Ex-Pizzer Bella Brutta dołącza do pubu Surry Hills, ale jak tam jedzenie?

Jest coś w staniu obok Texa Perkinsa w The Dolphin, co po prostu nie wydaje się właściwe. Czy współczesny mężczyzna w czerni, oryginalna bestia burbona, nie powinien zamiast tego spróbować jednej z tych całonocnych mokrych libacji w pobliżu Dworca Centralnego? Co on robi, rozmawiając z personelem baru w eleganckim biało-kremowym pubie z malowidłami ściennymi w stylu Keitha Haringa, potrójnymi cyframi szampana i muzyczną ścieżką dźwiękową? Miejsce wygląda na część nowoczesnej sztuki instalacyjnej, a kwiaty są jej częścią.

Okazuje się, że Tex ma ochotę na małą kolację. Jest też prawdopodobnie szalonym fanem pizzy i podobnie jak ja dowiedział się, że były szef pizzy znakomitej Belli Brutty z Newtown, Sasha Smiljanik, niedawno dołączył do kuchni The Dolphin. Należy spodziewać się dużych rzeczy opalanych drewnem. Jednak powiedziano nam, że na jedzenie trzeba będzie czekać godzinę (lub „może półtorej godziny”), o czym Tex często mówi — i szybko wynosi je za drzwi.

Jest środowy wieczór, a jadalnia z wysokim sufitem jest wypełniona tylko w jednej trzeciej. Godzina oczekiwania wydaje się dużo. Powiedziano mi, że to dlatego, że to miejsce było popularne wcześniej, a kuchnia wciąż nadrabia zaległości. W każdym razie zamawiam pizzę i cheeseburgera w barze i oba dania lądują na stole w ciągu 15 minut. Tex, wróć, mogłeś zostać!

Nie narzekałbym na to, że jedzenie dociera szybciej niż oczekiwano, ale słaba linia komunikacji sugeruje, że Delfin nie jest już tym fajnym projektem, jakim był kiedyś. Kiedy siedem lat temu przestronny pub Crown Street został ponownie otwarty pod kierownictwem restauratora Icebergs Maurice’a Terziniego, był to jeden z najgorętszych – i najbardziej niezawodnych – miejsc na naturalne wino i spaghetti w Sydney.

Jednak około 2020 roku Terzini rozstał się z operatorami hoteli (ta sama grupa, która prowadzi dwuczęściowy Shell House w CBD), a pub stracił sporo na atrakcyjności i atrakcyjności.

Strasznie tęsknię za sesjami w winiarni, kiedy inny znany szef kuchni co tydzień przygotowuje specjalne menu z przekąskami dla gości. Nadal możesz siedzieć w winiarni, ale bar jest rzadko obsadzony. Czuje się jak w świecie Leyland Brothers po tym, jak Mike i Mal wyskoczyli ze statku.

Ale jakie jest jedzenie w dzisiejszych czasach? Po kilku wizytach mogę powiedzieć, że większość menu Italo – Oz jest bardzo dobra. Używam „większości”, ponieważ cheeseburger (24 USD) mógł zostać użyty do zatkania nieszczelnej wtyczki. Mięso jest przypieczone do ziarnistej czerni i to niesamowite, że szef kuchni musiał zobaczyć, jak pasztecik schodzi z grilla, zlekceważył go i pomyślał: „To wystarczy”.

Rozgotowany i tłusty sznycel cotoletta (28 USD) nie jest dużo lepszy, ledwie uratowany przez neonowozielony, galaretkowo-limonkowy sos rakietowy.

Jednak ciepło pizzy Double Pepperoni (26 USD) jest łagodzone przez kremowy ser mozzarella, a podstawa ma odpowiednią ilość chrupkości. Some Kind of Roasted Potato (26 USD) zwieńczone puszystymi kawałkami ziemniaków, wędzonym serem scamorza i pikantną pancettą. Tylko „Mare e Monti” z krewetkami królewskimi, sfermentowaną papryką i sosem XO (28 USD) jest rozczarowaniem, wypełnionym tak dużą ilością umami, że składniki lecą jeden na drugim, a smaki tracą klarowność.

W carbonara mogą być trufle, ale The Dolphin to wciąż pub.

Najlepsze danie z resztek może pochodzić z okresu Terzini: kalmary St Andrea (20 USD), prosta uczta dla uzależniającej smażonej kałamarnicy, która składa się z długich nóg i pulchnych rurek. Odrobina wyciśnięcia cytryny i wypadasz z wyścigu.

Tymczasem 300 g Wagyu Rump (45 USD) jest odpowiednio zwęglone i intensywnie aromatyczne, pokryte bogatą, słodką mieszanką wolno gotowanej cebuli cipollini i joss.

Makaron chili i wieprzowiny są duszone masłem i mają dobrą wartość za 25 USD za miskę.

Nieco atrakcyjne Le Pezze 2021 Pinot Grigio, importowane z Veneto, również kosztuje 13 dolarów za kieliszek. Nie wiem, kto by tu przyszedł i rzucił 850 $ na Franka Cornelissena „BB” Nerello Mascalese Magnum z 2018 roku, ale istnieje taka opcja. Podobnie jest z szansą na palenie na balkonie na piętrze lub zapłacenie czeku w smutnym, małym pokoju do gry w pokera.

W carbonara mogą być trufle (27 USD), ale The Dolphin to nadal pub. Czy to jednak dobry pub? To zdecydowanie krzyk, zwłaszcza jeśli jest sobotnia noc i jest mecz Swans w telewizji. W słoneczne popołudnie przy ulicznych stolikach można popijać Negroni (22 USD) i jeść chipsy z polenty (12 USD). Piwo jest zimne, a smażone kalmary gorące.

Więc tak, przy tych istotnych środkach, to wciąż całkiem niezły pub. Przy odrobinie większej spójności mogłoby być świetnie.

Ta recenzja została pierwotnie opublikowana w Dobry weekend czasopismo