Kto wystartuje w wyborach, aby zastąpić Jacindę Ardern na stanowisku premiera Nowej Zelandii? | Jacinda Ardern

wet al Szokująca rezygnacja Jacindy Ardern W czwartek Nowozelandzka Partia Pracy ściga się teraz, aby znaleźć jej następcę, polityka, którego zadaniem będzie przewodzenie krajowi – i partii – w październikowych wyborach.

Ich wybory stanowią potencjalne skrzyżowanie dróg dla partii – i dla realizacji Nowej Zelandii na arenie światowej, gdzie zbudowała ogromną reputację postępowego przywództwa. Ardern będzie trudny do naśladowania.

Ankieta opublikowana w piątek – oparta na danych sprzed rezygnacji Ardern – dała jej partii 32%, w porównaniu do 37% w National. Prawicowi i lewicowi partnerzy koalicyjni Akt i Zieloni mieli po 11%.

Wyniki te, będące kontynuacją trendów obserwowanych od końca 2022 r., wyznaczają bardzo trudną drogę do reelekcji Partii Pracy. Czy powinien priorytetowo potraktować ciągłość i wiedzę fachową, aby naprawić statek? Czy też, jak w przypadku wyboru Ardern w przededniu wyborów w 2017 roku, powinna wchłonąć rozmach i poczucie potencjału, jakie daje nowa twarz?

Podczas gdy Partia Pracy skupi się na znalezieniu kandydata, który odbije się echem w kraju, dając najlepsze możliwe szanse wyborcze, ich wybór będzie również uważnie obserwowany na całym świecie. Osobowość i profil Ardern – jako młodej i postępowej matki oraz przewodniczącej najbardziej zróżnicowanemu Parlamentowi w historii Nowej Zelandii – sprawiły, że kraj coraz bardziej wkraczał na arenę międzynarodową. Dla liberałów za granicą, to i Aotearoa zyskały niemal symboliczny status liberalnej enklawy w obliczu presji ze strony Trumpa, odrodzenia prawicy, dezinformacji i ruchów antydemokratycznych.

W niedzielę klub zbierze się, aby głosować na nowego lidera. Jeśli kandydat otrzyma dwie trzecie głosów, przejmie kierownictwo partii – jeśli nie, głos trafia następnie do członków szerszej partii w celu wyboru. Oto konkurenci.

Chrisa Hipkinsa

Hipkins – znany jako „Sheppy” ze względu na zwięzłość i nieco szkolną postawę – jest bardziej doświadczoną ręką polityczną kandydatów i faworytem do tej roli. Jest postrzegany w Partii Pracy jako bezpieczna para rąk i spędził ostatnio trochę czasu na żonglowaniu wysokimi stanowiskami – obecnie jest ministrem edukacji, ministrem policji i przewodniczącym parlamentu. Do połowy 2022 roku miał za zadanie kierować odpowiedzią Covid w Nowej Zelandii i – aczkolwiek Jakieś czkawki – Utrzymał dość silną kontrolę nad bardzo złożonymi przedsięwzięciami legislacyjnymi i komunikacyjnymi w celu zarządzania pandemią. Ten okres podniósł jego rangę – podczas kwarantanny był stałym elementem ekranów telewizyjnych w całym kraju. Zawiera elementy skromnego, autoironicznego humoru, który Nowozelandczycy zwykle przyjmują w swojej polityce: Transmisja wirusa do ery epidemii poślizgnięć w którym zachęcał Nowozelandczyków do wyjścia i „rozprostowania nóg”, a ostatnio do świętowania z nim jego urodzin Ciasto wykonane w całości z bułek kiełbasianych.

W piątek olśnił naród swoim wyborem ubrań: ubrany w czapkę z daszkiem, bluzę z kapturem Abercrombie i zawijane lustrzane okulary, został zatrzymany na ulicy przez reporterów, aby omówić zbliżające się spotkanie klubu. „Nie spotykaj mnie w moim dresie” – zaśmiał się – „To nie fair”. „Kiedy będę odpowiednio ubrany, chętnie z tobą porozmawiam”.

