Specialized to nowy Radical Sirrus Carbon (Otwiera się w nowej karcie), który ma szczelinę – oficjalnie „krzyż zgodności” – w miejscu, w którym powinna znajdować się dolna część rury podsiodłowej, ma zapoczątkować nową erę kreatywnego i pomysłowego projektowania motocykli? Czy w końcu skończyliśmy z tradycyjnymi diamentowymi ogniwami ramowymi? jednym słowem nie.
Cirrus Specialist i jego charakterystyczne złącze zgodności
(Źródło zdjęcia: Specjalista)
Oczywiście podziwiamy ambicje Specialized i chęć wprowadzania innowacji, ale było wiele odważnych prób przełamania formy 138-letniego roweru bezpieczeństwa Rover J.K. Starleya, nie wspominając o potrójnej ewangelii według późnego amerykańskiego guru technologii rowerowej . Sheldona Browna (Otwiera się w nowej karcie) („Diamentowa ramka jest jednym z prawie doskonałych znanych elementów projektu”). Ostatnio otrzymaliśmy również plik UCI (Otwiera się w nowej karcie)Karta Lugano, która „ma na celu zachowanie kultury i wizerunku roweru jako faktu historycznego”.
Czy to dziwne, że zawsze kończymy z trójkątami?
Rzućmy okiem na niektóre motocykle, które próbowały uciec przed tyranią trzech zakrętów, ale zwykle ponosiły heroiczną porażkę.
Dursleya Pedersena
„Nigdy się nie rozprzestrzeni…”
(Źródło zdjęcia: Evening Standard/Hulton Archive/Getty Images)
Mikael Pedersen był Duńczykiem, który wypuścił swój wynalazek z sennego miasteczka Dursley w Gloucestershire w 1894 roku.
Pedersen rzeczywiście wprowadził więcej trójkątów, kilka rurek i siodełko trapezowe, które jest sprzeczne ze wszystkim, czego nauczyła nas geometria ciała Specialized od tego czasu. Projekt inspirowany jest architekturą mostów wspornikowych. Wiktorianie kochali mosty.
Pedersen nie był pierwszym, który zastosował „ramę poprzeczną” — która zazwyczaj zawiera pojedynczą rurę łączącą główkę ramy z tylną osią. Byli też inni, głównie w Holandii, ale to on pierwszy załapał się na zwariowaną na punkcie kolarstwa Wielką Brytanię.
Jednak konkurencja była ostra, wyposażenie osi Pedersen miało być zawodne w porównaniu z konkurentem Sturmey-Archer, a sprzedaż nie była zgodna z oczekiwaniami. Firma upadła, została sprzedana w 1905 i ponownie w 1917, a świat motocykli cofnął się – lub cofnął, w zależności od punktu widzenia.
Portal lotniczy Pines
(Źródło zdjęcia: Graham Watson)
Ale cofnijmy się w czasie do Yorkshire w latach 30. XX wieku, gdzie kształtował się nowy atak na rower bezpieczeństwa.
W&R Baines z Bradford (Bill and Reg) stworzył ramę z pionową rurą podsiodłową, która łączy górną rurę dalej do przodu. Dodali drugą sekcję rury podsiodłowej dalej z tyłu, wzmocnioną drugim zestawem wsporników siodełka. Zwężająca się opona znacznie zbliżyła tylne koło do suportu i zapewniła sztywniejszy i bardziej responsywny tylny trójkąt oraz bardzo krótki rozstaw osi wynoszący 94 cm.
portal lotniczy (Otwiera się w nowej karcie)(Nie jej prawdziwe imię, ale notatka, która utkwiła) Wyspa Man wygrała rajdowy wyścig startowy w 1937 roku i brała udział w Mistrzostwach Świata w 1938 roku.
Po wojnie świat kolarski ruszył (no cóż, znowu do tyłu) i produkcja Flying Gate została przerwana w 1954 roku. Jednak wznowiono ją w 1979 roku pod rządami Trevora Jarvisa, a Flying Gates są teraz budowane na zamówienie. Kursy TJ.
