Odpowiedź humoralna i komórkowa na szczepionki COVID-19 u pacjentów z IBD

Naukowcy na całym świecie postawili hipotezę, że opracowanie szczepionek przeciwko SARS-CoV-2 może pomóc w ograniczeniu transmisji i obniżyć śmiertelność. Szczepionki opracowane przeciwko chorobie koronawirusowej 2019 (COVID-19) musiały przejść kilka badań klinicznych, zanim uznano je za bezpieczne do stosowania u ludzi. Pacjenci z różnych grup wiekowych uczestniczyli w tych badaniach klinicznych, aby ustalić, czy podanie szczepionek spowodowało jakiekolwiek znaczące skutki uboczne. Badania wykazały, że pacjenci z nieswoistym zapaleniem jelit (IBD), którzy stosują terapie biologiczne lub immunomodulujące (IMM), zostali wykluczeni z badań nad szczepionką COVID-19.

Stado: Wczesna odpowiedź immunologiczna na szczepionkę mRNA COVID-19 u pacjentów otrzymujących biofarmaceutyki i/lub immunomodulatory.. Źródło obrazu: SciePro / Shutterstock

Choroby zapalne jelit obejmują wrzodziejące zapalenie jelita grubego (UC) i chorobę Leśniowskiego-Crohna (CD), które często charakteryzują się przewlekłym zapaleniem jelit, które upośledza układ odpornościowy. IBD jest czasami leczone za pomocą środków immunomodulujących, które mogą zmniejszyć odpowiedź na szczepionki. Jednym z przykładów jest infliksymab, który jest stosowany do tłumienia limfocytów T CD4+ i CD8+ u pacjentów z WZJG. Badanie wykazało, że infliksymab był związany z osłabioną odpowiedzią serologiczną na SARS-CoV-2 w porównaniu z wedolizumabem, lekiem specyficznym dla jelit.

Nowe badanie opublikowane na serwerze prepress medRxiv*Ma na celu ocenę odpowiedzi humoralnej i komórkowej na szczepionkę COVID-19 u pacjentów z IBD, którzy są poddawani terapii biologicznej lub immunomodulacyjnej.

Wersja badania przed drukiem jest dostępna na serwerze medRxiv*, podczas gdy artykuł podlega wzajemnej recenzji.

uczenie się

Badanie obejmowało pacjentów w wieku od 21 do 65 lat z IBD, którzy otrzymali leki biologiczne lub immunoterapie i planowali również zaszczepić się na COVID-19. Obejmował 19 pacjentów, z których 17 miało CD i 2 z UC. Otrzymali dwie dawki szczepionki BNT162b2 mRNA Pfizer-BioNTech. Potwierdzono również, że 18 pacjentów otrzymywało biologiczną monoterapię, a tylko jeden przyjmował azatioprynę.

W badaniu przeprowadzono cytometrię przepływową w celu zbadania odporności komórkowej na początku i dwa tygodnie po otrzymaniu każdej dawki szczepionki. Odporność humoralną badano za pomocą testu ELISA na początku badania, dwa tygodnie po otrzymaniu każdej dawki szczepionki oraz sześć i dwanaście miesięcy po zakończeniu szczepienia. Następnie porównano wyniki odporności komórkowej i humoralnej ze zdrowymi osobnikami.

Wyniki wskazują, że całkowite przeciwciało IgG wzrosło 21,13-krotnie po podaniu pierwszej dawki i 90-krotnie po podaniu drugiej dawki szczepionki. Przeciwciała neutralizujące wzrosły 11,92-krotnie po pierwszej dawce szczepionki i 53,79-krotnie po drugiej.

Wyniki wskazują również, że odsetek przeciwciał neutralizujących i przeciwciał całkowitych IgG był niższy u pacjentów biorących udział w badaniu niż u osób zdrowych po pierwszej dawce szczepionki. Po drugiej dawce szczepionki zaobserwowano, że chociaż całkowite przeciwciała IgG były zwiększone, były one nadal niższe u pacjentów niż u osób zdrowych. Nie zaobserwowano istotnej różnicy w odsetku przeciwciał neutralizujących między dwiema grupami po drugiej dawce.

Można zatem wywnioskować, że odpowiedź na zdolność równoważną szczepionce u pacjentów była podobna do tej u osób zdrowych, ale zaobserwowano różnicę w całkowitym poziomie przeciwciał IgG.

Chociaż badanie jest skuteczne w określaniu skuteczności szczepionki u tych pacjentów, ma pewne ograniczenia. Dwie główne wady badania to mała liczebność populacji i krótki okres obserwacji.

*Ważna uwaga

medRxiv publikuje wstępne raporty naukowe, które nie podlegają wzajemnej ocenie, a zatem nie powinny być uznawane za rozstrzygające, ukierunkowywać praktykę kliniczną/zachowania związane ze zdrowiem lub być traktowane jako ustalone informacje.