Tajemnica blasku kostiumów Ziemi może wreszcie znaleźć rozwiązanie: ScienceAlert

Spójrz na Ziemię z odległej przestrzeni kosmicznej, a zauważysz, że wydaje się ona jednolicie jasna. Biorąc pod uwagę nieproporcjonalną powierzchnię ciemnych wód oceanicznych na półkuli południowej, powinny one odbijać mniej światła słonecznego, czego nie można się spodziewać tutaj na powierzchni.

To tajemnica, która intryguje naukowców od wczesnych lat 70. XX wieku, kiedy po raz pierwszy udało nam się wystrzelić satelity na orbitę, aby zmierzyć odbite promieniowanie słoneczne, które technicznie znane jest jako albedo. Teraz ta tajemnica mogła zostać rozwiązana.

Wyjaśnienie jest takie, że podczas gdy oceany na półkuli południowej pochłaniają więcej światła słonecznego, wytwarzają również więcej burz — a chmury burzowe działają jak reflektory równowagi, gdy promieniowanie słoneczne jest wysyłane w kosmos.

„Nowe badania rozwiązują fundamentalne pytanie naukowe i pogłębiają naszą wiedzę na temat bilansu promieniowania Ziemi i jego skutków” On mówi Yohai Caspi, geofizyk z Instytutu Nauki Weizmanna w Izraelu.

Podczas gdy wszelkiego rodzaju czynniki wpływają na albedo naszej planety – na przykład to, czy na Ziemi jest śnieg, czy nie – pomiary blisko powierzchni pokazują różnicę w albedo między dwiema półkulami.

Ale tak nie jest, gdy patrzy się na planetę z zewnątrz.

Zespół zebrał dane z różnych raportów, w tym z Satelita NASA Terra i Globalny zestaw danych pogodowych ERA5, który obejmuje również odczyty satelitarne. Następnie porównali dane z 50 lat dotyczące zachmurzenia z informacjami o lokalizacji i intensywności burzy.

W oparciu o wzory cyklonów generujących chmury i antycyklonów tłumiących chmury, powstałych w wyniku interakcji temperatury i ciśnienia w atmosferze, naukowcy byli w stanie wykazać pozaziemską równowagę.

„Wykazano, że białe chmury generowane przez silne burze nad półkulą południową są bardzo dokładnym czynnikiem równoważącym duży obszar lądu na półkuli północnej, dzięki czemu zachowana jest symetria” On mówi Klimatolog Or Hadas z Instytutu Nauki Weizmanna.

„To wskazuje, że burze są czynnikiem łączącym jasność powierzchni Ziemi z jasnością chmur, rozwiązując w ten sposób zagadkę symetrii”.

Następne pytanie dotyczy tego, jak globalne ocieplenie może wpłynąć na tę równowagę. Opierając się na modelach klimatycznych, prawdopodobne jest, że w miarę ocieplania się planety na półkuli północnej będzie ogólnie mniej burz, podczas gdy na półkuli południowej będzie mniej słabszych, umiarkowanych burz.

Oczekuje się jednak, że liczba silnych burz na półkuli południowej wzrośnie z powodu „arktycznej fali”; Skutki uboczne szybkiego ocieplenia w Arktyce. Teoretycznie powinno to skutkować niezrównoważoną symetrią albedo.

Według danych naukowców, bardziej dotkliwe zdarzenia pogodowe mogą nie przyczynić się do wzrostu albedo chmur nad półkulą południową, ponieważ poziomy chmur osiągają nasycenie podczas potężnych burz. Dryf południowej półkuli w kierunku silniejszych burz z mniejszą liczbą burz oznaczałby podobny spadek albedo na obu półkulach, przy zachowaniu spójności.

Jednak w tym momencie trudno jest dokładnie przewidzieć, co stanie się ogólnie z jasnością Ziemi.

„Nie można jeszcze z całą pewnością stwierdzić, czy symetria zostanie złamana w obliczu globalnego ocieplenia”. On mówi mój zarabiający.

„Wraz z postępującym globalnym ociepleniem rozwiązania geoinżynieryjne staną się niezbędne dla dalszego życia ludzkiego. Mam nadzieję, że lepsze zrozumienie podstawowych zjawisk klimatycznych, takich jak symetria półkuli, pomoże w opracowaniu tych rozwiązań”.

Badania opublikowane w PNAS.