Paryski Galibier
Paris Galibier jest nadal dostępny od Kursy Condora (Otwiera się w nowej karcie)
(Źródło zdjęcia: Cykle kondora)
Paris Galibier był odpowiedzią Londynu na latającą bramę Bradforda. Konstruktor ram Harry Rensch – który rzekomo obawiał się, że niemiecki dźwięk jego nazwiska może zniechęcić klientów – wypuścił dziwnie brzmiący i wyglądający rower ze swojego warsztatu w Stoke Newington w 1947 roku.
„Celem tego doskonałego projektu, obejmującego rury o większych wymiarach, jest wytworzenie większego oporu w kierunku poprzecznym, co skutkuje bardziej wydajnym silnikiem wykorzystywanym do wykorzystania każdej uncji wysiłku rowerzysty”, czytamy w katalogu Paris Galibier.
Zamiarem było również, aby konfiguracja wspornikowej rury podsiodłowej „pozwoliła jej wyginać się w taki sposób, że wstrząsy odbierane przez koła są skutecznie tłumione, co poprawia trzymanie się drogi przy prędkościach wyścigowych”.
Innymi słowy, twardy, ale wygodny. Podobnie jak Specialized mówi o konstrukcji Sirrus, która zapewnia „odpowiednią elastyczność na ramie z włókna węglowego bez poświęcania wydajności i wydajności”.
Chociaż wyprzedzał swoje czasy, był kochany i szanowany – jego misterne dwuwarstwowe ubrania były szczególnie piękne – Galibier nigdy nie osiągnął wysokości, ale podobnie jak Flying Gate nigdy nie zniknął i jest teraz produkowany przez londyński sklep rowerowy. Kursy Condora (Otwiera się w nowej karcie). Jeśli masz 49 cm wzrostu, masz szczęście – mamy w magazynie jeden w twoim rozmiarze.
ponownie kirk
(Źródło zdjęcia: Future/Rob Spedding)
W 1987 roku brytyjski inżynier Frank Kirk zaprezentował rewolucyjny rower, który nie tylko nie miał podwójnie zabezpieczonych trójkątów, ale nawet nie był wykonany z rur i nie wymagał uszu ani spawów.
Kirk Precision jest zbudowany z odlewanego ciśnieniowo magnezu i jest „wysoce wyrafinowanym wspomaganiem komputerowym”, zgodnie z katalogiem. Superkomputer z lat 80. stworzył „modele matematyczne” do analizy parametrów produkcji, kompresji, osiągów podczas jazdy i projektowania w celu dopasowania do bardziej złożonych konwencjonalnych ram.
Wygląd manekina Kirka był futurystyczny – idealny dla Blue Peter i Tomorrow’s World – a magnez jest lekki, mocny i obfity. Kirk powiedział, że metr sześcienny wody morskiej zawiera 1,3 kilograma magnezu.
Jeździł na nich nawet holenderski profesjonalny zespół TVM. Ale nadchodził węgiel…
Lotos 108
(Źródło zdjęcia: SSPL/Getty Images)
To jest najbardziej znana historia. Walcząca marka samochodów sportowych bierze podstawowy prototyp od niezależnego wynalazcy, idzie o krok dalej i ulepsza go, posypuje go gwiezdnym pyłem F1, a następnie zdobywa złoto w biegu indywidualnym na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie w 1992 r. O tak, i facet o imieniu Chris Boardman (Otwiera się w nowej karcie) „Wypróbuj” według ówczesnych doniesień medialnych.
Rower podobny do statku kosmicznego otworzył bramy. Było wiele imitacji i odmian, w tym Pinarello Espada i Hotta (Otwiera się w nowej karcie) TT700, Giant MCR, Corima Fox, BP Stealth… a nawet Dimitris Katsanis, futurystyczny projektant zespołu Team GB z napędem na wszystkie koła, ale z diamentowymi obręczami (Otwiera się w nowej karcie) Uruchomił swój rower Metron.
miękki handel
(Źródło zdjęcia: BicycleBlueBook.com)
Równolegle z monocoque z włókna węglowego, amortyzowane „rowery z belką”, takie jak Softride, startowały w triathlonach i jeździe na czas. Softride został po raz pierwszy zaprezentowany w 1989 roku z rewolucyjnym, egzotycznie wyglądającym, ale wspomnianym systemem zawieszenia pneumatycznego. Trójkąty zniknęły, a jeździec siedzi na końcu wyginającej się belki. Dziwne, ale Softride wygrał mistrzostwa Kona Ironman w 1994 roku.
