkryli, że postrzeganie samotności miało podobny wpływ na dwa rodzaje oczekiwań zdrowotnych — pozostałe lata życia w samokategorii dobrego zdrowia oraz lata życia bez ograniczony. Podczas wykonywania czynności życia codziennego. Obejmują one rutynowe czynności, takie jak branie prysznica i ubieranie się, wstawanie lub siadanie na łóżku lub krześle oraz przygotowywanie posiłków.

W wieku 60 lat starsi dorośli, którzy często doświadczają samotności lub samotności, mogą czasami oczekiwać, że spędzą średnio od trzech do pięciu lat mniej swojego pozostałego życia, bez ograniczeń w codziennych czynnościach, w porównaniu z ich rówieśnikami, którzy nigdy nie czują się samotni. W wieku 70 lat oczekiwana długość ich aktywnego życia spada średnio do dwóch do czterech lat. W wieku 80 lat ma średnio mniej niż jeden do trzech lat.

Jak powszechna jest samotność wśród osób starszych w Singapurze?

Singapur jest szczególnie odpowiednim miejscem do badania wpływu samotności na osoby starsze, ponieważ kraj ten ma dużą populację szybko starzejącą się i kulturę „kolektywistyczną”, w której relacje i współzależność między ludźmi są kluczowe – w przeciwieństwie do kultury „indywidualnej”, w której potrzeby I pragnienia każdej osoby są ważniejsze. Wcześniejsze badania wykazały, że poziom samotności jest wyższy w społeczeństwach kolektywistycznych, co sugeruje, że samotność może mieć bardziej szkodliwy wpływ na społeczeństwo singapurskie.

W 2016 i 2017 roku naukowcy z CARE przeprowadzili badanie – znane jako Przesunięcia w zdrowiu, zatrudnieniu, uczestnictwie społecznym i transferach międzypokoleniowych w Singapurze (Tags) – w celu przyjrzenia się czynnikom wpływającym na zdrowie, samopoczucie, aktywność i poziom produktywności starszych mieszkańców Singapuru. Dane reprezentatywne dla całego kraju, zebrane od ponad 2000 starszych obywateli Singapuru i stałych mieszkańców, wykazały, że jedna trzecia (34%) uważa się za samotną. Odsetek ten wzrastał wraz z wiekiem, od 32 procent dla osób w wieku 60-69 lat do 40 procent dla osób w wieku 80 lat i starszych.

Więcej mężczyzn (37 proc.) było samotnych w porównaniu z kobietami (31 proc.). Na różnych poziomach wykształcenia odsetek samotnych starszych Singapurczyków był niższy (33 procent) wśród osób bez formalnego wykształcenia i najwyższy (38 procent) wśród osób z wyższym wykształceniem. Odsetek ten był o około 10 procent wyższy wśród osób starszych, które mieszkały samotnie (43 procent) w porównaniu do osób, które nie mieszkały samotnie (33 procent).

„Na podstawie badania oznak, nasze ostatnie odkrycia podkreślają wpływ samotności na zdrowie populacji oraz znaczenie jej identyfikacji i zarządzania wśród osób starszych” – powiedział profesor Malhotra. „Jest to część serii badań oceniających wpływ ważnych konstruktów zdrowotnych i społecznych, takich jak samotność, upośledzenie sensoryczne, otyłość, płeć i edukacja, na życie i przeciętny stan zdrowia osób starszych”.

„Ponieważ osoby starsze potencjalnie są bardziej narażone na samotność w wyniku środków kontroli epidemii, na całym świecie rośnie zainteresowanie polityczne samotnością” – powiedział profesor Chan. „W 2018 r. Wielka Brytania uruchomiła krajową strategię walki z samotnością, a w 2021 r. Japonia powołała »Ministra Samotności«. Mamy nadzieję, że to badanie pomoże zmobilizować więcej polityk mających na celu walkę z samotnością wśród osób starszych”.