Psychologiczny stres przewlekłych chorób somatycznych

Choroba przewlekła jest definiowana jako stan, który trwa co najmniej rok lub dłużej i wymaga stałej opieki medycznej lub znacznie ogranicza codzienne czynności. Kiedy konkretna przewlekła choroba powoduje uporczywy lub nawracający ból i stres, widoczny jest potencjalny wpływ psychologiczny.

W wielu przypadkach takim pacjentom można podawać długotrwałe środki przeciwbólowe. Jednak ta strategia nie odnosi się do pierwotnej przyczyny bólu, a dalsze stosowanie leków przeciwbólowych wiąże się z komplikacjami. Być może ważniejszy dla psychologii osób z przewlekłym bólem niż ból, którego doświadczają bezpośrednio, jest ostateczny wpływ na ich styl życia, ponieważ choroba może zniechęcać do udziału w zajęciach społecznych, ćwiczeń i zdrowych nawyków snu, o których wiadomo, że prowadzą do zaburzeń psychicznych, takich jak depresja.

Z kolei zmniejszona aktywność fizyczna może zwiększać prawdopodobieństwo otyłości i innych schorzeń fizycznych, zwiększając w ten sposób stres psychiczny i generując negatywne sprzężenie zwrotne. W przypadku ciężkiej lub nieuleczalnej choroby pacjent doświadcza dodatkowego stresu psychicznego związanego ze strachem przed śmiercią, pozostawieniem rodziny i bliskich bez nich, a być może większym stresem finansowym dla siebie i swoich bliskich w przyszłości.

Choroby współistniejące są niezwykle powszechne wśród przewlekle chorych, przy czym około połowa osób z problemami zdrowia psychicznego w Anglii również cierpi na jakiś rodzaj choroby przewlekłej, a 30% osób z chorobami przewlekłymi ma również zdrowie psychiczne. walizka.

Przewlekła choroba może powodować niekorzystne objawy psychologiczne w populacji, chociaż interesujące jest to, że istnieją mocne dowody sugerujące, że posiadanie choroby psychicznej zwiększa prawdopodobieństwo rozwoju przewlekłej choroby fizycznej. Na przykład depresja zwiększa ryzyko choroby wieńcowej i choroby niedokrwiennej serca nawet o 100%, biorąc pod uwagę potencjalne skutki, takie jak zmniejszona aktywność fizyczna.

Zgodnie z oczekiwaniami większość badań pokazuje, że częstość występowania chorób psychicznych wzrasta, gdy pacjenci cierpią na wiele chorób przewlekłych. Dane z World Health Survey wskazują, że osoba z dwiema lub więcej chorobami przewlekłymi jest siedmiokrotnie bardziej podatna na rozwój depresji niż osoba z jednym schorzeniem.

Wykazano również, że status społeczno-ekonomiczny jest silnym predyktorem nawrotu choroby przewlekłej i towarzyszącego jej stresu psychicznego, i zakłada się, że ci, którzy mają większe zasoby finansowe i osobiste, są w stanie lepiej unikać chorób przewlekłych, a zatem mogą lepiej przystosować się i radzić sobie z każdym choroba, która może wystąpić.

Psychoterapia może przynieść korzyści pacjentom z przewlekłą chorobą w warunkach indywidualnych lub grupowych. Na przykład terapia poznawczo-behawioralna jest ukierunkowana na behawioralną i poznawczą odpowiedź na ból. Próbuje edukować w zakresie relaksacji, zarządzania nastrojem i skutecznej komunikacji, miejmy nadzieję, że zmieni nieprzystosowawcze myśli pacjenta na temat jego stanu. Zamiast tego skuteczna terapia behawioralna wykorzystuje pozytywne wzmocnienie i karę, aby zmienić zachowanie i myśli o stanie.

Co ciekawe, specjalne podejścia terapeutyczne wykazały najlepszy efekt w przypadku stresu psychologicznego pochodzącego z określonych przewlekłych źródeł. Miejscowy lub niespecyficzny ból jest dobrze przystosowany przez pacjentów poddawanych aktywnej terapii behawioralnej, podczas gdy osoby z bardziej specyficznym bólem mięśniowo-szkieletowym dobrze radzą sobie z terapią akceptacji i zaangażowania, w której uczestnicy są zachęcani do znalezienia sposobów przezwyciężenia słabości.

Osoby z chorobami przewlekłymi, które ogólnie wpływają na jakość życia w sposób, którego nie można obejść, takie jak rak, zapalenie stawów, zespół jelita drażliwego lub przewlekłe migreny, najlepiej leczyć za pomocą technik redukcji stresu opartych na uważności, które uczą „Zmień swoje” dążenia ” podejście do radzenia sobie z bólem za pomocą technik oddechowych i medytacji.

Wyższy wskaźnik lęku i depresji odnotowano również wśród bliskich przyjaciół i opiekunów rodzinnych osób z chorobami przewlekłymi, które wynikają z wielu potencjalnych źródeł. Osoby z przewlekłą chorobą mogą być mniej zdolne do pracy i zapewniania dochodów, częściej wyrażają stres psychiczny poprzez izolację lub agresję, a także mogą stanowić natychmiastowy ciężar opieki dla bliskich, co stanowi stres psychiczny dla opiekunów z różnych perspektyw . W odpowiedzi ich życie prawdopodobnie się zmieni, ponieważ będą musieli angażować się w więcej pracy, aby wyjaśnić niepełnosprawność lub zrezygnować z całej kariery, aby zapewnić opiekę.

Opcje leczenia pomagające złagodzić stres opiekunów obejmują różne grupy wsparcia i opcje doradztwa, z których większość ma na celu zachęcenie do akceptacji choroby poprzez edukację o chorobie, dyskusję i przygotowanie do tego, jak bliscy powinni się czuć w związku z chorobą. przyszłe możliwości.

Lekarze są również często poddawani stresowi psychicznemu, zwłaszcza podczas pracy z osobami cierpiącymi na poważne lub nieuleczalne choroby przewlekłe, szczególnie w przypadkach pediatrycznych. Możliwymi konsekwencjami zwiększonej presji psychologicznej na lekarzy może być zmniejszenie zdolności do pracy i ewentualne porzucenie zawodu, co pozbawia sektor opieki zdrowotnej wyszkolonego specjalisty. Większość organów ds. zdrowia monitoruje zdrowie psychiczne pracowników, ze szczególnym uwzględnieniem osób zatrudnionych na stanowiskach o wysokim stresie psychicznym i na ogół zapewnia szkolenia związane z rozwojem mechanizmu radzenia sobie.

Każda przewlekła choroba zmienia życie, a ludzie często mają trudności z przystosowaniem się do nowej sytuacji, co skutkuje poważnym stresem psychicznym. Ponieważ interwencje medyczne i monitorowanie zdrowia poprawiają się na całym świecie, większa część ogólnej populacji żyje dłużej i częściej doświadcza chorób przewlekłych, takich jak między innymi zapalenie stawów, cukrzyca i demencja. Koszt opieki jest również powiększany przez choroby współistniejące, które wymagają leczenia i mogą prowadzić do dodatkowych schorzeń.