Zmiana harmonogramu otwiera drogę do szerszego stosowania szczepionki IBR

Niedawna ważna zmiana regulacyjna, która wyeliminowała wymóg posiadania recepty weterynaryjnej w przypadku popularnej szczepionki dla zwierząt gospodarskich, utoruje drogę lepszej ochronie przed chorobami układu oddechowego.

Wcześniej jedynie lekarze weterynarii mogli przepisywać i dostarczać szczepionkę Zoetis Rhinogard IBR z klasyfikacją S4 zgodnie z krajową ustawą o lekach planowych.

Niedawno uległo to zmianie, kiedy Rhinogard IBR został usunięty z listy leków zaplanowanych i udostępniony przemysłowi w ramach sprzedaży bez recepty.

Jednodawkowa szczepionka w postaci aerozolu donosowego chroni bydło przed zakaźnym zapaleniem nosa i tchawicy bydła (IBR). Produkt zapewnia szybki rozwój odporności po szczepieniu.

Oprócz zmiany harmonogramu firma Rhinogard przeszła z postaci mrożonej mokrej szczepionki o ograniczonym okresie ważności na produkt liofilizowany, który jest znacznie łatwiejszy do przechowywania i stosowania.

Minimalna wielkość opakowania w nowym formacie liofilizowanym została przesunięta z 500 dawek na mniejsze opakowania po 10 i 50 dawek.

Ze względów praktycznych, w tym ze względu na wielkość opakowania, przez ostatnie 20 lat Rhinogard był stosowany głównie przez operatorów komercyjnych hodowli pasz na dużą skalę, charakteryzujących się dużą rotacją bydła i łatwym dostępem do lekarzy weterynarii.

Jednak łatwość dostępu oraz zmiany w składzie i wielkości opakowań oznaczają teraz, że korzyści z ochrony mogą zacząć się wcześniej w cyklu produkcyjnym.

Weterynarze będą prawdopodobnie w dalszym ciągu dostarczać szczepionkę klientom zakładów paszowych, jak to zawsze robili, ale mniejsze hodowcy i szersza branża mają teraz łatwiejszy dostęp do produktu i korzystanie z niego.

Odsprzedawcy i punkty sprzedaży będą teraz magazynować produkt, w tym mniejsze opakowania, na swoich półkach w celu bezpośredniej sprzedaży producentom.

Fakt, że Rhinogard jest produktem jednodawkowym, ułatwia podawanie go przy odsadzeniu od matki lub znakowaniu, bez konieczności ponownego sprowadzania bydła do ponownego leczenia.

tło

Zakaźne zapalenie nosa i tchawicy (IBR) to powszechna infekcja wirusowa zwierząt gospodarskich, uszkadzająca drogi oddechowe zwierząt i zwiększająca ryzyko chorób układu oddechowego.

Australijski nadzór nad chorobami pokazuje, że IBR jest jednym z najczęstszych wirusowych składników zespołu chorób układu oddechowego bydła (BRD). Zwierzęta gospodarskie są zagrożone zarówno w gospodarstwie, jak i w opasach paszowych, przy czym 80–90% stad bydła wykazuje oznaki wcześniejszego narażenia.

Zabieg stymuluje odpowiedź immunologiczną górnych dróg oddechowych zwierzęcia, zapewniając ochronę w miejscu przedostania się wirusa do organizmu.

Badania terenowe przeprowadzone podczas rejestracji preparatu Rhinogard wykazały, że szczepionka podana przed prowokacją terenową poprawia średnie dzienne przyrosty i wykorzystanie paszy u bydła w porównaniu ze zwierzętami kontrolnymi.

Zastosowanie poza obszarem karmienia

W miarę zwiększania się wielkości stad bydła mięsnego i coraz bardziej intensywnego zarządzania odsadzeniem w dążeniu do większej produktywności, coraz częściej przeprowadza się szczepienia IBR na fermach.

Większość hodowców zwierząt gospodarskich posiada obecnie urządzenia do przeładunku zwierząt gospodarskich, które umożliwiają łatwe podanie szczepionki donosowo.

Niektórzy duzi producenci o dużej rotacji bydła już rutynowo podają szczepionkę Renogard na etapie przed tuczem. Oczekuje się jednak, że nowa receptura o bardziej elastycznym okresie przydatności do spożycia i gamie mniejszych rozmiarów opakowań zyska znacznie szersze zastosowanie wśród producentów wołowiny w celu ochrony młodego bydła. W niektórych przypadkach bydło opasowe może być również sprzedawane jako wstępnie wzmocnione.

Coraz częściej stosuje się Rhinogard w szczepieniu byków. W przeszłości nie stosowano rutynowego leczenia byków ze względu na wcześniejsze względy praktyczne związane z wielkością fiolki Rhinogard (co najmniej 500 dawek) i ograniczonym okresem ważności.

Ten sam bydlęcy wirus opryszczki, który powoduje IBR, może również powodować zmiany w drogach rodnych bydła. Chociaż szczepy bydlęcego herpeswirusa występujące w Australii nie powodują poronień, powodują infekcję u samic hodowlanych (IPV) i buhajów (IBP).