Świetne umiejętności żeglarskie: pływanie szkunerem ze złomem na Grenlandii

Dave Litt beduin Jest to szkuner uzbrojony na złom i przeważnie pływa sam. Zdecydowanie nadrabia zaległości, bo chociaż ten artykuł jest o jego doświadczeniach z Zachodniej Grenlandii, kiedy pisałem do niego o jego pracy, był na Martynice, gdzie czekał na Covida.

Konto tutaj jest edytowane z trzech artykułów napisanych z jego bloga (svnomad.blogspot.com) dla magazynu Excellent Drilling Rigs Association. Rozmowa z Dave’em pokazuje, że odległe miejsca, takie jak Grenlandia, powinny być nawigowane tylko przez żeglarzy, którzy są całkowicie samopomocni, a sposób, w jaki odbudowuje swoją skrzynię biegów, aby wymienić uszczelki z części zamiennych, które „zdarzają się znajdować na pokładzie”, wiele o tym mówi pokorny człowiek.

Litt zwraca również uwagę, że władze Kanady i Grenlandii nie sprawiają żeglarzom żadnych kłopotów, o ile żeglują, pozostają poza centrum uwagi i unikają kłopotów. Jego rejs na szczyt Zatoki Disko na 70°N, gdzie lodowate warunki sprawiają, że mruga, by skręcić na południe, jest idylliczny. Bycie samemu na jednej łodzi, dzielenie zatoki z górami lodowymi tylko podczas zorzy polarnej, gdy zorza polarna płonie nad tobą, to doświadczenie dostępne dla bardzo nielicznych.

Śmieciowa przygoda Dave’a Lite’a

wypoczęty i z pełnym ładunkiem paliwa, beduin Skierowałem się w stronę źródła całego lodu unoszącego się wokół Disco Bay. Liczba gór lodowych rosła, im bardziej zbliżałem się do brzegu, a to było moje pierwsze doświadczenie z nawigacją blisko nich w jasnym świetle. Jest to jasna biel, która wyróżnia się na tle błękitnego nieba, w przeciwieństwie do zwykłej niemal niewidzialności w mglistych, pochmurnych warunkach.

Zbliżając się do Quasigiannguit późno w ciągu dnia, łatwo było ominąć kilka burges przy wejściu do portu i udać się na drugi koniec zatoki. Kotwiczenie na możliwie płytkiej wodzie ogranicza wielkość góry lodowej, która może uderzyć w Twoją łódź.

Opuszczając port i okrążając coraz większą liczbę burgerów, skierowałem się w stronę czegoś, co w oddali wyglądało jak lita ściana lodu. Bliski żagiel ujawnił, że jest miejsce do poruszania się między miastami, z których wiele jest zakotwiczonych blisko brzegu. Dwa głazy zaznaczone na mapie były ukryte w polu lodowym, ale nie podano sondowań w tym obszarze. Pracując ostrożnie nad lodem, stwierdziłem, że kotwicowisko Nordre Huse jest wolne.

Późnym wieczorem we fiordzie zaczął wiać silny wiatr, więc uznałem, że bezpieczniej będzie spędzić noc za lodem. To było surrealistyczne przeżycie z kolorowym lodem w arktyczną noc i dźwiękami ruchu lodowca, wyraźnie słyszalnymi przez konstrukcję. Na zewnątrz od czasu do czasu słychać było grzmoty pękających lodowców.

Do Ilulissat jest tylko kilka mil wokół lodowca, więc spędziłem wspaniały poranek jadąc między gigantycznymi górami lodowymi z przodu lodowca. Po wejściu do małego wewnętrznego portu okazało się, że jest bardzo zatłoczony i nie ma odpowiedniego miejsca do wiązania beduin. Z pewnym trudem zmusiłem ją do zawrócenia i wyjścia z portu. Trzy statki wycieczkowe w mieście dały mi wystarczającą zachętę, by porzucić małą wioskę Okatsute z osłoniętą nocną zatoką i zamiast tego wyruszyć.

Czasami lepsze planowanie nie pomaga w odległych regionach Arktyki. Ostrożnie zagłębiając się w niezbadany obszar, powitał mnie widok małej wieży zakotwiczonej w zatoce i mielizn usianych skupiskami berghe. Było oczywiste, gdzie miejscowi rybacy byli przywiązani do ściany skalnej 40 stóp nad wodą, ale nie czułem się dobrze z ilością lodu napływającego z wiatrem, więc wycofałem się do zatoczki z kawałkiem piasku, który pojawia się na odpływ.

Północne wejście do Smalesund wydawało się być zamknięte przez lód, ale kiedy się zbliżyłem, było dość miejsca, by przejść przez skalną ścianę. Torssukkatak był pokryty lodem, ale żeglowny. Tutaj, na 70°N, patrząc na pokryty lodem kanał Vaigat na północ od wyspy Disko, niechętnie zdecydowałem, że nadszedł czas, aby udać się na południe, na głębsze wody wokół wysp na zachodnim wybrzeżu Arve Prinsens Ejland.

