Nowa Zelandia musi angażować się na Pacyfiku z niezasłużoną pokorą | Morgan Godfrey

a7 listopada 1918 r. statek pasażersko-towarowy Talune zacumował w miejscowości Apia na Samoa, która znajdowała się pod Nowa Zelandia Okupacja po wybuchu I wojny światowej. Na pokładzie byli ludzie cierpiący na „hiszpańską grypę”, wysoce zaraźliwą chorobę, która już spowodowała śmierć milionów ludzi na całym świecie. Pełniący obowiązki oficera portowego w Apii nie wiedział, że w Auckland szerzy się epidemia, w wyniku czego pasażerowie zostali wpuszczeni na ląd – w tym sześciu poważnie zachorowało na grypę. W ciągu tygodnia choroba rozprzestrzeniła się na główne wyspy Samoa. Prawie 8500 osób – ponad jedna piąta populacji – zaraziło się wirusem i zmarło.

Ten moment menedżerskiej niekompetencji jest częścią serii nowozelandzkich gaf na Pacyfiku. W 1929 roku siły nowozelandzkie, których okupacja Samoa została ostatecznie zalegalizowana w Lidze Narodów, otworzyły ogień do protestujących o niepodległość, zabijając do ośmiu osób. Później w XX wieku Samoańczycy i inni mieszkańcy wysp Pacyfiku mieszkający w Nowej Zelandii byli celem niesławnych „nalotów o świcie”, podczas których ich domy zostały zaatakowane przed deportacją. W 1982 roku Rada Specjalna zdecydowała, że ​​wszyscy obywatele Samoa Zachodniego urodzeni w latach 1924-1948 są obywatelami brytyjskimi, a oni i ich potomkowie zostali obywatelami Nowej Zelandii w 1949 roku. obywatele obywatelstwa.

Mając na uwadze tę historię, trudno zrozumieć, dlaczego politycy Nowej Zelandii uważają, że ich stosunki z krajami Pacyfiku są nieco bliższe, przyjacielskie lub historycznie uzasadnione niż stosunki tych krajów z Chinami. w marcu Projekt umowy o bezpieczeństwie między Wyspami Salomona a Chinami Przeciek ujawnił, że chińska policja wjedzie do kraju, aby szkolić lokalną policję. W kwietniu była kolejna okazja Potwierdzonytym razem umowa o współpracy morskiej budzi obawy o możliwość utworzenia chińskiej bazy morskiej na Wyspach Salomona. Premier Solomon stwierdził, że w odpowiedzi na umowę nienazwany kraj zagroził „inwazją”.

Wydaje się to raczej mało prawdopodobne, ale umowa zdecydowanie powoduje częste rundy uderzeń rąk w Ministerstwa Spraw Zagranicznych Nowej Zelandii i Australii. Pod rządami byłego sekretarza stanu Winstona Petersa Nowa Zelandia przeprowadziła w 2018 r. „Reset Pacyfiku”, przenosząc zasoby i uwagę na swoich sąsiadów. Ale było za mało, za późno. Chiny od ponad dwóch dekad po cichu inwestują w infrastrukturę w regionie Pacyfiku, poprzez dotacje i niskooprocentowane pożyczki. Na przykład za nowy szpital w Apii opłaciły się dotacje i chińskie inwestycje. Chińskie finansowanie prywatne pomaga również w finansowaniu rozwoju portów i lotnisk w całym regionie. Dla porównania, Stany Zjednoczone nie podejmują działań, co zmniejszyło ich wpływ. Australia i Nowa Zelandia, dwaj najwięksi darczyńcy w regionie, mogą zauważyć, że ich wpływ słabnie wraz ze wzrostem chińskich inwestycji. Być może najbardziej odległym krajem jest Francja, która wlała miliardy do Nowej Kaledonii, Polinezji Francuskiej, Wallis i Futuny oraz wielu innych krajów.

Jednak powodem aktywności Francji jest to, że jest ona trwałą potęgą kolonialną. Nadal utrzymuje bazy wojskowe. Stany Zjednoczone są także potęgą kolonialną w regionie z własnymi bazami wojskowymi. Ich lista posiadłości obejmuje Samoa Amerykańskie, Guam i Hawaje. Nowa Zelandia i Australia to oczywiście dawne potęgi kolonialne. Chiny nie. Dopóki Nowa Zelandia nie zmierzy się z tą historią — często nieudolnym zarządzaniem narodami Pacyfiku i często rasistowskim traktowaniem mieszkańców Pacyfiku w kraju — decydenci tego kraju będą mieli trudności z dorównaniem wpływom Chin w regionie. Bo to właśnie sprzedają Chiny. Owszem, jest to infrastruktura finansów, ale też daje – czasem subtelnie, czasem nie – ucieczkę od protekcjonalnej polityki rozwojowej zachodnich rządów. Jak mówi cytat przypisywany apokryficznemu kenijskiemu urzędnikowi: „Za każdym razem, gdy Chiny odwiedzają szpital, za każdym razem, gdy odwiedzasz Wielką Brytanię, otrzymujemy wykład”.

Od czasu pierwszej wyprawy Cooka do Wielkiego Południa Ocean Spokojny był trampoliną dla imperialnej rywalizacji. W XIX wieku Wielka Brytania, Francja, Niemcy i Stany Zjednoczone podzieliły między siebie Błękitny Kontynent. Odrębny los Ameryki potoczył się na zachód, gdy Francja i Niemcy zajęły szereg wysp, a Wielka Brytania zdobyła główne nagrody – Australię i Nową Zelandię. W XX wieku Chiny i Tajwan ustanowiły własny konkurs dyplomatyczny. Obecnie większość krajów Pacyfiku uznaje Chiny, a niektóre kraje, takie jak Samoa, uznają Chińską Republikę Ludową nieprzerwanie od 1976 roku. To niesie ze sobą własne odcienie kolonializmu, ale to nic w porównaniu z administracją kolonialną Nowej Zelandii, a właściwie , zbrodnie kolonialnych państw nuklearnych, takich jak Francja i Stany Zjednoczone, których dziedzictwo testowania broni nadal zatruwa wyspy i ich mieszkańców.

Więc kto może winić kraje takie jak Wyspy Salomona za granie obu stron? Zanim Nowa Zelandia będzie mogła z powodzeniem zresetować Pacyfik, musi zmierzyć się z tym, co oznaczała jej kolonialna historia na Pacyfiku. To niekoniecznie musi oznaczać refleksyjny sceptycyzm – współczesne rządy Nowej Zelandii są uważane za uczciwych pośredników – ale Nowa Zelandia z pewnością nie ma prawa do uprzywilejowanej pozycji w stosunkach dyplomatycznych na Pacyfiku. Miał tylko odległe położenie i historię kolonialną, aby nadzorować Polinezję w imieniu Wielkiej Brytanii. Interesujące jest przypuszczenie, że Nowa Zelandia powinna mieć wyższą pozycję na Oceanie Spokojnym. Myśl, że Chiny mogą dążyć do stworzenia bazy wojskowej na Pacyfiku, doprowadza świat zachodni do stanu niedoboru, jednak decydenci i politycy w tych samych krajach zachodnich rzadko kwestionują fakt, że Francja i Stany Zjednoczone utrzymują bazy wojskowe w regionie. . Kiedy Nana Mahuta podróżuje nad Ocean Spokojny Aby kontynuować reset, musisz to zrobić z patriotyczną pokorą. Po tym reset Nowej Zelandii może być bardziej udany.