Tajemnica Aldous Harding: „Jestem jak Jim Carrey w świecie indie” | Muzyka

„Częścią tego, co robię, jest chodzenie po linii między stanem przepływu a oderwaniem — byciem i byciem gdzie indziej” — powiedział w zamyśleniu Aldous Harding podczas rozmowy wideo.

Przynajmniej na czas naszej rozmowy autor piosenek był doskonale obecny. Jest zebrana na podwórku matki na wsi Nowa Zelandiazaciągając się papierosem patrząc na trawę, szopę i piernikową kulkę, która wyglądała jak kot.

– To pies – poprawia Harding. „To nie twoja wina – wygląda jak tania peruka. Ma na imię Jesse, jest Pomorzanką, jest koszmarem.”

Jej nowozelandzki akcent nadaje dziwaczny, znajomy charakter słowom „tania peruka” – to tylko rodzaj drżącego i absurdalnego wyobrażenia, które często można znaleźć w jej słowach.

Tutaj Harding skończyła pisać większość swojego czwartego albumu, Cozy Chris, ukrytą z Jesse i jej matką Loreną podczas pierwszych blokad w 2020 roku, zanim udała się do Monmouth w Walii, aby nagrywać z Johnem Parrishem, jej wieloletnim producentem, który jest z nim. Łączy ich prawie cichy związek. („Nasze prezenty to naprawdę fajny sposób na nawiązywanie kontaktów bez nas”, mówi o Parrishu, który pracował również nad albumami Party i Designer).

Tydzień po wydaniu albumu wróciła do domu. Śpiew ptaków rozbrzmiewa głośno w długich, pełnych przerwach między słowami, podczas gdy Harding ostrożnie przekonuje każde zdanie — niektórzy ludzie mówią tylko po to, by wypełnić ciszę, a Harding chętnie przy nim siedzi.

„Czuję, że często mnie pytają, ponieważ moje piosenki mają dużo przestrzeni, aw mojej muzyce jest dużo ciszy”, mówi. „I ja tego nie słyszę. Ale myślę, że to dlatego, że myślę, że cisza może być głośniejsza niż wszystkie inne rzeczy. Czekanie na dźwięk może być głośniejsze niż wypełnianie wszystkiego”.

Harding często mówi o pewnego rodzaju na poły przepraszającej rezygnacji. Teraz na swoim czwartym cyklu albumów naciska, jakby Bill Murray był w połowie Dnia Świstaka, oczekując pytań, które zepsuły poprzednie wywiady, zanim zdążyłem je zadać.

Jeśli w jej publicznych wypowiedziach jest zwodnicza dwuznaczność, to jest to zgodne z jej słowami. Na Warm Chris było to od pikantnych porównań („Pogoda otworzyła się jak kartka urodzinowa”, śpiewanie na drugim singlu Fever) po bardziej niejednoznaczne refleksje („Here Comes Life With His Leather Whip”), ale bardziej niż na poprzednich albumach. , nie Chodzi w tym samym stopniu o znaczenie słów, co o uczucie, gdy Harding je śpiewa.

„W przypadku tego albumu mniej koncentrowałam się na poezji, tak jak ją rozumiem” – mówi. „Byłem bardziej skoncentrowany na fonetyce, czystej fonetyce. Pozwalanie, by dźwięki występowały samotnie jako poezja na ich tle, tylko dźwięk słowa, a nie na poznawanie ludzi [the meaning]. „

Na jej nowym albumie „Background” jest wypełnione gumowymi liniami basu i harmonijnymi akordami fortepianu – nauka gry na pianinie była kolejnym projektem podczas tego pierwszego zamknięcia. Widać pogodę ducha Ciepłej Chris, która w swojej poprzedniej pracy była daleko od ludzi z Maudlin, i poczucie zabawy, gdy Harding wrzuca te słowa i fonemy w każdy kącik ust.

„Używam głosu jak języka lub ubrania” – mówi o śliskim charakterze jej śpiewu. „Rozumiem, że to jest naprawdę interesujące dla ludzi… Jestem trochę jak Jim Carrey w świecie indie czy czymkolwiek.

„Używam wszystkich dźwięków, których potrzebuję, aby wypełnić luki w moim muzycznym świecie. Tworzę piosenki, które chcę usłyszeć, jak się tam dostać, które naprawdę wydają mi się dostarczone.”

Zastanawiam się głośno, czy część fascynacji ludzi jej niejasnością – jej tekstami, prezencją na scenie i surrealistycznymi teledyskami – wynika z autentyczności, której słuchacze zwykle oczekują od piosenkarzy-tekściarzy.

„Autentyczność polega na tym, że nie wiem, jak być autentycznym” — mówi Harding. „To jest moja autentyczność. Byłoby nieautentyczne, gdybym opierał się moim talentom i potrzebie spędzania czasu z tymi głosami, spędzania czasu z tymi ludźmi. Nie wiem, jak brzmi mój „głos”.

Pod koniec wywiadu zapytałem ją, czy pobyt z matką, która sama jest wielokrotnie nagradzaną piosenkarką ludową, wpłynął na jej pisanie.

„Wychodziła przy filiżance kawy lub opowiadała historię z pracy – szczerze mówiąc, jestem jednym z tych okropnych dzieciaków, które są całkowicie prywatne” – mówi, naśladując mamę wyprowadzającą mamę z pokoju jak nastolatek.

„Ponieważ myślę, że moja mama była podekscytowana tym, kim jestem, wcześniej ja Tak było i długo się temu opierałem. Kupiła mi gitarę na Boże Narodzenie, kiedy miałem siedem lub osiem lat, a mój ojczym miał wtedy sklep z gitarami i muzyka była wszędzie.

„Ale nie chciałem tego, co mieli. Myślę, że niektóre dzieci chcą robić to, co ich rodzice, a inne chcą robić cokolwiek innego. Byłem ostatni – miałem inne plany, miałem wielkie plany”.

„Niestety, jest to bliskie darowi, który otrzymałem. Nie widzę już sensu, by się już opierać.”