Więcej niż meteoryt: nowe dowody na wyginięcie dinozaurów

Co wytępiło dinozaury? Nowe badanie sugeruje, że meteoryt spadający na Ziemię to tylko część historii. Zmiana klimatu spowodowana masowymi erupcjami wulkanów mogła ostatecznie utorować drogę do wyginięcia dinozaurów, kwestionując tradycyjną narrację, jakoby sam meteoryt zadał ostateczny cios starożytnym gigantom.

Tak wynika z badania opublikowanego w Postęp nauki, Współautorem jest Don Baker, profesor na Wydziale Nauk o Ziemi i Planetach na Uniwersytecie McGill.

Zespół badawczy przyjrzał się erupcjom wulkanów w Pułapkach Dekanu, rozległym, nierównym płaskowyżu w zachodnich Indiach, utworzonym ze stopionej lawy. Erupcja 1 miliona kilometrów sześciennych skał mogła odegrać główną rolę w ochłodzeniu globalnego klimatu około 65 milionów lat temu.

Prace te wymagały zaangażowania badaczy z całego świata, od wbijania skał w pułapkach Dekanu po analizę próbek w Anglii i Szwecji.

Nowy sezon?: „Wulkaniczna zima”

W laboratorium naukowcy oszacowali, ile siarki i fluoru zostało wstrzykniętych do atmosfery w wyniku potężnych erupcji wulkanów w ciągu 200 000 lat przed wyginięciem dinozaurów.

Co ciekawe, odkryli, że uwolnienie siarki może doprowadzić do globalnego spadku temperatur na całym świecie, zjawiska znanego jako zima wulkaniczna.

„Nasze badania pokazują, że warunki klimatyczne były prawie na pewno niestabilne, z częstymi zimami wulkanicznymi, które mogły trwać dziesięciolecia, zanim wyginęły dinozaury. Ta niestabilność utrudniłaby życie wszystkim roślinom i zwierzętom i utorowała drogę do wyginięcia dinozaurów” – powiedział profesor. Don Baker: „Nasza praca pomaga wyjaśnić to wielkie wymieranie, które doprowadziło do pojawienia się ssaków i ewolucji naszego gatunku”.

Nowa technologia opracowana w McGill

Odkrycie wskazówek znajdujących się w starożytnych próbkach skał nie było łatwym zadaniem. W rzeczywistości nowa technika opracowana w McGill pomogła rozszyfrować historię wulkanu.

Technologia szacowania emisji siarki i fluoru – złożona mieszanka chemii i eksperymentów – przypomina trochę gotowanie makaronu.

„Wyobraź sobie, że robisz makaron w domu. Zagotuj wodę, dodaj sól, a następnie makaron. Część soli z wody trafia do makaronu, ale nie jest jej dużo” – wyjaśnia Baker.

Podobnie niektóre pierwiastki zostają uwięzione w minerałach, gdy ochładzają się po erupcji wulkanu. Tak jak można obliczyć stężenie soli w wodzie, w której gotuje się makaron, analizując zawartość soli w samym makaronie, tak nowa technika umożliwiła naukowcom pomiar zawartości siarki i fluoru w próbkach skał. Dzięki tym informacjom naukowcy byli w stanie obliczyć ilość tych gazów emitowanych podczas eksplozji.

W badaniu uczestniczyli naukowcy z Włoch, Norwegii, Szwecji, Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych i Kanady.

Ich odkrycia stanowią krok naprzód w składaniu w całość starożytnych tajemnic Ziemi i torują drogę do bardziej świadomego podejścia do zmieniającego się klimatu.

O badaniu

Powtarzające się zimy wulkaniczne w późnej kredzie: budżety siarki i fluoru w lawach pułapkowych Dekanu Według Calligaro i in. Został on opublikowany w Science Advances.

O Uniwersytecie McGill

Założony w 1821 roku Uniwersytet McGill w Montrealu w Quebecu jest najwyżej notowanym kanadyjskim uniwersytetem doktoranckim. Uniwersytet McGill jest konsekwentnie uznawany za jeden z najlepszych uniwersytetów w kraju i za granicą. Jest to instytucja szkolnictwa wyższego o światowej renomie, prowadząca działalność badawczą obejmującą trzy kampusy uniwersyteckie, 12 wydziałów, 14 szkół zawodowych, 300 programów studiów i ponad 39 000 studentów, w tym ponad 10 400 absolwentów. Uniwersytet McGill przyciąga studentów z ponad 150 krajów z całego świata, a 12 000 studentów z zagranicy stanowi 30% wszystkich studentów. Ponad połowa uczniów McGill posługuje się pierwszym językiem innym niż angielski, w tym około 20% naszych uczniów twierdzi, że francuski jest ich pierwszym językiem.