Snake Bytes, 18.10: Baseball wraca do domu…

Wiadomości zespołu

[SI] Diamondbacks 2022 Uwagi gracza sezonu: Carson Kelly Kelly wkracza w trzeci rok sędziowania poza sezonem i prawdopodobnie otrzyma pensję w granicach 4 000 000 $. Był „Super 2”, co oznacza, że ​​będzie miał czwarty rok sędziowania i będzie wolnym agentem dopiero po sezonie 2024. W lipcu skończył 28 lat i miał tylko 1338 miejsc pracy w PA. Zdecydowanie nie jest za późno, aby Kelly złożyła to w całość i miała sezon gwiazdorskiego kalibru. Aby to zrobić, musiałby zachować zdrowie i przynajmniej wrócić do miażdżenia lewego boiska, jak to robił w przeszłości.

[MiLB.com] Lawlar, De Los Santos pędzący w kierunku pustyni Pierwsza zasada: Leandro Cedeno. 24-latek, który po siedmiu sezonach w Cardinals wylądował jako obrońca D w umowie z Minor League, trafił na pierwsze strony gazet w lipcu, kiedy uderzył w mierzącego 170 metrów Homera. „To prawdziwa, surowa siła. Wiem, że grał w ofensywnym środowisku w Amarillo, ale moc była prawdziwa” – powiedział Josh Barfield, dyrektor ds. rozwoju piłkarzy. „Pokazał, że nie był tylko facetem typu wszystko albo nic. Naprawdę dobrze poradził sobie z rzutem. Z biegiem roku poprawił się. I był w stanie mieć naprawdę dobry sezon. „

[SI] Diamondbacks w drugim tygodniu Arizona Fall League W ciągu dwóch tygodni w Fall League Lawlar ugruntował swoje drugie miejsce w organizacji i potencjalne 12 miejsce w klasyfikacji ogólnej według MLB Pipeline. Obecnie osiąga 0,333/0,500/0,667 z czterema dodatkowymi uderzeniami bazy, dwoma home runami i trzema uderzeniami bazy w ośmiu meczach. Jego styl jazdy na desce odniósł sukces, ponieważ spryskuje silniki liniowe na polu w celu trafienia. Tylko jeden z sześciu trafień, które dostał w tym tygodniu, nie był poważnie uszkodzony. Nadal mam pytania dotyczące jego poziomu umiejętności w obronie. Chociaż nie ma krótkiej haubicy, takiej jak O’Neill Cruz, ani szybkiego holownika, jak Nick Ahmed, ma wystarczająco dużo gadżetów, aby trzymać się w niewielkiej odległości.

A w innych miejscach…

[ESPN] Guardians-Yankees ALDS Game 5 przeniesiona na wtorek w południe „Spodziewaliśmy się grać” – powiedział Cashman. To miało być, a nie okno, które miało być wyczyszczone. Wtedy pojawił się nowy system. Właściwie walczyliśmy po raz pierwszy na boisku, a potem pojawił się nowy system, z umiarkowanym deszczem, który uderzyłby w nas za kolejne 25 minut, a teraz nie mogliśmy zacząć od nowa. A teraz mamy zupełnie nowy system pogodowy, którego w ogóle nie było w prognozie. Oczywiście to właśnie nas w końcu złapało”.

[USA Today] To już nie rok 1956. Nadszedł czas, aby fani przyzwyczaili się do niedoskonałego formatu meczowego MLB – nowoczesnych sportów północnoamerykańskich przesiąkniętych kulturą ringową – wygraj wszystko lub wróć do domu. LeBron kontra Michael. wyniki binarne. Elementy liniowe w programie telewizyjnym „Konkurencyjne przekomarzanie się”. Cóż, baseball nie działa w ten sposób, a jeśli Ernie Banks, Karl Jastrzęmsky i Ken Griffey Jr wyprzedzają twój czas, Mike Trout, Shohei Otani i wielu innych jest tutaj, aby ci przypomnieć: wielcy gracze mają niewielką kontrolę nad wygrywaniem wszystko.

