Podstawowe struktury ujawnione na skraju galaktyki – ScienceDaily

„Zazwyczaj ten region Drogi Mlecznej pozostaje słabo zbadany z powodu natrętnego pyłu, który silnie zasłania większość płaszczyzny środkowej galaktyki” – mówi Chervin LaPorte, pierwszy autor artykułu. Chociaż pył wpływa na jasność gwiazd, nie ma wpływu na ich ruch. W rezultacie można wykorzystać ruch gwiazd do wykonania tomografii zewnętrznych obszarów galaktyki” – dodaje naukowiec z ICCUB.Zespół przeanalizował dane ruchu Gaia, dostępne od grudnia 2020 r., w celu zidentyfikowania spójnych struktur.

Mapa ujawnia obecność kilku wcześniej nieznanych wirujących spójnych włóknistych struktur na krawędzi dysku. Daje również wyraźniejszy globalny obraz wcześniej znanych struktur. Symulacje numeryczne przewidują powstawanie takich włóknistych struktur w zewnętrznym dysku z poprzednich interakcji satelitów, ale ogromna ilość podstruktur ujawniona przez tę mapę była nieoczekiwana i pozostaje tajemnicą.

Czym mogą być te nitkowate struktury?

Nasza galaktyka jest otoczona przez pięćdziesiąt galaktyk satelitarnych i w przeszłości opanowała wiele galaktyk. Uważa się, że obecnie Droga Mleczna została zakłócona przez galaktykę karłowatą Strzelca, co potwierdziły wcześniejsze modele teoretyczne Laporte’a. Jednak w swojej odległej przeszłości nawiązała kontakt z innym intruzem, Gaia Sausage, który teraz rozrzucił jej szczątki w astralnej aurze. Naukowcy sformułowali hipotezę, zgodnie z którą te nitkowate struktury są pozostałościami ramion pływowych dysku Drogi Mlecznej, które były wzbudzane w różnym czasie przez kilka galaktyk satelitarnych.

LaPorte zauważa, że ​​w poprzednich badaniach wykazali już, że jedna z włóknopodobnych struktur w zewnętrznym dysku, zwana Strumieniem Antycentrycznym, zawiera gwiazdy w większości starsze niż osiem miliardów lat, „co sprawia, że ​​prawdopodobnie jest za stara, aby być spowodowane przez samego Strzelca, ale bardziej zgodne z pochodzeniem kiełbasy”.

Inną możliwością, dodaje badacz, jest to, że nie wszystkie te struktury są w rzeczywistości prawdziwymi strukturami rdzenia dysku, ale zamiast tego tworzą piki pionowych fal gęstości na dysku widzianym w rzucie, tworząc złudzenie optyczne, że dysk jest wysoce zbudowany. „

Zespół pozyskał specjalny program śledzący wykorzystujący spektrometr WEAVE do badania podobieństw i różnic w konstelacjach w każdej podstrukturze. Badając prędkości radialne, liczebność chemiczną i potencjalny wiek gwiazd, nadchodzące badania WEAVE, SDSS-V i PFS rzucą również światło na pochodzenie struktur leżących pod spodem.

Źródło historii:

Materiał Wstęp do Uniwersytet w Barcelonie. Uwaga: Treść można modyfikować zgodnie ze stylem i długością.