iW drugim roku epidemii przebiegłem 2000 kilometrów. To był ogromny skok w porównaniu z pierwszym rokiem pandemii i pięćdziesięciu lat wcześniej, podczas których tylko kilka razy w tygodniu biegałem z ciałem mojego ojca po tej samej 5-kilometrowej trasie. Operacyjnie byłem w kryzysie, więc moim postanowieniem noworocznym było, aby iść dalej szybciej. Idź do lasu!
Aby pomóc, pobrałem aplikację do biegania, aby śledzić każdy wysiłek. Nagrywanie czasów, tras i odległości przez GPS stało się wyzwaniem (obsesyjnym), aby jechać szybciej i bić osobiste rekordy. Czytam ponownie, o czym rozmawiam z Murakami, kiedy o nim mówię Kierownictwo Wyobraziłem sobie, że podążam za zdyscyplinowaną, codzienną rutyną biegania.
W styczniu i lutym trasy wydłużyły się do 7 km, a potem do 8 km. Do marca obejmowały 10-kilometrowy weekendowy wysiłek. Bolały mnie nogi i były pęcherze, ale schudłam i wzmocniłam nogi. W kwietniu biegałem do 12km. Zapisałem się na Półmaraton Czerwcowy. Kiedy nadszedł maj przebiegłem 15 km i na początku czerwca udało mi się zdobyć 20 punktów. To dało mi pewność, że mogę ukończyć wyścig.
Potem epidemia zaczęła się ponownie. Gdy pozostały trzy dni, maraton został odwołany, gdy rozpoczęła się blokada Sydney. Więc przebiegłem mój półmaraton w ciągu dnia i ukończyłem go w przyzwoitym czasie. Murakami byłby dumny.
Podczas odkrywania zaawansowanych funkcji mojej aplikacji odkryłem funkcję wyznaczania celów. Po zapoznaniu się z dystansem, który już pokonałem, wyznaczyłem sobie cel ukończenia 2000 kilometrów do końca roku. Miała dla siebie miły, okrągły głos. zablokować to.
Pracując w domu podczas blokady, mój dzień był zorganizowany wokół przerwy na lunch. Gdy nic się nie działo, zawsze była to najważniejsza rzecz w moich czasach. Pobiegłem opustoszałym CBD Sydney, pustą ulicą George Street do Circular Quay, obok Opery, przez Ogród Botaniczny.
Po rozluźnieniu ograniczeń udałem się do Harbour Bridge lub Bondi, Inland West lub Centennial Park. Czasami biegałem z przyjacielem, ale zwykle solo. Na początku rodzina była zainteresowana tym, dokąd codziennie chodzę. Powiem im, co widziałem i jak daleko pobiegnę. Podzielę się tempem i tempem wysiłku. Potem przestali pytać.
Na wycieczce grupowej w październiku, rozmawiając i rozpraszając się, potoczyłem kostki po chodniku. Ból rozprzestrzenił się na moją nogę. Wróciłem do domu i zdjąłem skarpetki, aby stwierdzić, że moje stopy są spuchnięte. Do wieczora zmienił kolor na czarno-fioletowy. Usiadłem na kanapie z lodem i przesadną opowieścią wojenną dla tych, którzy słuchają. Były wizyty lekarskie i USG, zalecono jej przynajmniej miesięczny urlop. Próbowałem zaakceptować koniec mojego wyzwania.
-
Pod nieobecność biegania czułem się ospały i ospały. Przeszukałem strony internetowe operacyjne, aby znaleźć wskazówki dotyczące czasu odzyskiwania. Większość zgadza się z lekarzem, ale szukałam dalej, aż znalazłam krótsze zalecenia. Nazwijcie to głupotą lub nadzieją, ale trzy tygodnie po kontuzji chodziłam na krótkie spacery i trochę tasowania. Z braku silnego bólu wróciłem.
Budując z krótkich i wolnych biegów, w pierwszym tygodniu zwiększyłem się do 5 km, a potem 7 km. Swoje wyzwanie sprawdziłem bez większych komplikacji: straciłem dużo czasu.
Byłem daleko za planem. Ale miałem też obsesję i obliczono, że biegając 11 kilometrów dziennie przez sześć tygodni, z jednym dniem odpoczynku w tygodniu, mogę osiągnąć swój cel w Wigilię. Dałoby mi to przerwę pod koniec roku i szansę zaszaleć na rodzinnym świątecznym stole. wróciła.
W grudniu było gorąco i wilgotno. Dowiedziałem się, dlaczego bieganie nie jest sportem letnim. Poranne sesje odbywały się wcześnie, aby uniknąć upałów, ale wilgotność była marna, a ja byłem mokry i zmęczony. Mając tylko jeden dzień wolny w tygodniu, kroczący harmonogram stał się przykrym obowiązkiem. Kiedy zadzwonił alarm, leżałem tam z obawy przed kilometrami, które powinienem przebiec przed pracą. Ale ja też musiałem to zrobić.
I zrobiłem. Wigilia zakończyła wyzwanie. To było pierwsze postanowienie noworoczne, które dotrzymuję od ponad dwóch tygodni. Aby to uczcić, rozegrałem ostatnią rundę z moimi synami, którzy przybyli na Kurs Chwały. Idąc pod ostatnią górkę, zastanawiałem się, czy kontynuować w 2022 roku.
Ale potem przejechaliśmy ostatni zakręt i pobiegliśmy do domu, podczas gdy ja ignorowałem mrowienie w kostce. Dwa tysiące kilometrów wydaje się długą drogą – ale wydaje się, że jest jeszcze dłuższa.
„Certyfikowany fanatyk jedzenia. Ekstremalny guru internetu. Gracz. Zły pijak. Ninja zombie. Rozwiązuje problemy. Nieskrępowany miłośnik alkoholu.”
More Stories
Moment, w którym urlopowicz skacze z klifu w słynnej jaskini morskiej na Teneryfie w Hiszpanii, kończy się strasznie źle.
Blinken: Prace nad normalizacją izraelsko-saudyjską „bardzo bliskie ukończenia”
Wiadomości o izraelskiej wojnie w Gazie na żywo: urzędnicy Hamasu udają się do Kairu na rozmowy | Wiadomości o izraelskiej wojnie w Gazie