Jeśli kraje konkurują ze sobą, dlaczego inwestorzy ignorują Polskę?

Przeważnie oznacza to dzień mrocznych wiadomości dla Blighty’ego. Ekonomiści twierdzą, że na początku 2023 r. „Wielka Brytania stoi w obliczu najgorszej i najdłuższej recesji w grupie G7”. Rok zakończył się rollercoasterem, choć kilka miesięcy później zmieniono go na sekcję „Poprawione dane ONS pokazują, że Wielka Brytania nie osiąga najgorszych wyników w ramach G7”. Reutera: „Wielka Brytania będzie miała najsłabszy wzrost w grupie G7 w 2024 r., prognozuje MFW” .

Oczywiście w tej konkretnej konkurencji zwycięzca jest zwykle tylko jeden. „Stany Zjednoczone będą w tym roku rozwijać się w tempie dwukrotnie większym niż państwa z grupy G7, twierdzi MFW” „Financial Times”. Serwis przypomniał nam w tym tygodniu. Niezależnie od wrażliwości związanej z cenami i wycenami, jest to rodzaj obserwacji, który wyjaśnia, dlaczego kapitał inwestorów często trafia do gruntów będących własnością właścicieli.

Dlatego zarówno dla inwestorów, jak i zainteresowanych obywateli, przydatną miarą może być porównanie krajów z innymi krajami.

Jednym z ważnych krajów spoza G7, który jest trwale nieobecny w tym dialogu, jest Polska. Dzieje się tak ze względu na nominalną wielkość gospodarki kraju – około 842 miliardów dolarów (676 miliardów funtów) do końca 2023 roku – która według Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) obejmuje 30 gospodarek Europy (w tym Rosję).

W Unii Europejskiej, ale poza strefą euro, naród ten jest w dużej mierze pomijany pomimo dobrze zróżnicowanej gospodarki, konserwatyzmu fiskalnego i rosnącego rozwoju geopolitycznego. Oprócz skali nadzór może mieć coś wspólnego ze sposobem przedstawiania różnych bloków europejskich i charakterów narodowych. Bez firmy o światowej renomie i wielkich zysków przemysłowych, Polska nie widzi niemieckich inżynierów, francuskich firm produkujących towary luksusowe ani chronicznego zadłużenia Włoch.

Jednak jako miejsce inwestycji kraj udowadnia swoją siłę. W lutym ubiegłego roku w ramach programu zebrano przegląd krajów europejskich (w tym Wielkiej Brytanii), aby dodać trochę kontekstu do zwykłej, bezpośredniej kolejności dziobania opartej na PKB.

W tym nienaukowym sondażu Polska zdecydowanie zwyciężyła. Każdy, kto skorzystał z tego ćwiczenia, powinien zaatakować kraj za pomocą prostego funduszu notowanego na giełdzie iShares MSCI Polska (SPOL) Miałoby to łączną stopę zwrotu na poziomie 39 proc., nieco wyższą niż wzrost indeksu Giełdy Papierów Wartościowych w złotówkach (znanego jako WIG) i 17 punktów procentowych przewagi nad benchmarkiem MSCI All-Countries.

Jak zatem będzie wyglądać sytuacja za 14 miesięcy? Odpowiedź pokazana w zaktualizowanej tabeli poniżej jest prawie taka sama. Pod względem prognoz wzrostu gospodarczego, stabilności finansowej i przystępności cenowej rynku akcji wyprzedza swoich większych, lepiej znanych europejskich sąsiadów.

W obrębie tych szeregów znajdują się fałszywe założenia dotyczące tego, co stanowi „dobry” miernik ekonometryczny. Na przykład dość arbitralnie doszedłem do wniosku, że tania giełda jest lepsza niż wysoka wycena i że optymalny jest niski poziom długu publicznego. Średni wiek produkcyjny daje wskazówki na temat współczynnika obciążenia geriatrycznego, ale nie mówi nic o wskaźniku urodzeń czy wzroście populacji, co ostatecznie podtrzymuje naród i jego gospodarkę. Z tego powodu, pomimo wysiłków poprzedniego rządu, Polska miała trudności.

Jeśli jednak inwestorzy szukają krótkoterminowego wzrostu, w Europie nie ma wielu lepszych opcji niż Polska. Choć akcje giełdowe w Warszawie są niedoskonałym miernikiem polskiej gospodarki, są tanie. Nie mam, idę.