„Otello” i czarna twarz i pytania o rasę u Szekspira

Zeszłej wiosny włączyłem do swojego podejścia do Szekspira na scenie i pokazałem film Otello z 1965 roku z Laurence Olivierem z czarną twarzą.

Możesz się zastanawiać, dlaczego dobrowolnie przyznaję się do mojej przestępczości akademickiej. Ale jeśli moje sumienie nie jest jasne – kto to może być? – Pozostają otwarte do wglądu.

W przeciwieństwie do kompozytora Brighta Shenga, który musiał ustąpić ze swojej klasy na Uniwersytecie Michigan, aby pokazać Oliviera, nie zostałem zaatakowany za niewrażliwość rasową i nie byłem postrzegany jako ofiara kultury abolicji.

Nie pokazałem filmu moim uczniom z California Institute of the Arts, ponieważ myślałem, że jest „jednym z najwierniejszych ludzi Szekspira”, powiedział Sheng, którego zajęcia koncentrowały się na adaptacji opery Verdiego. New York Times. Nie jestem pewien, co oznacza „lojalny wobec Szekspira”. Film wierny teatralnej postaci elżbietańskiej czy wyrosłej z późniejszej tradycji teatralnej idei Szekspira? A może po prostu więcej tekstu w jednej linii z wielkiej opery Verdiego? Kto może powiedzieć? W każdym razie wypadało, żeby Sheng przeprosił.

Zdecydowanie nie włączyłem tego filmu, ponieważ uważam, że to arcydzieło. Żywo pamiętam moje pierwsze spotkanie z pracą, które pewnego letniego wieczoru zobaczyłem w zrujnowanym domu w East Village, jeszcze na studiach. Poszedłem obejrzeć przedstawienie, o którym w szkole teatralnej słyszałem same pozytywne rzeczy. Prawdopodobnie byłam bardziej ciekawa młodej Maggie Smith niż wielkiego Oliviera, ale byłam na tym etapie mojej edukacji, kiedy kompulsywnie sprawdzałam pola.

W kinie spędziłem może 20 minut. Przerażona protezą Oliviera, naznaczoną rasą i zauroczeniem zachodnioindyjskim, uciekła w noc, zła, że ​​ktokolwiek mógł mówić z taką czcią o tak nienawistnym przedstawieniu.

Odnosząc się do pism Pauline Kael, być może najbardziej wpływowego głosu krytyki filmowej w moim życiu, byłem zbulwersowany, gdy odkryłem ten samorodek w jej recenzji McCall z 1966 roku, którą uznała za stosowne skompilować w „For Keeps: 30 Years at the Movies, wydane w 1994 roku: „Negro Otello Oliviera – głęboki głos z nutą obcej muzyki; radosny, gęsty, zadowolony śmiech; kręcące się pośladki ogromne i barbarzyńskie, i tak, trochę pyskate – prawie sprawia, że ​​jest to wspaniałe i niemożliwy akt teatralny”.

Spuścizna kulturowa Black Face wciąż jest z nami. Popkulturze regularnie udaje się ominąć tabu, a żarty dawnych polityków powracają, by ich prześladować. Czy ci się to podoba, czy nie, Szekspir jest uwikłany w tę historię.

Mój kurs ma na celu rozważenie wielu interpretacji czterech wielkich tragedii Szekspira: „Hamleta”, „Otella”, „Króla Leara” i „Makbeta”. Trzy tygodnie sympozjum poświęcone były filmowi „Otello”, podróży, która przesuwała się z kartki na kartkę.

Po przeglądzie, który obejmował przegląd znakomitej produkcji Teatru Narodowego z 2013 roku z Adrianem Lesterem jako Othello i Rorym Kinnearem jako Iago w nowoczesnym wojskowym odrodzeniu pachnącym wojnami na Bliskim Wschodzie, postanowiliśmy omówić tradycje performatywne, co nieuchronnie doprowadziło nas do niezręczności sprawy. Czarny motyw twarzy.

Obok produkcji Johna Dextera z 1965 roku Stuarta Berga „Otello” z hebanowym Olivierem, sceny z filmu „Otello” Orsona Wellesa z 1951 roku przedstawiały Wellesa w ciemniejszym odcieniu makijażu, mniej widocznego niż czarna pasta do butów Oliviera, ale nie mniej niż nie do przyjęcia.

