Kawałek chińskiego satelity prawie uderzył w Międzynarodową Stację Kosmiczną. Uniknęli tego – ale problem śmieciowej przestrzeni się pogłębia

Na początku tego tygodnia Międzynarodowa Stacja Kosmiczna (ISS) musiała manewrować z dala od możliwej kolizji ze śmieciami kosmicznymi. Z załogą astronautów i kosmonautów na pokładzie wymagało to pilnej zmiany orbity 11 listopada.

W ciągu 23-letniego życia stacji na orbicie pojawiło się około 30 bliskich spotkań Z szczątkami orbitalnymi, które wymagają działania wymijającego. Trzy z nich miały miejsce w 2020 roku. A w maju tego roku nastąpił hit: mały kawałek kosmicznego śmiecia zrobił dziurę o średnicy 5 mm w Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Kanadyjskie ramię robota.

Incydent z tego tygodnia obejmował fragment szczątków nieczynnego satelity pogodowego Fengyun-1C, który został zniszczony w 2007 roku przez Chiński test rakiet antysatelitarnych. Satelita eksplodował na ponad 3500 kawałków szczątków, z których większość wciąż znajduje się na orbicie. Wielu z nich znalazło się teraz w rejonie orbitalnym Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.

Aby uniknąć kolizji, rosyjski statek kosmiczny Progress zadokowany na stacji wystrzeliwał swoje rakiety przez nieco ponad sześć minut. Zmieniło to prędkość ISS o 0,7 metra na sekundę i podniosło jej orbitę, już ponad 400 km, o około 1,2 km.

orbita jest zatłoczona

Kosmiczne śmieci stały się poważnym problemem dla wszystkich satelitów krążących wokół Ziemi, a nie tylko Międzynarodowej Stacji Kosmicznej wielkości boiska piłkarskiego. Oprócz godnych uwagi satelitów, takich jak mniejsza chińska stacja kosmiczna Tiangong i Kosmiczny Teleskop Hubble’a, istnieją tysiące innych.

Jako największa załogowa stacja kosmiczna, Międzynarodowa Stacja Kosmiczna jest najbardziej narażonym celem. Obraca się z prędkością około 7,66 km na sekundę, wystarczająco szybko, aby przebyć trasę z Perth do Brisbane w mniej niż osiem minut.

Czytaj więcej:
Chińska stacja kosmiczna Tiangong: co to jest, do czego służy i jak ją zobaczyć

Kolizja przy tej prędkości z nawet małym kawałkiem gruzu może spowodować poważne uszkodzenia. Liczy się względna prędkość satelity i złomu, więc niektóre kolizje mogą być wolniejsze, podczas gdy inne mogą być szybsze i powodować więcej uszkodzeń.

W miarę jak LEO staje się coraz bardziej zatłoczone, pojawia się coraz więcej rzeczy do napotkania. Obecnie działa już prawie 5000 satelitów, a kolejne są w drodze.

Sam SpaceX wkrótce będzie miał ponad 2000 Satelity internetowe Starlink Na orbicie jest w drodze do początkowego celu 12 000 i ewentualnie 40 000.

Rosnąca fala złomu

Gdyby chodziło tylko o same satelity na orbicie, mogłoby nie być tak źle. Ale według Europejskiej Agencji Kosmicznej biuro śmieci kosmicznych, szacuje się, że wokół niego krąży około 36 500 sztucznych obiektów o średnicy większej niż 10 cm, takich jak nieistniejące satelity i stopnie rakietowe. Istnieje również około 1 miliona między 1 cm a 10 cm i 330 milionów Zmierz od 1 mm do 1 cm.

Większość z tych pierwiastków znajduje się na niskiej orbicie okołoziemskiej. Ze względu na duże prędkości nawet plama farby może wytrawić okno ISS, a marmurowy korpus może przebić się przez zwartą jednostkę.

ISS jest nieco osłonięty wielowarstwowym ekranowaniem, aby zmniejszyć możliwość przebicia i dekompresji. Ale nadal istnieje ryzyko, że takie zdarzenie nastąpi, zanim Międzynarodowa Stacja Kosmiczna osiągnie koniec swojej użyteczności około końca dekady.

obserwuj niebo

Oczywiście nikt nie dysponuje technologią pozwalającą na śledzenie każdego kawałka gruzu, ani nie mamy możliwości pozbycia się wszystkich tych odpadów. Jednak badane są możliwe sposoby usuwania większych fragmentów orbity.

Tymczasem organizacje na całym świecie, takie jak US Space Monitoring Network, śledzą prawie 30 000 obiektów o rozmiarach powyżej 10 centymetrów.

Czytaj więcej:
Nie chodzi o to, jak duży jest twój laser, tylko o to, jak go używasz: prawo kosmiczne jest ważną częścią walki z kosmicznym śmieciem

Tutaj w Australii śledzenie śmieci kosmicznych jest obszarem coraz większej aktywności. Zaangażowanych jest wiele organizacji, w tym australijska agencja kosmicznaI Systemy fotowoltaiczne, Ten Instytut Lotnictwa i Kosmosu ANU, Ten system radarowy kontroli przestrzeni,, Ten grupa nauk przemysłowych, a Australijski Instytut Uczenia Maszynowego Ufundowane przez SmartSat CRC. Ponadto Niemieckie Centrum Aeronautyczne (DLR) jest właścicielem obiektu SMARTnet na University of Southern Queensland Obserwatorium Mount Kent Dedykowany do monitorowania orbity geostacjonarnej na wysokości około 36 000 km – na której znajduje się wiele satelitów komunikacyjnych, w tym wykorzystywanych przez Australię.

Tak czy inaczej, będziemy musieli w końcu posprzątać nasze sąsiedztwo kosmiczne, jeśli chcemy nadal korzystać z najbliższych obszarów „ostatecznej granicy”.