U szczytu potęgi legendarny komik Bob Hope wielokrotnie odwiedzał Alaskę

część pliku Cotygodniowa seria O historii Alaski według miejscowego historyka Davida Reimera. Masz pytanie dotyczące historii Anchorage lub Alaski lub pomysł na przyszły artykuł? Przejdź do formularza na dole tej historii.

Na długo przed tym, jak zagrali The Grateful Dead i Ozzy Osbourne w Anchorage’s West High, szkoła gościła zupełnie innego rodzaju artystę. Podczas jednej ze swoich licznych wycieczek, w których miał zabawiać żołnierzy, niezwykły komik wodewilowy Bob Hope prowadził tam dwa występy pod koniec 1956 roku, zaledwie rok po otwarciu szkoły.

Hope (1903-2003) był jednym z najpopularniejszych aktorów i komików w Ameryce, zwłaszcza w okresie swojej świetności od lat 40. do 50. XX wieku. W ciągu ośmiu dekad w showbiznesie występował w produkcjach teatralnych, programach radiowych, programach telewizyjnych, filmach, komiksach, książkach i w każdym innym medium, jakie można sobie wyobrazić. Zagrał w 54 filmach – plus kilka mniejszych występów – w tym jeden, który jest częściowo osadzony na Alasce. „Droga do Utopii”, część popularnej serii filmów Hope i Binga Crosby „Droga do…”, została wydana w 1946 roku. Hope i Crosby grają oszustów o dobrym charakterze podczas gorączki złota w Klondike.

Oprócz swojej kariery znany jest również z wolontariatu wspierającego siły zbrojne Stanów Zjednoczonych poprzez wieloletnią współpracę z United Service Organizations (USO), która zapewnia rozrywkę członkom Sił Zbrojnych USA. W latach 1941-1991, od II wojny światowej do pierwszej wojny w Zatoce, Hope znalazła się na szczycie 57 USO Tour i tak skończyło się na Alasce.

Hope po raz pierwszy odwiedził Alaskę w 1942 roku i była to również jego pierwsza wycieczka USO poza sąsiednimi Stanami Zjednoczonymi. Wśród kilku przystanków na całym terytorium Hope miała pojawić się na imprezie tanecznej w centrum Anchorage. Teatr został zbudowany, a 16 września, pomimo deszczu, pojawiło się prawie 4000 mieszkańców, prawie na pewno największy tłum w dotychczasowej historii miasta. Zaledwie trzy lata temu, zanim wybudowano Fort Richardson, w granicach miasta było mniej niż 3500 mieszkańców.

Niestety Hope i jego mobilny oddział zostali uwięzieni w samolocie nad głową, nie mogąc wylądować z powodu gęstej mgły. Hope powiedziała: „Trochę się martwiłem. Chłopcze. Mgła spłynęła prosto na ziemię i tam lecieliśmy nad miastem i nie mogliśmy dostać się na lotnisko. Lecieliśmy na wysokości 13 000 stóp i było deszcz ze śniegiem. Wyglądało to naprawdę kiepsko, bracie… boimy się, że lada chwila ruszymy na wzgórza.”

Wszyscy nosili parasole. Jeden z silników Lockheed Lodystar C-60 zgasł, potknął się, a następnie zgasł. Radio zostało wyłączone. Kiedy samolot stracił wysokość, Hope ruszył naprzód i powiedział pilotowi Robertowi Gatesowi: „Wszyscy tam się modlą”. Gates odpowiedział: „Powiedz im, żeby nie przestawali!” Gdy Ziemia utraciła łączność radiową, dowódca w Elmendorf nakazał działanie reflektorów, co było ważnym gestem, biorąc pod uwagę protokoły zaciemnienia w czasie wojny. Piloci zauważyli blask podczas pogody i bezpiecznie wylądowali. Gdy silnik nie działał, nie mogli kołować, więc różni obecni oficerowie wojskowi rzucili się na pole, aby sprawdzić, czy Hope przeżyła. Choć przegapił koncert w śródmieściu, Hope zyskał legendarną historię ze swojego repertuaru.

W grudniu 1949 Hope wróciła i zwiedziła bazy wojskowe w Kodiak, Fairbanks i Anchorage, rozmawiając z około 5000 żołnierzy i kobiet w Elmendorf Field Hangar. W listopadzie następnego roku ponownie zagrał na Alasce, w tym dwugodzinny występ z 40 innymi wykonawcami dla 10 000 żołnierzy w tej samej stodole Elmendorf. Maska Cup’ig z wyspy Nunivak i kilka kawałków kości słoniowej znalazły się wśród prezentów posypanych komikowi.

Filmy Boba Hope’a były pokazywane w kinach Empress i Fourth Avenue, podczas gdy jego pokazy były stale w radiu i telewizji, ale ten sam człowiek wrócił do Anchorage w 1956 roku. Potwierdzenie przyszło późno z miesięcznym wyprzedzeniem. Hope and company wystąpią w Elmendorf Air Force Base i Fort Richardson w Anchorage, a także w Ladd i Eielson Air Force Bases poza Fairbanks.

