Jak powszechna jest ślepota na twarz?

PRZEZ LINIĘ: Dennisa Nealona

Do natychmiastowej publikacji

Szybki przegląd:

• Badanie przeprowadzone przez naukowców z Harvard Medical School/VA Boston Healthcare System sugeruje, że ślepota na twarz jest kontinuum i może być bardziej powszechna, niż się obecnie uważa.
• Badanie wykazało, że dopasowanie twarzy było podobne w przypadku czynników diagnostycznych, u których zdiagnozowano bardziej rygorystyczne i luźniejsze kryteria, co wskazuje na potrzebę rozszerzenia kryteriów diagnostycznych.
• 1 na 33 osoby może spełniać kryteria prozopagnozji: 1 na 108 ma prozopagnozję, a 1 na 47 ma łagodną prozopagnozję.

Newswise – ślepota twarzy, zagadkowa przypadłość, która może nas oszukać, że rozpoznajemy osoby, których nie spotkaliśmy lub powoduje, że nie rozpoznajemy tych, których znamy, wcześniej szacowano, że dotyka od 2 do 2,5 procent ludzi na świecie.

Teraz nowe badanie przeprowadzone przez naukowców z Harvard Medical School (HMS) i Virginia Boston Healthcare System dostarcza nowych informacji na temat tego zaburzenia, sugerując, że może ono być bardziej powszechne niż obecnie sądzono.

Opublikowano lut 2023 w CortexWyniki badań wskazują, że nawet 1 na 33 osoby (3,08 procent) może spełniać kryteria ślepoty twarzy lub rozpoznawanie twarzy wujek. Przekłada się to na ponad 10 milionów Amerykanów, powiedział zespół badawczy.

Badanie wykazało podobną skuteczność w dopasowywaniu twarzy wśród osób, u których zdiagnozowano prozopagnozję przy użyciu ostrzejszych i luźniejszych kryteriów, co sugeruje, że kryteria diagnostyczne powinny zostać rozszerzone, aby obejmowały więcej. Może to prowadzić do nowych diagnoz wśród milionów osób, które mogą mieć to zaburzenie, ale nie są tego świadome.

W nowym badaniu prowadzonym przez Józef Degutis, adiunkt w HMS Psychiatry w VA Boston, naukowcy odkryli, że ślepota twarzy leży raczej w spektrum – takim, które może wahać się pod względem nasilenia i szerokości – niż reprezentuje dyskretną grupę. Autorzy przedstawiają również sugestie diagnostyczne dotyczące identyfikacji łagodnych i głównych postaci prozopagnozji w oparciu o wytyczne dotyczące poważnych i łagodnych zaburzeń neurokognitywnych w DSM5piąte wydanie Diagnostyczny i statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych.

Wyniki badania opierają się na kwestionariuszu online i testach przeprowadzonych na 3341 osobach. Najpierw badacze zapytali uczestników, czy mają trudności z rozpoznawaniem twarzy w życiu codziennym. Następnie przeprowadzili dwa obiektywne testy, aby ustalić, czy mają trudności z zapamiętywaniem nowych twarzy lub rozpoznawaniem znanych i bardzo znajomych twarzy.

Wyniki pokazały, że 31 osób z 3341 miało znaczną prozopagnozję, podczas gdy 72 z 3341 miało łagodniejszą postać. Badacze zauważają też, że nie ma odrębnych, mocno podzielonych grup osób o słabej lub dobrej zdolności rozpoznawania twarzy. Zamiast tego zdolność rozpoznawania twarzy wydaje się leżeć na kontinuum, powiedzieli.

Na koniec naukowcy porównali wyniki dopasowania twarzy między osobami z prozopagnozją zdiagnozowaną przy użyciu różnych kryteriów i stwierdzili, że zastosowanie bardziej rygorystycznych kryteriów diagnostycznych nie odpowiada niższym wynikom dopasowania twarzy.

Wiadomości medyczne z Harvardu Rozmawiałem z DeGutisem, głównym autorem badania, o implikacjach wyników.

Wiadomości medyczne z Harvardu: Zacznijmy od podstaw. Co powoduje ślepotę twarzy?

Deguty: Ślepota twarzy lub ślepota twarzy może być spowodowana uszkodzeniem mózgu w okolicy potylicznej lub skroniowej, co jest określane jako nabyta prozopagnozja, dotykająca 1 na 30 000 osób w Stanach Zjednoczonych. Prozopagnozja może być również stanem trwającym całe życie spowodowanym nieprawidłowościami genetycznymi lub rozwojowymi, zwanymi prozopagnozją rozwojową i dotyka 1 na 33 osoby.

HMNews: To wspaniały stan, ale niektórzy powiedzieliby, że nie jest to poważne zaburzenie zdrowotne, więc dlaczego ważne jest, aby go studiować i rozumieć?

Deguty: Po pierwsze, ślepota twarzy może być społecznie wyniszczającym zaburzeniem, które może ograniczać możliwości zatrudnienia. Na przykład komunikacja sieciowa jest bardzo trudna dla osób z prozopagnozją i może powodować niepokój społeczny i zakłopotanie. Poznanie kogoś jest sygnałem społecznym, że „jesteś dla mnie ważny”.

Prozopagnozja może również wpływać na osoby ze spektrum autyzmu i może być również wynikiem związanego z wiekiem pogorszenia funkcji poznawczych. W świecie rosnącej izolacji społecznej, zwłaszcza wśród nastolatków i młodych dorosłych, wspieranie i utrzymywanie więzi społecznych oraz wysokiej jakości bezpośrednich interakcji jest ważniejsze niż kiedykolwiek.

