Przed nami globalny kryzys zadłużenia – i nie zatrzyma się on na Sri Lance | Jayati Ghosh

TW styczniu, jeszcze zanim Sanjana Mudalji otrzymała pensję jako sprzedawczyni w centrum handlowym w Colombo na Sri Lance, spadła o połowę, zastawiła swoją złotą biżuterię, aby związać koniec z końcem. Ostatecznie zrezygnowała z pracy, ponieważ same koszty podróży przekraczały wynagrodzenie. Od tego czasu przeszła z używania gazu do gotowania na rąbanie drewna opałowego, jedząc tylko jedną czwartą tego, co jadła. jej historiaJak donosi Washington Post, jest jednym z wielu na Sri Lance, gdzie ludzie patrzą, jak ich dzieci głodują, a ich relacje ze starszymi cierpią z powodu braku leków.

Koszty ludzkie kryzysu naprawdę przykuły uwagę międzynarodową dopiero wtedy, gdy ogromny wzrost popularności na początku tego miesiąca, Znany jako Aragalay (Sinhala oznacza „walkę”), doprowadziło do pokojowego obalenia Prezydent Gotabaya Rajapaksa. Jego rodzina rządziła Sri Lanką żelazną pięścią, aczkolwiek z legitymacją wyborczą Ponad 15 latRozpaczliwy chaos gospodarczy kraju jest teraz obwiniany zarówno przez krajowe, jak i międzynarodowe media.

Ale obwinianie samej rodziny Rajapaksas jest dość proste. Oczywiście, agresywna większość, którą uwolnili, wraz z rzekomą korupcją i poważnymi katastrofami polityki gospodarczej ostatnich lat (takimi jak poważne obniżki podatków i zakaz importu nawozów), były kluczowymi elementami katastrofy gospodarczej. Ale to tylko część historii. Głębokie i fundamentalne przyczyny kryzysu w Sri Lanka Większość głównych komentatorów prawie o nich nie wspomina, być może dlatego, że ujawniają niewygodne prawdy o sposobie funkcjonowania światowej gospodarki.

To nie jest kryzys spowodowany kilkoma ostatnimi czynnikami zewnętrznymi i wewnętrznymi, minęły dziesięciolecia. Odkąd pod koniec lat 70. przyjęto „otwartą politykę gospodarczą”, Sri Lanka była chłopcem Azji do neoliberalnych reform, podobnie jak Chile w Ameryce Łacińskiej. Była to znana już strategia uczynienia z eksportu podstawy wzrostu gospodarczego, wzmocnionego napływem kapitału zagranicznego. Doprowadziło to do znacznego wzrostu zadłużenia walutowego, do czego aktywnie zachęcał MFW i Davos.

W okresie następującym po światowym kryzysie finansowym w 2008 r., gdy niskie stopy procentowe w gospodarkach rozwiniętych doprowadziły do ​​dostępności tanich kredytów, rząd Sri Lanki finansował swoje wydatki z międzynarodowych obligacji państwowych. W latach 2012-2020 relacja długu do PKB podwoiła się do około 80%z rosnącym udziałem tego w obligacje. Płatności tych długów nadal rosły w porównaniu do tego, co Sri Lanka mogła zarobić na eksporcie i pieniądzach wysyłanych do domu przez Sri Lanki pracujących za granicą. Niepokoje wywołane pandemią i wojną na Ukrainie znacznie pogorszyły sytuację, powodując spadek dochodów z eksportu i gwałtowny wzrost cen podstawowych towarów importowanych, w tym żywności i paliw. Rezerwy walutowe spadły – ale rząd musiał nadal płacić odsetki, nawet jeśli nie mógł importować podstawowego paliwa.

W tym świetle jasne jest, że Sri Lanka nie jest sama; Jeśli już, to tylko zwiastun nadchodzącej burzy zadłużenia na tym, co ekonomiści nazywają „rynkami wschodzącymi”. Miniony okres niewiarygodnie niskich stóp procentowych w gospodarkach rozwiniętych oznaczał napływ większej ilości pieniędzy z bogatego świata na rynki „wschodzące” i „graniczne”. Chociaż znalazło to fanów w międzynarodowych instytucjach finansowych (IFI), zawsze był to proces problematyczny. Dzieje się tak dlatego, że w przeciwieństwie do krajów takich jak Unia Europejska i Stany Zjednoczone, kapitał opuszcza kraje o niskim i średnim dochodzie (LMIC) przy pierwszych oznakach kłopotów.