Nie było problemu z nawigacją nieznanymi kanałami między nimi do opuszczonej osady Ritenbank, gdzie znalazłem dużą płytką półkę, która pozwalała na dobre zakotwiczenie z pewnym prądem.

Bliskie spotkanie z lodem.

Lód i dym

Obudziłem się wcześnie rano, gdy łodzią wstrząsnął głośny huk. Siedząc, wszystko, co można było zobaczyć z otworów, to ściana lodu. beduin Góra lodowa wpadła w prąd pływowy. Berg osiadł na mieliźnie, więc naciskałem beduin Wolni od tego, a prąd nas rozdzielał.

Pociągnięcie łańcucha kotwicy w końcu skierowało łódź w stronę góry lodowej, ale na szczęście góra lodowa właśnie straciła miejsce parkingowe nad moją kotwicą, więc mogłem wypłynąć w rejs bez konieczności czekania na odpływ. Był kolejny piękny, słoneczny arktyczny dzień, kiedy jechałem przez zatokę do Qeqertarsuaq na południowym brzegu wyspy Disko z zamiarem uprawiania turystyki pieszej.

Unikałem wielkich gór lodowych i podziwiałem nieziemską scenerię Disco Island, kiedy z otwartego włazu zaczął wydobywać się dym. Spodziewając się pożaru, z ulgą stwierdziłem, że skrzynia biegów się przegrzała i paliły się tylko uszczelki. Z podniesionym pełnym żaglem udało mi się przekonać beduin Jeszcze jedna mila od brzegu w najsłabszym podmuchu wiatru, podczas gdy skrzynia biegów ochładzała się na tyle, że mogłem jej dotknąć. Nadal był pełen oleju, ale ten był zbyt spalony, więc go wymieniłem. Po powrocie na bieg wał obracał się powoli, ale nie przyspieszał nawet przy pełnym otwarciu przepustnicy.

Zrujnowana skandynawska wioska Hvalsee

Działało przy każdym wietrze, który wpadał przez noc beduin Zejście z gór lodowych i próba przepłynięcia przez zatokę w kierunku Asiatii, gdzie mogę zaatakować maszyny w bezpiecznym doku. Kiedy w ciągu nocy zeszliśmy poniżej czterech mil, myślałem o różnych możliwościach, gdy rozwiązywanie problemów ujawniło, że skrzynia biegów będzie dostarczać pełną moc na biegu wstecznym.

Problem został rozwiązany! Będę mógł wrócić do Aasiaat, 24 mile stąd. Pospiesznie zrzuciłem wszystkie żagle, podekscytowany wyruszeniem w drogę po długiej, bezproduktywnej nocy, ale w moim niewyspanym stanie zapomniałem sprawdzić, czy po obu stronach łodzi nie ma smug na wodzie. Z opuszczonymi żaglami natychmiast cofnąłem główny „szot” złomowej platformy, zatrzymując silnik. Po spędzeniu trochę czasu na próbach usunięcia śmigła z pokładu zdałem sobie sprawę, że jest tylko jedno rozwiązanie. Odzyskałem sprzęt do nurkowania przechowywany w różnych miejscach wokół łodzi i ustawiłem butlę do nurkowania na pokładzie. Z moimi umiejętnościami osłabionymi rękawicami do pianki i zimną wodą, nie mogłem uwolnić linki z wału napędowego, więc wróciłem z nożem i przeciąłem ją.

Po wywijaniu się w piance poświęciłem minutę na rozgrzewkę, po czym rzuciłem sprzęt do nurkowania pod pokład i włączyłem silnik. Następnie rozpocząłem żmudne zadanie cofnięcia zatoki, aby sterować od jednej góry lodowej do drugiej, ponieważ mój kurs był zbyt nieregularny, aby podążać za kompasem. Kiedy skręciłem z wybrzeża w pobliżu Aasiaat, minął mnie duży statek wycieczkowy z kilkoma turystami stojącymi na pokładzie i obserwującymi mnie. Nie mogłem przestać się zastanawiać, co sobie myśleli, obserwując żaglówkę wijącą się do tyłu wśród gór lodowych.

Lód ciągle się porusza

Po kilku nieudanych próbach zawrócenia między skałami strzegącymi wewnętrznej przełęczy Essiyat, poczuła lekki wietrzyk w pobliżu brzegu. Fok i fok zostały zabite deskami, a główny zepsuł się z powodu przecięcia płyty. Okazało się to wystarczające, ponieważ śruba napędowa powoli obracała się do przodu, aby przesunąć łódź. beduin Przeszedł między skałami bez żadnych incydentów i powoli doczołgał się do lewej burty, osiągając prędkość do dwóch węzłów.

Następnego ranka zdemontowałem skrzynię biegów i szybko znalazłem problem. Przez czysty przypadek miałem na pokładzie części zamienne, żeby to naprawić, ale kosztowało to pięć dni krótkiego sezonu żeglarskiego na Grenlandii, a ja wciąż byłem 600 mil od południowego krańca Ziemi.