Pracuj dla niego: Jego doświadczenie, możliwości sali debat, moda, głęboka znajomość narzędzi legislacyjnych. przeciwko niemu: Związek z reakcją epidemiologiczną stał się z czasem mniej pożądany. Jego wybór pozostawiłby również Partię Pracy z dwoma białymi mężczyznami na szczycie – problem dla partii, która szczyci się swoją różnorodnością i postępowymi referencjami i jest mało prawdopodobne, aby stanowiła pożądany kontrast z liderem opozycji Christopherem Luxonem.

Kerry’ego Alana

Gdyby został wybrany, Alan przeszedłby do historii jako pierwszy główny minister Maorysów i pierwszy jawnie homoseksualny szef. Względna nowicjuszka w polityce, była adwokat została wybrana w 2017 r. z listy Partii Pracy i zdobyła mandat pod własną kontrolą w 2020 r. Obecnie minister sprawiedliwości zasłynęła swoim spokojem i opanowaniem. Moments of Crisis – cecha, która odzwierciedla niektóre z mocnych stron, jakie Ardern wniosła do tej roli. Zdobyła fanów swoją wyraźnie rozmowną komunikacją podczas ostrzeżenia przed tsunami w 2021 roku. Później ujawniono, że Alan udzielał wywiadów w nagłych wypadkach przez radio podczas testów i diagnozy raka szyjki macicy w 3. stopniu zaawansowania.

Pracować dla: Charyzma, humor i spokój pod ostrzałem. Szybki rozwój Allan uczynił ją utalentowaną posłanką, a jako liderka mogła zaoferować trochę świeżości i rozmachu, które przyciągnęły wyborców do Partii Pracy, wybierając Ardern w 2017 roku. przeciwko temu: Względny brak doświadczenia sprawia, że ​​jest w dużej mierze wyborem z zewnątrz, zwłaszcza dla rządu stojącego przed trudnymi wyborami.

Michaela Wooda

Wood jest także stosunkowo nowicjuszem politycznym, który wszedł do parlamentu w 2016 r. Jednak od tego czasu zaczął od jednej z charakterystycznych dla Partii Pracy polityk pracowniczych: uczciwych porozumień płacowych, które znacznie zwiększają siłę przetargową pracowników o niskich zarobkach. Dla rządu, który walczył o realizację ambitnych pakietów reform, jest to duże osiągnięcie legislacyjne minionego roku. Największą szansą Wooda może być sytuacja, w której żaden kandydat nie otrzyma wymaganych dwóch trzecich głosów, które są wypłacane członkom i związkom.

Pracuj dla niego: Wybitne osiągnięcia polityczne w promowaniu klubu Partii Pracy i ich bazy, rosnąca reputacja bezpiecznej pary. przeciwko niemu: Brak doświadczenia, zwłaszcza w porównaniu z Hipkinsem, i ten sam problem, co podwójny biały człowiek.

Granta Robertsona

Robertson był wyraźnie faworytem do tego zadania. Finanse Nowej Zelandii były zarządzane przez Ministra Finansów i Wicepremiera przez pandemię, z której wyszła z bardzo wysokim zatrudnieniem, wzrostem płac i mocnymi wynikami PKB. Cieszy się on wiarygodnością w środowisku biznesowym, a jego bystrość ekonomiczna może doprowadzić do silnej frustracji lidera opozycji Christophera Luxona, byłego dyrektora lotnictwa. Bardzo doświadczony gracz polityczny, znany jako prawa ręka Ardern, jego czas jako zastępca kapitana oznacza, że ​​​​jego profil jest wysoki. Gdyby został wybrany, byłby pierwszym otwarcie homoseksualnym premierem Nowej Zelandii. Jednak wykluczył się z konkursu – i wydał w czwartek oświadczenie, że nie będzie startował jako lider. Jednak kandydaci czasami stają się liderami – sama Ardern powiedziała, że ​​nie chce tej pracy na krótko przed jej przyjęciem. Pracuj dla niego: Doświadczenie, profil, ekonomiczne kotlety i ciągłość z Ardern. przeciwko niemu: Nie chcesz tej pracy.