Wiadomości z HM: Co sprawiło, że zainteresowałeś się tą dziedziną? Co Cię interesuje w sposobie, w jaki mózg widzi i zapamiętuje twarze, i dlaczego?

Deguty: Ślepota twarzy jest fascynująca na wielu poziomach. Ludzie są niezwykle dobrzy w rozpoznawaniu znajomych twarzy przy niewielkim wysiłku. Wiemy, że ta „supermoc” twarzy zależy od wielu specyficznych procesów percepcyjnych: ogólnego przetwarzania twarzy — na przykład postrzegania twarzy jako zintegrowanej całości; procesy pamięciowe, łatwe kojarzenie twarzy z wiedzą o osobie; A także wyspecjalizowane mechanizmy i regiony mózgu, takie jak wrzecionowaty obszar twarzy.

Nasza wiedza na temat rozpoznawania twarzy u osób zdrowych zapewnia bardzo solidne ramy do zrozumienia sposobów, w jakie procesy te mogą zostać zakłócone w prozopagnozji. Procesy dostarczają również wskazówek, jak poprawić rozpoznawanie twarzy u osób ze ślepotą twarzy, co jest jednym z głównych celów naszego laboratorium. Wreszcie badanie prozopagnozji jest fascynujące z perspektywy fenomenologicznej – co tak naprawdę prozopagnostycy „widzą”, patrząc na twarz? Co przychodzi im na myśl, gdy myślą o znajomej twarzy?

Wiadomości z HM: Mówisz, że twoje odkrycia wymagają rozszerzenia kryteriów diagnostycznych. Dlaczego to jest ważne?

Deguty: Jest to ważne na kilku poziomach. Po pierwsze, większość badaczy stosowała bardzo rygorystyczne kryteria diagnostyczne, a wielu osobom, które miały znaczne problemy z rozpoznawaniem twarzy w życiu codziennym, powiedziano, że nie mają prozopagnozji. Poszerzenie diagnozy jest ważne, ponieważ wiedza, że ​​masz prawdziwe obiektywne dowody prozopagnozji, nawet jeśli jest to łagodna postać, może pomóc w podjęciu kroków w celu zmniejszenia jej negatywnego wpływu na codzienne życie, takich jak poinformowanie współpracowników lub poszukiwanie leczenia.

Ostatnie dowody sugerują, że osoby z łagodniejszymi postaciami ślepoty twarzy mogą odnieść większe korzyści z niektórych metod leczenia niż osoby z cięższymi postaciami tej choroby. Te terapie mogą obejmować trening poznawczy w celu zwiększenia zdolności poznawczych lub trening ukierunkowany bezpośrednio na poprawę skojarzeń twarzy.

Wreszcie, czynniki takie jak związane z wiekiem pogorszenie funkcji poznawczych i lęk społeczny mogą pogorszyć zdolność rozpoznawania twarzy. Wiedza o tym, czy masz łagodną prozopagnozję, może pomóc w monitorowaniu dalszych sytuacyjnych lub związanych z wiekiem spadków zdolności rozpoznawania twarzy.

Wiadomości z HM: Co chcesz, aby lekarze i osoby z tą chorobą wynieśli z tych wyników?

Deguty: Przesłanie do domu jest takie, że prozopagnozja leży na kontinuum i że bardziej rygorystyczne i luźniejsze kryteria diagnostyczne stosowane w badaniach prozopagnostycznych w ciągu ostatnich 13 lat pozwoliły zidentyfikować grupy, które są mechanistycznie bardzo podobne, co uzasadnia rozszerzenie kryteriów. łagodniejsze jej formy.

Innym przesłaniem, które można zabrać do domu, jest znaczenie stosowania kombinacji zgłaszanych przez samych siebie codziennych trudności i potwierdzonych obiektywnych pomiarów podczas diagnozowania prozopagnozji. Poleganie wyłącznie na samoopisie ma swoje zalety i wady, ponieważ ocena własnych umiejętności lub poleganie wyłącznie na obiektywnych pomiarach laboratoryjnych, które mogą nie odzwierciedlać codziennego życia, może być trudne.

Autorstwo, finansowanie i ujawnienia

Dodatkowi autorzy to Kanisha Bahirathan, Kathryn Barahona, Onmyeong Lee, Travis Evans, Hye-Min Shin i Jirapat Liketlerswang z Harvard Medical School i Virginia Boston Healthcare System. Maruti Mishra z Uniwersytetu w Richmond; i Jeremy Wilmer z Wellesley College.

Badanie to było wspierane przez grant National Eye Institute przyznany Josephowi DeGautisowi (R01EY026057).

Autorzy nie mają ujawnień do zgłoszenia.

Harvard Medical School Ma ponad 11 000 członków wydziału pracujących na 11 wydziałach nauk podstawowych i społecznych, które składają się na Blavatnik Institute oraz w 15 szpitalach klinicznych i instytutach badawczych na Harvardzie: Baker Center for Children and Families, Beth Israel Deaconess Medical Center, Boston Children’s Hospital, Brigham and Szpital dla kobiet, Cambridge Alliance Health, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Pilgrim Health Care Institute, Hebrew Living for Seniors, Joslin Diabetes Center, MIT Eye and Ear Research/Shippens, Massachusetts General Hospital, McLean Hospital, Mount Auburn Hospital, Spaulding Rehabilitation Hospital i VA Boston Healthcare System.