Pięć technik pozwalających w pełni wykorzystać tarło koralowców

Hodowla dużej liczby zdrowych koralowców w zbiornikach na lądzie nazywana jest akwakulturą chroniącą koralowce. Proces ten może zmienić oblicze ochrony raf koralowych, pomagając przywrócić miliony koralowców do środowiska naturalnego i przywrócić zniszczone obszary Wielkiej Rafy Koralowej. Tradycyjnie jednak na drodze do tego pojawiają się pewne wąskie gardła – akwakultura koralowców nie tylko może być pracochłonna i wymagać częstej ręcznej obsługi, ale nowo zapłodnione młode koralowce są również niezwykle delikatne w ciągu pierwszych kilku dni. Tutaj z pomocą może przyjść nowa, zautomatyzowana „kamera-niania” dla koralowców. System znany jako CSLICS wykorzystuje sztuczną inteligencję do zdalnego monitorowania i śledzenia wzrostu i przeżycia młodych koralowców po zapłodnieniu. Zmiana zasad gry dla badaczy, którzy mogą teraz dokładniej liczyć i śledzić koralowce produkowane w akwakulturze.

Może się to wydawać czymś rodem z science fiction, ale techniki kriokonserwacji koralowców są niezbędne do pomyślnej renowacji raf koralowych. Koralowce poddane kriokonserwacji nie tylko chronią ich różnorodność biologiczną, ale także materiał rozmnożeniowy koralowców, po ożywieniu, można wykorzystać do hodowania kolejnych milionów koralowców każdego roku. Wyzwanie polegało na pomyślnym zakonserwowaniu na zimno zapłodnionych larw koralowców – ze względu na ich rozmiar i strukturę są one trudne do zachowania – ale nowy prototyp mógł rozwiązać problem. Lekkie i tanie w produkcji urządzenie Cryomesh z powodzeniem zamroziło, a następnie reaktywowało larwy koralowców australijskich, bez konieczności stosowania zaawansowanego sprzętu do kriokonserwacji, takiego jak ogrzewanie laserowe.