Polski taniec ludowy jest integralną częścią Bolonii od 125 lat

Taniec zawsze był ekscytującą i żywotną częścią polskiej kultury. Ale aż do 1896 roku polski taniec w Buffalo był wykonywany na ogół swobodnie, bez rygorów fachowego przewodnictwa i praktyki. W tym miesiącu mija 125. rocznica zorganizowanego ruchu w Bolonii w zachodnim Nowym Jorku, którego celem jest uznanie i promowanie tradycyjnego tańca ludowego jako formy artystycznej ekspresji.

W XIX wieku wielu polskich imigrantów uważało taniec za popularną formę rozrywki. W egzemplarzu z 28 lutego 1892 r. Buffalo Courier odnotowuje, że „zwykle każda sobotnia noc jest świąteczną nocą wśród Polaków”, którzy spotykają się w którymkolwiek z lokali oferujących muzykę taneczną. Jednak wielu uczestników podzieliło się tylko ograniczonym repertuarem. Kurier zauważył, że dla przeciętnego Polaka „jego ulubieńcem był w wielu miejscach walc i nic poza tym nie tańczyło przez całą noc.
Chcąc poszerzyć uznanie dla bogatej różnorodności polskich tańców ludowych, grupa fanów spektakli zebrała się w Buffalo 15 maja 1896 r. Następnego dnia The Buffalo Evening News ogłosiło wynik swojego spotkania:
„Wczoraj wieczorem Polacy i Polacy zorganizowali tzw.„ Kolko Mazoru ”. Celem tej organizacji było sprowadzenie tańców znanych w ich kraju pochodzenia, zwłaszcza Mazura i Krakowiaka.
Pod kierownictwem swojego szefa, pana B. Rutkowskiego, grupa zdecydowała się przeprowadzać regularne próby w miejscu określanym jako „salony pana Bibinsky’ego”. MF Poniecki został wybrany na „Mistrza Tańca”.
Wkrótce po powstaniu Kolko Mazurów opublikowane doniesienia potwierdziły zainteresowanie tradycyjnymi tańcami polskimi. 29 grudnia 1896 r. W Buffalo Evening News podano, że „Wielki Marsz” i „Mazur”, polski taniec narodowy, były najbardziej cenionymi numerami w programie „na zwołaniu Stowarzyszenia Śpiewaczy Moniuszkowskich. W dniu 2 marca 1897 r. Buffalo Courier poinformował, że Towarzystwo Śpiewaczy Moniuszkowskich zorganizowało bal, na którym wykonano „zabawne tańce polskie”, m.in. Mazurów, Krakowiaków i Kujawiaków.
Około 1912 roku kobiety z Organizacji Charytatywnej Kolko Polik zaczęły sponsorować polski zespół tańca ludowego dla dzieci uczęszczających do szkoły nr 57 na Sears Street i Broadwayu, która była szkołą publiczną z największą liczbą polskich dzieci w Buffalo. 21 maja 1912 r. The Buffalo Evening News ogłosiło nadchodzący koncert dla zespołu, w którym udział wzięło 54 dzieci „w oryginalnych polskich strojach biało-czerwonych, zaprojektowanych przez Krąg Kobiet Polskich”.
W 1914 roku Buffalo zainicjował plan promocji polskiego tańca ludowego. W wydaniu z 18 sierpnia tego roku, The Buffalo Morning Express zamieściło opis tego programu:
„Niewielka grupa kulturalnych Polaków w Buffalo uczy się wspaniałych starożytnych tańców swojego rodzinnego kraju. Należy dołożyć starań, aby wzbudzić zainteresowanie chłopców i dziewcząt w Miejskiej Sali Tańca Lincoln Field House poznaniem zachwycających kroków i kształtów Mazur, Cadrell, Polka i inne polskie tańce narodowe, które bynajmniej nie są stare … w Europie … w trzech krajach, do których włączono części Polski, społeczeństwo polskie tańczy te starożytne i piękne formy z wdziękiem i swobodą ”.
Taniec ludowy stwarza wyjątkową okazję do podzielenia się polską kulturą z szerszą społecznością. Na przykład w wydaniu z 19 grudnia 1915 r. Buffalo Courier doniósł, że pani Boleslav Durasevi, szef Kolko Polek, zorganizowała dla tancerzy reprezentację Bolonii podczas obchodów choinki w Humboldt Park w moim kraju. 8 stycznia 1921 r. „Buffalo Evening News” poinformowało, jak tancerze z polskich szkół parafialnych bawią się na comiesięcznym spotkaniu Oddziału Córek Rewolucji Amerykańskiej w Buffalo.
W pewnym momencie wiele czołowych organizacji w Bolonii wsparło polski taniec ludowy, zwłaszcza dla dzieci. 11 czerwca 1922 roku The Buffalo Courier zauważył, że polscy tancerze sokołów zachwycili 15-tysięczną publiczność na otwarciu Festiwalu Wiosny, który odbył się na Main Street i Jefferson Avenue w Buffalo. Na szczęście polska tradycja taneczna kwitnie do dziś, dzięki pracy wielu grup tanecznych aktywnie promujących polską kulturę.
Magia polskiego tańca zainspirowała wielu największych polskich artystów. Na przykład Chopin wcielał w swoje kompozycje swojego żywego ducha. W 12 księdze swego eposu poeta Adam Mickzkiewicz opisuje Bolonie, zatytułowaną „Pan Tadeusz”. W tłumaczeniu Kennetha Mackenzie, wiersz ten mówi o polskim tańcu jako o podróży z przewodnikiem „jak anioły prowadzą gwiazdy nocą”. Polscy tancerze łączą w sobie piękno kolorowych kostiumów, dynamikę subtelnej choreografii i majestatyczne dźwięki tradycyjnych rytmów i alikwotów. Tak więc w tym miesiącu trafnie wspominamy 125. rocznicę rozpoczęcia kampanii promującej polski taniec w zachodnim Nowym Jorku.