Droga była długa i kręta, ale dotarliśmy na miejsce

Wykazano, że kandydatka na szczepionkę o nazwie R21 jest do 80% skuteczna w zapobieganiu malarii u małych dzieci. Według najnowszych wyników eksperymentów.

Wynika to z badania Opublikowano w 2021 Z tego samego zespołu z Uniwersytetu Oksfordzkiego, który wykazał, że trzydawkowa szczepionka była do 77% skuteczna w zapobieganiu malarii. Ich najnowsze badanie pokazuje, że booster podany rok później utrzymuje poziom ochrony na poziomie 70% do 80%, co wskazuje, że możliwa jest długoterminowa ochrona.

Naukowcy z Oksfordu Powiedział BBC Że ich szczepionkę można zrobić za „kilka dolarów” i że mają umowę na wyprodukowanie ponad 100 milionów dawek rocznie.

Jednak nadal istnieje znacząca przeszkoda do pokonania. Badania kliniczne fazy III – ostatnia faza testowania na ludziach przed uzyskaniem zgody organów regulacyjnych – jeszcze się nie odbyły.

Długa droga z wieloma ślepymi zaułkami

Poszukiwania szczepionki przeciwko malarii rozpoczęły się prawie 100 lat temu. takie jak Na początku lat czterdziestychPodjęto próby zapobiegania zarażeniu malarią poprzez wstrzykiwanie inaktywowanych pasożytów zwierzętom i ludziom. Od tego czasu trwają niestrudzone wysiłki, aż postępy w biochemii i biologii molekularnej umożliwiły naukowcom wyizolowanie białek z wywołującego malarię pasożyta Plasmodium do wykorzystania w szczepionce i wytworzenie ich w laboratorium.

Przewiduje się, że białka te stymulują lepszą odporność na infekcje. Chociaż pasożyt zawiera te same białka, dostęp do nich i ekspozycja na układ odpornościowy mogą być mniej skuteczne w wywoływaniu odpowiedzi. Ponadto stosowanie całkowicie unieczynnionych pasożytów prowadzi do innych potencjalnych problemów, takich jak toksyczność, a nawet reaktywacja pasożytów powodujących aktywną infekcję.

Te nowoczesne technologie doprowadziły do ​​rozwoju pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku Szczepionka SPf66 Składa się z wielu syntetycznych cząsteczek pasożyta, które układ odpornościowy rozpoznaje u ludzi. Szczepionka, która została opracowana w Kolumbii, została przetestowana w różnych krajach Ameryki Południowej i osiągnęła skuteczność od 35% do 60%. Ale kiedy testy rozszerzono na inne kontynenty, skuteczność była niższa: 8% do 30% w Afryce i brak ochrony w Azji.

Chociaż rozczarowujące, wyniki te były zachęcające, ponieważ osiągnięto pewną odporność, pokazując, że szczepionka przeciwko największemu zabójcy w tropikalnym świecie jest możliwa.

Kilka szczepionek zostało zaprojektowanych, ponieważ różne składniki pasożyta zostały użyte i przetestowane w badaniach klinicznych, w tym szczepionka RTS,S, która stała się pierwszą licencjonowaną szczepionką przeciwko malarii. Zawiera część kluczowego białka znajdującego się na powierzchni pasożyta, które inicjuje infekcję: tak zwany etap sporozoitu (patrz rysunek poniżej), który infekuje wątrobę.

RTS,S został gruntownie przetestowany w Afryce i osiągnął poziom ochrony wynoszący około 40% tego zmniejszył się z czasem. Opiera się na tej samej cząsteczce pasożyta, którą zastosowano w R21.

Osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony przed malarią okazało się bardzo trudne. Nawet w przypadkach, w których uzyskano obiecujące wyniki, skuteczność znacznie spadła, gdy szczepionki były testowane na większą skalę.

Inną kwestią jest to, że często nabyta odporność po tych potencjalnych szczepionkach zmniejsza się z czasem. Długotrwała odporność jest ważna, ponieważ ryzyko infekcji utrzymuje się przez całe życie, szczególnie na obszarach, na których transmisja jest wysoka.

Dlaczego tak trudno było znaleźć skuteczną szczepionkę

Postępy w sekwencjonowaniu genów w ciągu ostatnich kilku dekad pozwoliły nam to zrobić Analiza genomu pasożyta wywołującego malarię.

Sekwencjonowanie próbek od pacjentów z całego świata zmieniło nasze rozumienie pasożyta i choroby. Stało się jasne, że nie ma jednego pasożyta, ale istnieje wiele genetycznie odrębnych szczepów. Ta różnorodność znajduje odzwierciedlenie w składnikach pasożyta, w tym w tych stosowanych w szczepionkach.

Ponieważ szczepionki zostały opracowane przy użyciu szczepów pasożytów trzymanych w laboratoriach, tożsamość szczepionki jest ograniczona do tego konkretnego pasożyta, w wyniku czego układ odpornościowy zostanie przeszkolony do rozpoznawania pasożytów, które są podobne, ale niekoniecznie inne genetycznie różne szczepy. Problem ten potęguje złożoność cyklu życiowego tych pasożytów oraz różnice w dynamice infekcji w różnych regionach świata.

W Afryce częstość przenoszenia choroby jest wysoka, w wyniku czego ludzie często zarażają się kilkoma genetycznie różnymi pasożytami. Więc jeśli szczepionka jest skuteczna przeciwko ograniczonym wersjom genów, niektóre zostaną wyeliminowane przez układ odpornościowy, a inne nie. Jest to główny problem w opracowywaniu skutecznej szczepionki przeciw malarii, ponieważ utrudnia ona eliminację pasożyta z organizmu. Może to być również co najmniej jeden z powodów, dla których do tej pory testowano większość szczepionek Niska ochrona, która z czasem maleje.

Wysoki poziom ochrony uzyskany dzięki szczepionce przeciw malarii R21 opracowanej przez naukowców z Uniwersytetu Oksfordzkiego jest rzeczywiście obiecujący. Ochrona, jaką zapewnia, będzie uważnie obserwowana z wysokimi oczekiwaniami, aby sprawdzić, czy może być utrzymana w dłuższej perspektywie. Ważne będzie również przetestowanie go w różnych częściach świata, aby sprawdzić, czy zapewnia szeroką ochronę. Na koniec warto byłoby również sprawdzić, czy może chronić starsze dzieci i dorosłych oraz stać się ogólnym środkiem zapobiegającym malarii.