O teatralnych walorach i wadach tych obrazów mówi się w kontekście Szekspira, rasy i performansu. Uczniowie zostali przydzieleni do słuchania Biblioteki Szekspira Folger notacja dźwiękowa O historii Otella i czarnej twarzy, która doprowadziła do dialogów dwóch najwybitniejszych mistrzów Szekspira, Ayanny Thompson i Iana Smitha.

Tydzień wcześniej poprosiłem studentów o przeczytanie wstępu Thomsona do „Otella” Ardena Szekspira, który przedstawia bezcenną historię interpretacji Wenecji Moore’a na scenie od czasów elżbietańskich do naszych. Thompson daje przestrzeń do debaty wśród współczesnych czarnych aktorów na temat roli, która przyniosła wiele zwycięstw (w szczególności przełomowe dzieło Paula Robsona), ale także wywołała sporo dysonansu poznawczego.

Podczas gdy niektórzy absolwenci Otella czuli, że to okazja do nadania postaci bogatszego i godniejszego humanizmu, inni byli zaniepokojeni perspektywą nadania ciała i oddechu rasowemu stereotypowi. Sidney Poitier odmówił zagrania tej roli, szczerze mówiąc, że nie może „wyjść na scenę i dać publiczności czarnego oszusta”. James Earl Jones, który kilkakrotnie obsadził tę rolę, ciesząc się uznaniem krytyków, znakomicie wykorzystał światło reflektorów, aby podkreślić sprawę praw obywatelskich w Ameryce.

Jedną z rzeczy, które intrygują moją sztukę o Szekspirze, jest to, że podczas gdy Hamlet i Król Lear wyraźnie mylą interpretatorów i Makbeta, Otello ma zaskakująco wysoki wskaźnik sukcesu na scenie.

Othello Chiwetel Ejiofor w produkcji Donmar Warehouse z 2007 roku wciąż jest dla mnie szczytem, ​​ale rola Lestera w przedstawieniu Nicholasa Heitnera w Teatrze Narodowym plasuje się na drugim miejscu. Jeśli chodzi o produkcje amerykańskie, siła Johna Douglasa Thompsona, który zwrócił się do teatru z 2009 roku, aby ożywić nową publiczność, ma duże znaczenie.

Aby przeczytać lub obejrzeć sztukę, koniecznie musi pojawić się pytanie o tożsamość Otella. Szekspir opisuje go jako Maura, ale to, co oznacza dramaturg i jego pierwotna publiczność, wywołało zażarte kontrowersje.

Jak ważny jest wyścig jako czynnik w grze? Czy należy podkreślić kolor Otella, czy nie? Czy to psychologiczna bajka o zazdrości czy metafizyczne studium ludzkiego zła? Komedia domowa niewłaściwie przeniesiona w wojenną scenerię czy inna tragiczna historia kobiety, która padła ofiarą tyrańskiej fantazji swojego niepewnego partnera?

Thompson zwraca uwagę, że sami bohaterowie doskonale zdają sobie sprawę z siły opowiadania historii. Czarują, schlebiają i oszukują magią swoich słów. Ale nie jest łatwo zmagać się z kontrolą w spektaklu, który świadomie znajduje się w stanie interpretacyjnego przepływu.

Znaczenie zmienia się nie tylko od wewnątrz, ale także z zewnątrz: Otello zmienia się z każdym obrotem soczewki historycznej, czyniąc go niezwykle kontrowersyjnym miejscem o wartości i znaczeniu kulturowym. Rasa, potężne źródło konfliktów w opowieściach, które społeczeństwo tworzy o sobie, astronomicznie podnosi tę stawkę. Jak zauważa Thompson: „Sztuka zachęca do powtórek, opowiadań, napisów końcowych i adaptacji, ponieważ pokazuje, jak potężna jest główna narracja”.

Seminarium zakończyło serię Othello z Othello Laurence Fishburne (naprzeciwko Iago do Kennetha Branny) w filmie Olivera Parkera z 1995. Ale rozmowy o tożsamości rasowej i dramatycznej reprezentacji trwały nadal, ponieważ studenci coraz bardziej zdawali sobie sprawę, że te tematy nie mogą być rozdzielone podczas omawiania tragedii.

