Jazz rozwinął się w Ameryce, a później w Polsce

polskiego jazzu
Basia Szydłowska
W każdej definicji słowa „jazz” można znaleźć użyte słowo „muzyka amerykańska”. Jazz jest jednym ze stylów grania muzyki, który wywodzi się ze Stanów Zjednoczonych, a obecnie rozprzestrzenia się w różnych stylach w każdym regionie świata.
Rytmy Afryki połączone z pieśniami Indii Zachodnich, wzdłuż nabrzeży Ameryki Południowej, wyłoniły nowy rodzaj muzyki.
Zespoły brały udział w wielu spotkaniach towarzyskich – paradach, weselach, festiwalach, a nawet pogrzebach w rejonie Nowego Orleanu. Podczas gdy muzyka pogrzebowa była powolna, dostojna i smutna, muzyka powrotna była niecodzienna i radosna. Poszczególni muzycy zaczęli grać wokół melodii, komponując melodie oparte na tej samej strukturze akordów i harmonii.

Wielu wykonawców z tego wczesnego okresu było niewyszkolonymi muzykami, którzy grali ze słuchu z niesamowitymi zdolnościami. Prawie wszystkie te wczesne zespoły jazzowe składały się z czarnych.
Mniej więcej w czasie pierwszej wojny światowej muzycy jazzowi zaczęli wyprowadzać się z Nowego Orleanu, a jazz w końcu dotarł do Chicago.
Ten styl gry pociągał wielu białych muzyków, w tym Bix Beiderbeck i Hoagy Carmichael.
Za tradycję jazzu odpowiada Louis „Satchmo” Armstrong. W latach 60. Armstrong reprezentował Stany Zjednoczone w kilku programach wymiany kulturalnej.
W Chicago murzyński pianista „Ojciec” Hines rozwinął styl gry na fortepianie, podczas gdy grupa białych muzyków zorganizowała Dixieland Five i skupiła się na grze w stylu jazzowym. W Nowym Jorku w 1917 roku były zarezerwowane na zaręczyny i określane jako „rozrywka”.
Wykształciły się dwa style jazzu – nowoorleański i chicagowski. Potem przyszedł okres grania „ósemki w tawernie” zwanej boogie-woogie. Instrumentami kojarzonymi z jazzem były: trąbka, puzon, klarnet, tuba, banjo, perkusja i fortepian.
Jazz, wraz z soulami, to charakterystyczny styl muzyczny, typowo amerykański. W listopadzie 2011 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) ustanowiła 30 kwietnia Międzynarodowym Dniem Jazzu, aby podkreślić jazz i jego dyplomatyczną rolę w jednoczeniu ludzi na całym świecie.
Będąc w Polsce, polski jazz ma historię obejmującą okres akceptacji i represji politycznych. Przed komunizmem trudno było określić początek jazzu w Polsce. Już w latach 30. kluby w Warszawie, Krakowie, Rzeszowie czy Poznaniu wykonywały jazz. To było swingujące, a niektóre inspirowane tradycyjną muzyką klasyczną. Amerykańska muzyka ludowa była bardzo poszukiwana. Eddie Rosner uważany jest za pierwszego znaczącego polskiego muzyka jazzowego.
Po przejęciu władzy przez komunistów muzyka jazzowa została początkowo stłumiona. Pomimo istnienia grup takich jak Melomani, muzyka jazzowa została oficjalnie potępiona i zakazana w radiu. Muzycy zapoznawali się z jazzem, słuchając krótkofalowych audycji radiowych „Jazz Hour with America’s Voice” Willisa Conovera lub przemycając nagrania jazzowe z zagranicy.
Po śmierci sowieckiego przywódcy Józefa Stalina jazz w Polsce odzyskał wolność. W 1958 roku Dave Brubeck odwiedził Polskę i krajowa scena jazzowa uległa wpływowi cool jazzu.
W latach sześćdziesiątych dominowały trzy nurty: trade jazz, jazz „głównego nurtu” i free jazz. Krzysztof Komeda stał się liderem nurtu jazzu nowoczesnego, który nie naśladował amerykańskiego sposobu gry, lecz wypracował własny, „europejski” styl, zwłaszcza dzięki nagranemu w grudniu 1965 roku albumowi „Astigmatic”.