Kraje te najbardziej ucierpiały gospodarczo przez pandemię. Zaawansowane gospodarki były w stanie zapewnić ogromne środki antycykliczne – pomyśl o programie wakacyjnym w Wielkiej Brytanii – ponieważ rynki finansowe skutecznie im na to pozwalały, a nawet zachęcały. Z kolei kraje o niskich i średnich dochodach nie mogły w znacznym stopniu zwiększyć wydatków fiskalnych – przez te same rynki finansowe, co groziło obniżeniem ratingów kredytowych i ucieczką kapitału w miarę wzrostu deficytów rządowych. Ponadto stanęły one w obliczu znacznego spadku dochodów z eksportu i turystyki oraz bardziej rygorystycznych ograniczeń bilansu płatniczego. W rezultacie ożywienie gospodarcze było bardziej stłumione, a warunki gospodarcze pozostały w większości złe.

połowiczne próby umorzenia długów, takie jak zaprzestać obsługi zadłużenia W pierwszej części pandemii po prostu odłożył problem. W ogóle nie doszło do znaczącej restrukturyzacji zadłużenia. MFW ubolewa nad sytuacją i prawie nic nie robi, ani on, ani Bank Światowy Dodaj do problemu Poprzez ich surowy nacisk na spłatę i przerażające Dodatkowy system opłat nałożonych przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy. G7 i „społeczność międzynarodowa” były nieobecne w działaniu, co jest w dużej mierze nieodpowiedzialne, biorąc pod uwagę skalę problemu i jego rolę w jego tworzeniu.

Smutna prawda jest taka, że ​​„nastroje inwestorów” poruszają się przeciwko najbiedniejszym gospodarkom, niezależnie od realnych warunków ekonomicznych w poszczególnych krajach. Problem pogłębiają prywatne agencje ratingowe. Oznacza to, że zarażenie jest bardzo prawdopodobne i dotknie nie tylko gospodarki, które już są w trudnej sytuacji, ale także znacznie większą skalę krajów o niskich i średnich dochodach, które będą miały realne trudności z obsługą zadłużenia. Liban, Surinam i Zambia już oficjalnie zalegają; Białoruś jest na krawędzi. Egipt, Ghana i Tunezja cierpią z powodu poważnego zadłużenia.

Wiele krajów o niskich dochodach na mieszkańca i skrajnym ubóstwie stoi w obliczu stagflacji. Miliardy ludzi coraz częściej nie mogą sobie pozwolić na podstawową, pożywną dietę i nie mogą pokryć podstawowych wydatków na zdrowie. Niepewność fizyczna i napięcia społeczne są nieuniknione.

Sytuację można jeszcze rozwiązać, ale wymaga to pilnych działań, zwłaszcza ze strony międzynarodowych instytucji finansowych i Grupy Siedmiu. Potrzebne są szybkie i systematyczne działania w zakresie uregulowania zadłużenia, aby przyciągnąć prywatnych i innych wierzycieli, takich jak Chiny, ponieważ międzynarodowe instytucje finansowe dokładają wszelkich starań, aby zapewnić umorzenie długów i zakończyć środki karne, takie jak dopłaty. Ponadto należy wprowadzić politykę ograniczania spekulacji na rynkach towarowych i rynków zysków przez duże firmy spożywcze i paliwowe. Wreszcie, recykling specjalnych praw ciągnienia (SDR) – Zasadniczo „kupony MFW” Dla krajów, które nie będą go używać, w krajach, które tego najbardziej potrzebują, jest to niezbędne, podobnie jak kolejna emisja SDR o wartości około 650 miliardów dolarów w celu zapewnienia natychmiastowej pomocy.

Bez tych minimalnych środków globalna gospodarka po Covid i Ukraina prawdopodobnie pogrążą się w dystopii niespłacania długów, zwiększając ubóstwo i niestabilność społeczno-polityczną.