Disneyowski nadruk Pinokia na żywo jest bardziej drewniany niż prawdziwy chłopiec

Disney wydał swoją edycję na żywo Pinokio na Disney+ 8 września i, ku nikomu zdziwieniu, nie wyglądało to dobrze. W remake’u brakuje sedna oryginału, nie będąc ani udaną opowieścią moralną, ani filmem rozrywkowym.

Film jest dziwną mieszanką obrazów generowanych komputerowo (CGI) i akcji na żywo. Postacie ludzkie, takie jak Geppetto i The Blue Fairy, są prawdziwymi aktorami, podczas gdy inne, takie jak Pinokio i Jiminy Cricket, są CGI.

Oznacza to, że często dochodzi do fizycznych interakcji między CGI a prawdziwymi postaciami, które często wydają się niezręczne i fałszywe, co uniemożliwia widzom zanurzenie się w filmie. Co więcej, animowanym postaciom wydaje się brakować realnej wagi na świecie. Na przykład w delikatnych chwilach, jak gdy Dżeppetto trzyma lalkę swojego syna, wydaje się, że trzyma tylko powietrze. W pewnym sensie akcja na żywo jest mniej realistyczna niż oryginalna animacja 2D.

Szerokie wykorzystanie CGI zmniejsza koszt wielu scen i ustawień. Na przykład warsztat Geppetta musi być jednym z najpiękniejszych miejsc w całym filmie. Zegarek Pinokio (1940) Jako dziecko pamiętam, że był to ciepły, tętniący życiem dom wypełniony wspaniałymi rzeźbami w drewnie, w którym przez ekran można było niemal powąchać i polerować trociny.

Jednak w tej wersji większość zegarów z kukułką i rzeźbionych drewnianych figurek to CGI. Nie wygląda na prawdziwe i wygląda bardziej plastycznie niż sosna. Prawie każdy zegar z kukułką nawiązuje do jednego z wcześniejszych filmów Disneya. Jest rozkojarzony i leniwy, jak reklama innych filmów, które powinieneś zamiast tego obejrzeć.

Jako jedna z niewielu odkupieńczych cech filmu, Tom Hanks wykonuje dobrą robotę grając Geppetto, dając mu ciepły i nieco groteskowy portret. Uważano również, że postać Jiminy Cricket została dobrze przedstawiona przez Josepha Gordona-Levitta, pomimo braku fabuły w filmie.

Pinokio Podejmuje też letnią próbę bycia muzykiem. Jak praca na żywo król lew (2019), postacie bywają podzielone na krótkie, zwięzłe numery muzyczne. Nigdy nie czują, że pasują do świata, brakuje im mocnych melodii i przekonującej choreografii. Gdyby film zobowiązał się do bycia musicalem lub w całości wycinaniem piosenek, mógłby uczynić go bardziej spójnym filmem.

Ale największą wadą filmu jest jak dotąd sam Pinokio, drewniana lalka, która chciała być prawdziwym chłopcem, ale nigdy tak naprawdę nie czuła się jak w filmie. Postać jest drewniana i pozbawiona życia przez całą godzinę i 51 minut pracy. Kiedy mówi, nie brzmi jak prawdziwa osoba. Głos jest tak bez wyrazu i wesoły jak Siri czy Alexa. Nawet gdy jest zamknięty w klatce i woła o swojego ojca, kwestie są rozdawane z naciskiem.

W tej iteracji postaci brakuje również bólu i ciekawości oryginału. Nie popełnia poważnych błędów ani nie ulega pokusie. Gdy Pinokio oferuje możliwość opuszczenia szkoły na jeden dzień, aby dołączyć do trupy lalek, postanawia iść do szkoły jak grzeczny chłopiec. To miłe iw ogóle, ale gdzie jest rozwój postaci? Gdzie są sztuczki? Jak uczy się na swoich błędach, jeśli ich nie popełnia?

Istotą historii Pinokia jest to, że jest psotną marionetką, która musi nauczyć się uczciwości i uczciwości, aby zasłużyć na przemianę w prawdziwego chłopca. Kiedy zostaje okradziony, staje się bardziej łańcuchem wydarzeń, w których grzeczny chłopiec przestrzega wszystkich zasad i ostatecznie otrzymuje nagrodę, ale nigdy nie uczy się, jak żyć.