Kilka dni później, wzdłuż wybrzeża, przy dobrych żeglarskich wiatrach, opuścił Paamiut i udał się do wewnętrznego przejścia na Nunarsuit, dużej wyspie Kap Desolation.

Migoczące światła zorzy polarnej dają magiczny pokaz

zorza polarna

Kilka gór lodowych unosiło się w powietrzu, gdy zmierzałem do małego, wolnego od lodu kotwicowiska w Tunulliatsiaap Nunaa. Zachód słońca był wspaniały, oświetlając skały i góry lodowe czerwienią i złotem odbijającym się od spokojnej wody. Zeszłam na dół, żeby przygotować obiad, ponieważ temperatura spadła poniżej zera i nie było słońca. Otworzyłem właz, aby wrzucić trochę łusek cebuli i uderzył mnie widok nieba mieniącego się w zielonych falach zmierzchu Aurora Borealis. Zapomniawszy o kolacji, siedziałem na pokładzie i patrzyłem, jak zapada zmierzch.

Było wiele gór lodowych, aby uniknąć przekroczenia Braedefjordu, ale udało mi się dostać na wyspę Tugtutoq bez długiego zboczenia z brzegu. Sildefjord leży na wschodnim krańcu wyspy Tugtutoq z dobrze chronionym basenem do cumowania na końcu fiordu. Wspinając się po górach, było wiele łat jagód, a czapa lodowa była wyraźnie widoczna z góry przez usiany górami Braedefjord.

Kontynuacja artykułu poniżej…

Słońce zachodziło w dolinie na zachodzie, gdy wracałem na poziom morza. Kilka reniferów zstąpiło, a blaknące szare serpentyny zamajaczyły nad szczytami gór i powoli przekształciły się we wspaniały pokaz zorzy polarnej, który pokrył całe niebo nad fiordem.

Rano łódź była otoczona świeżym lodem, a moje mokre pranie zamarzło na linie ratunkowej, więc niechętnie zdecydowałem się płynąć dalej, zanim zamarznę.

Qaqortoq ma ruchliwy port i jest największym miastem w południowej Grenlandii. beduin Dogodnie przesiadłem się na kuter rybacki po drugiej stronie portu, gdzie wymieniłem olej i ponownie uzupełniłem zbiorniki paliwa. Dziesięć mil nad fiordem Qaqortoq, starożytna nordycka wioska Hvalsey jest najlepiej zachowaną nordycką ruiną Grenlandii. Spędziłem dwa dni na kotwicy w Hvalsey, wędrując i badając ruiny w bezwietrznej ciszy, zanim wróciłem do Qaqortoq.

Oszałamiające zachody słońca są cechą rejsów na dużych szerokościach geograficznych na Grenlandii

Po kilku dniach studiowania pogody za dnem Grenlandii możliwość znalezienia przerwy między burzami w pobliżu Cap Farville, aby dostać się na Azory, nie wyglądała dobrze. Jest drugi tydzień października i nie chcę ryzykować utknięcia tutaj zimą, czas na plan B. Depresja przechodziła na południe, więc zawróciłem do Kap Desolation i popłynąłem przez Morze Labradorskie powyżej 60°N, aby uniknąć zachodnich wiatrów znad depresji. beduin Minął ostatnią górę lodową podróży na skraju szelfu kontynentalnego w pobliżu Dziewiątej i skierował się do Makovik Labrador, gdzie zaczęły wiać wiatry z południa, gdy zbliżał się kolejny system burzowy.

Arktyczne niezbędniki

Starannie przygotowane przygotowania do tej wyprawy polarnej opłaciły się i obyło się bez poważnych problemów. Jest jednak kilka rzeczy do zmiany na pokładzie i kilka innych elementów wyposażenia, które powinny znacznie ułatwić życie przed powrotem na północ. Na szczycie listy znajduje się budynek pilotażu lub przynajmniej kilka schronów do kierowania i kontroli. Kołowrotki z linią brzegową o długości 40 stóp znacznie pomogą w ich rozmieszczeniu i odzyskaniu. Posiadanie nagrzewnicy autobusowej w silniku głównym umożliwiłoby wyłączenie nagrzewnicy przedziału Refleks podczas jazdy, co pozwoliłoby zaoszczędzić dużo paliwa. Bardzo przydatny będzie odbiornik Navtex oraz urządzenie Iridium do odbioru prognozy pogody i map śniegowych. W ogóle nie byłem w stanie odbierać wykresów pogodowych i faksów na odbiorniku krótkofalowym. Wybiegający w przyszłość sonar będzie bardzo pomocny w nawigacji po wielu niedoświetlonych obszarach na mapach.

Jeśli ci się to podobało….

Yachting World to wiodący na świecie magazyn dla żeglarzy wycieczkowych i żeglarzy offshore. Co miesiąc mamy dla Ciebie inspirujące przygody i praktyczne funkcje, które pomogą Ci spełnić żeglarskie marzenia.

Zbuduj swoją wiedzę dzięki subskrypcji dostarczanej do domu. Zobacz nasze Najnowsze oferty I zaoszczędź co najmniej 30% ceny ubezpieczenia.