Zipp dołączył do partii z 2001 i 3001.
Pakt Lugano UCI, który wszedł w życie w 2000 roku, zniszczył zarówno rowery belkowe, jak i jednokołowe. Chociaż triathlon technicznie nie podlegał zasadom i przepisom UCI, marki rowerów skupiły swoje zasoby na oponach dopuszczonych przez UCI, z kilkoma wyjątkami, takimi jak droga seria Cervelo PX, która została wprowadzona na rynek w 2016 roku i która jest nadal dostępna wraz z innymi rowerami Triathlon Specialized. od marek Specialized, takich jak Reap, podczas gdy siostrzana marka Gianta, Cadex, ma drogi rower triathlonowy inny niż UCI.
Ale rysunek koncepcyjny roweru bardzo podobny do funkcji Softride na stronie internetowej UCI jako przykład – i bez wątpienia lekcja – jak nie projektować roweru zgodnego z UCI
Karta UCI Lugano
W latach 90. każdy musiał mieć futurystyczny rower z włókna węglowego. To prawda, że był szybszy niż przestarzałe stalowe lub aluminiowe ramy, które go bezpośrednio poprzedzały.
Dla projektantów rowerów włókno węglowe dało im możliwość tworzenia kształtów, które są płynne, aerodynamiczne i wydajne. Ale z punktu widzenia UCI sytuacja na Dzikim Zachodzie wymknęła się spod kontroli.
Wszyscy wiemy, jak kończy się ta historia. jeśli spojrzysz Regulamin techniczny Międzynarodowej Unii Kolarskiej (Otwiera się w nowej karcie) Teraz przekonasz się, że obecna zasada dotycząca opon „wywodzi się z Paktu Lugano i ma na celu zachowanie kultury i wizerunku roweru jako faktu historycznego. Zabrania się między innymi używania opon typu „bar” i rowerów o ekstrawaganckich kształtach które nie są reprezentatywne dla rowerów w rozumieniu UCI i które zmieniłyby obecne systemy”.
Ta sama zasada brzmi: „W przypadku zawodów szosowych, torowych i kołowych rama roweru musi być w tradycyjnym stylu, tj. Zbudowana wokół dużego trójkąta”.
Ponadto „trójkątny kształt jest określony na podstawie projektu, w którym na rurę zastosowano kwadraty o szerokości 80 mm. Aby zachować zgodność z tą zasadą, nominalna oś tylnego koła musi znajdować się w sztycy i osłonie tylnego trójkąta. Oś dolnego wspornika musi znajdować się w obrębie tylnego trójkąta, rury podsiodłowej i tylnych trójkątów Dolna”.
Możesz więc słusznie argumentować, że przepisy UCI nie mają zastosowania do Specialized Sirrus, ponieważ jest to rower dojeżdżający do pracy z płaską kierownicą. Nie jest przeznaczony do wygrania Paryż-Roubaix. Te rowery demonstracyjne to inna historia. Ale ponieważ wiele marek nadal koncentruje się na badaniach i rozwoju na motocyklach wyścigowych WorldTour zgodnych z UCI, a inne być może nie chcą ryzykować niekonwencjonalnego projektu, który może odpaść pod względem estetycznym lub technicznym, diamentowa rama prawdopodobnie będzie królować przez dziesięciolecia. Z zainteresowaniem będziemy obserwować postępy Syriusza.
„Chcę być miłośnikiem telewizji. Certyfikowany entuzjasta popkultury. Stypendysta Twittera. Student amator.”
More Stories
Mozilla wprowadza przeglądarkę Firefox 126 – Thurrott.com
Trzeba wierzyć w szaloną historię największych liczb Tetris na świecie
Uniwersytet Yale promuje badania nad zrównoważonymi paliwami zasilanymi energią słoneczną