W „Opuszczając Otella”, a artykuł W „Paris Review” badacz performatyki Fred Moten stawia serię radykalnych pytań o „osobiste protokoły portretowania, które zawsze działają tak żywo, działają tak świadomie i tak kategorycznie znikają?” Czy czarny Otello nadaje tej roli autentyczność, czy może czarna twarz bardziej odpowiada rzeczywistości sztuki napisanej przez białego człowieka dla białej widowni? To szokująca myśl, ale Moten nie boi się zastanawiać, czy istnieje „coś innego niż leżenie pod skórą Otella”.

Jednak fikcyjna postać nie ma rzeczywistości poza poetycką siecią, z której daje życie. Wracamy do sztuki Szekspira, bo historia odważnego i szlachetnego generała-emigranta, który poślubia osobę z zewnątrz, wpada pod diabelskie zaklęcie drobnego i mściwego oficera, by ostatecznie mordować swoją wierną żonę.

Sądząc po samym zapisie spektaklu, sztuka wciąż przemawia do nas silnie – to znaczy, wciąż motywuje nas do ponownego rozważenia swoich potencjalnych znaczeń. Są tacy, którzy wolą bagatelizować znaczenie polityki tożsamościowej w tragedii, aby widzieć w jego głowie obraz Otella – mówi Desdemona. Ale Szekspir stara się podkreślić rasową i kulturową różnicę Otella, a także segregację religijną Shylocka w „Kupcu weneckim”, o wiele bardziej kontrowersyjnym dziele.

Wybór przed nami często sprowadza się do zakazu lub afirmacji dzieł z przeszłości – doskonałe podejście do historii. Można jednak przeformułować kontekst spektakli, zbadać ich problematykę w nowym świetle, przefiltrować ich teatralne dziedzictwo w poszukiwaniu nowych ujęć.

Podobnie jak w spolaryzowanej Ameryce, najgłośniejsze głosy na sali dominują w debacie o wolności akademickiej. Szczegóły, niuanse i kontekst nie mogą powstrzymać się od zagubienia się w zgiełku moralnego oburzenia podsycanego przez Twittera, Billa Mahera i Fox News. Ale uproszczeniem jest dzielenie świata na tych, którzy chcą wykorzenić artystyczne dziedzictwo, które nie może już przejść politycznej mobilizacji, i na tych, którzy są przekonani, że przebudzona lewica ustanowiła rządy terroru.

Tak, są niezaprzeczalne ekscesy – i uwierz mi, że jestem świadoma ryzyka, jakie podejmuję pisząc ten artykuł. Ale to kontrowersyjne ramy podsycają problem, który może nie istnieć nigdzie tak powszechnie w świadomości mediów.

Thompson opublikował w tym roku badanie zatytułowane „Blackface”, aby zająć się tematem, który konsekwentnie pozostawał w wiadomościach, dzięki Megyn Kelly, kanadyjskiemu premierowi Justinowi Trudeau i gubernatorowi Wirginii Ralphowi Northamowi. Jedną z form obrony, którą chciałby zlikwidować, jest udawanie „białej niewinności” przez te osoby publiczne, na które albo polowano z twarzami poplamionymi wypalonym korkiem, albo ich poglądy zaciemniały przestarzałe przypuszczenia.

Historia, w swojej aż nazbyt znanej rutynie przeprosin, jest tylko ciężarem uciskanych. Pominięcie sposobu, w jaki czarna twarz jest wykorzystywana do ujarzmienia, poniżania i niszczenia – kolejna forma przywileju społecznego – ma być wyjściem z więzienia bez karty.

Jak można przełamać tę białą ścianę niewinności bez podwojenia szoku czerni? To trudne pytanie, ale musimy wspólnie spróbować odpowiedzieć. Nie sądzę, że zniosę ponowne pokazywanie klipów Oliviera czy Wellesa „Othello”. Ale nie będę udawał, że to dziedzictwo jest tak odległe, że nie musimy o tym wspominać ponownie. Być może po prostu pokażę zdjęcie Anthony’ego Hopkinsa o dziwacznych włosach jako Venetian Swamp w filmie telewizyjnym z 1981 roku, aby udowodnić to.

Cenzura nie wymaże przeszłości. Jedynym wyjściem jest zajęcie się tym, co uważamy za odrzucone, za pomocą lepszych pytań. Sztuka w najlepszym wydaniu w postaci Szekspira nie jest magazynem mądrości, ale przesłuchaniem tego, co myślimy, że wiemy. Jest to jedna z nielicznych okazji w naszym spolaryzowanym świecie, aby zastanowić się nad tym, jak żyjemy i jak możemy żyć jako społeczeństwo.