[MLB.com] Rajdy World Baseball Classic zakończone – „Z kijem Mariners nr 1 prowadzonym przez Harry’ego Forda, drużyna Wielkiej Brytanii wygrała play-offy w Regensburgu i teraz awansuje do swoich pierwszych mistrzostw. Zagrasz w puli C w Phoenix, zmierząc się ze Stanami Zjednoczonymi, Meksykiem, Kolumbią i Kanadą. ” Ciężki remis, zespół GB. Szczerze mówiąc. Byłby to ogromny sukces, gdyby drużyna po prostu unikała osądzania z litością w każdym meczu, ale nadal byłoby to wspaniałe doświadczenie i mamy nadzieję, że podniesie świadomość tego sportu w Wielkiej Brytanii. Nie trzeba dodawać, że planuję wziąć udział w meczu lub dwóch, a kto wie? Pamiętam, jak w 2006 roku byłem obecny, gdy RPA awansowała 8-7 o dziewiąte miejsce przeciwko Kanadzie…

I tutaj wydaje się, że jest to właściwe miejsce, aby wrzucić recenzję najlepszego brytyjskiego horroru wszechczasów…

Klasyfikacja: A

Durr: Robin Hardy

Gwiazdy: Edward Woodward, Christopher Lee, Brett Ekland, Diane Cilento

Sierżant policji Neil Howe (Woodward) udaje się na odległą wyspę w poszukiwaniu zaginionej dziewczyny, aby znaleźć wiele rzeczy, które głęboko zaburzają jego przekonania. Wyspiarze praktykują alternatywną religię, która opiera się na płodności, a Hoy nie jest tak zachwycony wolnością seksualną, jaką widzi – nawet jeśli składa się z córki właściciela (Ekland), próbującej nakłonić go do złożenia jej wizyty. W opinii Howiego system edukacyjny również nie pozostawia wiele do życzenia, a najgorsze ze wszystkiego jest jego rosnące podejrzenie, że zaginiona dziewczyna zostanie poświęcona na rozkaz Lorda Summerisle (Lee), daru dla bogów po nieudanych żniwach.

„Producent chciałby podziękować Lordowi Summerisle i mieszkańcom jego wyspy u zachodniego wybrzeża Szkocji za ten niezwykły wgląd w ich praktyki religijne i hojną współpracę przy tworzeniu tego filmu”. Ten komentarz jest tym, jak otwiera się teatralna wersja filmu – nadaje ton wszystkim jako czarna komedia, oczywiście bez lorda Somerila, jego ludu ani wyspy. Może tylko śledzić Życie Briana Jako najbardziej satyryczny film religijny, jaki kiedykolwiek nakręcono, kult Summerisle został wymyślony – a przynajmniej przez jego poprzednika z chęci utrzymania wyspiarzy w ryzach. Purytańska prezbiteriańska skłonność sierżanta Hoya jest mniej atrakcyjna, jeśli w ogóle.

Muszę wspomnieć, że w głównych rolach nie ma prawdziwych Szkotów. Pomimo swojego przekonującego akcentu, Woodward jest Anglikiem, podobnie jak Lee, a zwłaszcza właścicielka obozowego baru Lindsay Kemp (która miała romans z Davidem Bowie i została nauczycielką tańca numer jeden Kate Bush). Ekland pochodzi ze Szwecji, Silento jest Australijczykiem, a wyspiarska bibliotekarka Ingrid Pete jest Polką. Ale kogo to obchodzi? Woodward rysuje najlepsze twarze „Jestem przerażony” w historii kina, gdy odkrywa zdzirowatą (lub, jeśli wolisz, seksualnie wyzwoloną) naturę Somerila. Nawet wiedza o tym, co nastąpi w końcu, nie ma znaczenia. W rzeczywistości czyni cenzurę imperatywem. Howie zamachnął się na wszystko, co było bardziej tragiczne.

Żadnych zbędnych scen i jest to pewny wpis na listę najlepszych brytyjskich horrorów wszechczasów. Prawdopodobnie będzie również kandydatem do „największej luki jakościowej między oryginalnym filmem a przedrukiem”. Nie mówmy więcej o wersji Nicolasa Cage’a…