Komik Jerry Colonna, który był także pasażerem przerażającego samolotu C-60 z 1942 roku, dołączył do Hope, podobnie jak podczas kilku tras. Inni wykonawcy to aktorka i tancerka Ginger Rogers, piosenkarka Peggy King, aktorka i felietonistka Heda Hopper, Miss Universe Carol Morris, muzyk Les Brown, Purdue University Glee Club i nowa popularna grupa Del Rubio Triplets.

Jedna z towarzyszących postaci była tak sławna jak Hope, choć na pewno nie ze względu na jego zdolności aktorskie. Legenda baseballu Mickey Mantle, zwycięzca triple-A i najcenniejszy zawodnik na świecie, również wybrał się w podróż na północ. Jego wizyta była pierwszym publicznym występem na Alasce jednej z obecnych lig od czasu, gdy Stan Musial, Dixie Walker i Hank Boroy wzięli udział w wycieczce po bazie wojskowej podczas II wojny światowej.

Nad Czwartą Aleją wisiał napis „Hello Bob Hope”. Po przybyciu wykonawcy dobrze znosili godzinną uroczystość przed ratuszem w ujemnych temperaturach, tupiąc nogami, aby się ogrzać na prowizorycznej platformie. Gdy tłum klaskał po plecach, Hope zażartował: „Dziękuję, dziękuję, tak miło jest wyciągnąć ręce z kieszeni”. Po wprowadzeniu do Miss Fur Rendezvous Bobby Wilkinson z 1956 roku Hope oświadczyła: „Najpiękniejsza para zamarzniętych nóg, jaką kiedykolwiek widziałem!”

Podobnie jak w latach 1942, 1949 i 1950, głównym celem Hope było zapewnienie rozrywki żołnierzom, żołnierzom i kobietom często stacjonującym daleko od swoich domów. Jednak tym razem zaplanował również dwa występy poza normą. 20 i 21 grudnia wraz z zespołem wystąpił w audytorium Anchorage High School (obecnie West High School). Technicy i ekipa NBC nakręcili i zmontowali oba programy do odcinka „The Bob Hope Show”, który został wyemitowany 28 grudnia, pierwszego telewizyjnego programu telewizyjnego nakręconego w Anchorage.

Po początkowym ograniczeniu obecności mężczyzn, kobiet i ich rodzin, wojsko otworzyło kilka miejsc balkonowych dla ludności cywilnej. Izba Gospodarcza zajęła się dystrybucją tych biletów i, jak można się było spodziewać, oferowała je wyłącznie „szefom organizacji ogólnospołecznych, klubów usługowych, szkół i władz miejskich”. Innymi słowy, obecni byli albo w wojsku, członka rodziny wojskowej, albo lokalnych VIP-ów.

W Anchorage Daily Times, redaktor Bob Atwood powiedział: „Bob Hope może przejść długą drogę w kierunku osiągnięcia tego, co Alaskańczycy próbowali zrobić od lat. Dzięki swojej platformie może pomóc w lepszym zrozumieniu Alaski wśród ludzi tego narodu Może pomóc przezwyciężyć błędne przekonanie, że Alaska to ponura kraina psich oddziałów i igloo”. Atwood był bardzo optymistyczny. Zgodnie z oczekiwaniami, Hope ugięła się przed stereotypami z Alaski, takimi jak totemy, pogoda, wydobycie złota i psie zaprzęgi dla żartów. Mimo to tłum go zjadł.

Pokaz rozpoczął się monologiem Boba Hope. Wcześnie uderzył w armię, mówiąc: „Tu, na Alasce mają różnego rodzaju żołnierzy. Mają armię, marynarkę wojenną, siły powietrzne. To nowy mundur i działa pięknie. kiedykolwiek widziałem. Nie wiem, jakie zakłady grają”. Dla niej, ale dziś rano rozglądałem się po Anchorage i po raz pierwszy widzę odrzutowiec B-47 w witrynie Hawk’s ”. „I chcę ci powiedzieć miłą rzecz o tych facetach tutaj, wszyscy zgłosili się na ochotnika”. Przerwał, gdy wojskowy tłum wygwizdał, po czym dodał: – Do Honolulu. Tłum wybuchnął śmiechem.

O pogodzie i porach roku na Alasce powiedział: „Nie obchodzi mnie, co słyszałeś o pogodzie tutaj, to prawda… Teraz jest około 10 stopni poniżej. Nie wiem, co jest na zewnątrz. Tutaj, Rudolph, czerwononosy renifer to nie piosenka, to relacja o warunkach pogodowych”. Dodał: „Poważnie, nie mogłem uwierzyć, jak tu było zimno, dopóki nie przyszła foka i nie poprosiła mnie, żebym zrobił z niej płaszcz”. „Czas, który naprawdę lubię tutaj, to wschód słońca. Również zachód słońca. To ten sam czas. Budzisz się o 10 rano i mówisz:” Ładny dzień, czyż nie. „