„The Holdovers” to powrót do przeszłości pod każdym względem

Nostalgia to nazwa gry, która od ponad dekady dominuje w Hollywood. Wszystko, co stare, znów stało się nowe, ponieważ zostało zrestartowane, wydane jako kontynuacja, prequel, a następnie wydzielone. Ale pomimo tych wszystkich starożytnych historii, współczesne opowiadanie filmowe (z pewnymi bardzo pożądanymi wyjątkami) często może wydawać się nieco mniejsze niż te starożytne dzieła. Brakuje.

Może chodzi o CGI, rozprzestrzenianie się niechcianych dzieci lub Hollywood zakopujące się w ziemi, próbujące zachowywać się jak wielka technologia. Połączenie wszystkich tych rzeczy lub żadna z nich całkowicie. Być może po części jest to po prostu naturalna konsekwencja dorastania i starzenia się – oglądania filmu sprzed kilkudziesięciu lat i odczuwania ukłucia smutku, że już tak nie jest.

Ustalaczenowy film reżysera Alexandra Payne’a – gwiazdy sceny niezależnej z przełomu lat 2000. i 2000., która nie nakręciła żadnego filmu od czasu kryzysu zawodowego w 2017 roku. Redukcja– To odbicie w zupełnie inny sposób. Zamiast opowiadać lub kontynuować znaną historię, jest to oryginalna historia, która w zachwycający sposób przypomina produkt minionej epoki, z akcentami nowoczesności tam, gdzie jest to najważniejsze.

Jest rok 1970. Akcja rozgrywa się w Barton Academy, fikcyjnej fuzji wszystkich prestiżowych szkół z internatem w Nowej Anglii, o jakich kiedykolwiek słyszałeś, pełnej biednych, bogatych chłopców przytłoczonych pokoleniowym bogactwem i problemami tatusia.

Bohaterem powieści jest inteligentny, ale społecznie nieudolny profesor filologii klasycznej Paul Hunham (Paul Giamatti), pracownik naukowy w minimalnym stopniu zainteresowany życiem poza swoimi książkami i światem poza kampusem akademickim. Żyje we własnej głowie i przeszłości, całkowicie zanurzony nie tylko w minione epoki ludzkiej cywilizacji, ale także w Bartonie, uparcie wierny przekonaniom założyciela akademii – nieustannemu dążeniu do doskonałości moralnej i akademickiej poprzez nieustające dyscypliny. Rozdaje quizy pop tuż przed przerwą i czyta w czasie świąt Bożego Narodzenia. Jak można sobie wyobrazić, jest powszechnie znienawidzony przez społeczność studencką. Nowy dyrektor szkoły, dr Woodrip (Andrew Jarman), postrzega utrzymanie prestiżu Bartona w kategoriach dolarów i centów, a Hunham, który odmawia sprawdzenia oceny niedostatecznej syna dobroczyńcy, jest jego główną solą w oku.

W tych okolicznościach Hunham zostaje pociągnięty do odpowiedzialności za „resztki” z wakacji – garstkę uczniów, których rodzice nie mogą przyjechać i odebrać ich na przerwę zimową. Po zaskakującym splocie wydarzeń, który daje większości chłopców szansę na bardziej ekscytujące wakacje, Hunhamom zostaje tylko jeden, Fred, inteligentny, ale wściekły zbuntowany Angus (nowicjusz Dominic Cessa w przełomowej roli). Grupę tę uzupełnia osamotniona Mary (Daphne Joy Randolph), główna szefowa kuchni Bartona, która opłakuje swojego syna, który niedawno zginął w Wietnamie.

Akcja filmu nie tylko rozgrywa się w 1970 r., ale wydaje się również, że mogłaby być produktem lat 70. pod każdym względem. Ustalacze Jest to rodzaj filmu, który pozostawia aktorom swobodę działania i uspokaja spokojne chwile; Niefortunna rzadkość w dzisiejszym Hollywood. Paul Giamatti często jest najlepszą częścią tego, w czym się znajduje, ale w nielicznych i bardzo rzadkich sytuacjach otrzymuje rolę i projekt na poziomie, który pozwala mu pokazać pełny zakres swoich talentów. Rola Paula Hunhama należy do tych zachwycających rzadkości. To fascynująca postać, która w mniej kompetentnych rękach może łatwo zawieść; Giamattiemu udało się zagrać człowieka, który jest jednocześnie głęboko współczujący i w dużej mierze nie do zniesienia.

Da’Vine Joy Randolph jest absolutnie zachwycający w roli Mary, a Dominic Sessa w swoim debiucie ekranowym radzi sobie z obiema siłami. Czasami występ Sessy przypomina trochę duże A, a gra w sposób, który wydaje się nieco mniej organiczny niż jego kolegów, ale biorąc pod uwagę, że jego najczęstszym partnerem scenicznym jest najlepszy w karierze Giamatti, wydaje się to bardziej nieuniknione niż cokolwiek innego można to rozważyć. To trochę błędne.

Dla Payne’a Ustalacze To mile widziany powrót do formy w nowej odsłonie. To wnikliwie obserwowane studium charakteru, które łączy komedię i dramat z godną podziwu zręcznością; Bardzo specyficzny świat, w którym żyją wyraziste i głęboko wadliwe postacie – to cechy charakterystyczne dotychczasowej twórczości reżysera. Ale jest tu ciepło, które wydaje się nowe i inne dla Payne’a. Tę jakość zawdzięczamy być może scenarzyście Davidowi Hemmingsonowi, którego największym dotychczasowym osiągnięciem jest udział w krótkotrwałym serialu ABC Kawalerska whisky. Niezależnie od przyczyny, rezultat jest bardzo oczekiwany – film przedstawiający surowy świat przez delikatny obiektyw. Mimo wielu mocnych stron Payne’a jako reżysera, jego poprzednie filmy mają zwykle gorzki posmak; Jego ostre poczucie humoru i nawyk krytykowania postaci faktycznie osłabły. W UstalaczePayne’owi udaje się zachować ten sam pogląd, jednak sam film nie sprawia wrażenia aktywnego uczestnika męki. To rzadka i cudowna równowaga do osiągnięcia; Historia prosto z serca Stowarzyszenie Umarłych Poetów Ale zauważalnie bardziej spójny, pozbawiony lepkiego połysku hollywoodzkiego lakieru.

Cechy, które czynią The Holdovers wielkimi, to te, które sprawdzają się wyjątkowo dobrze, niezależnie od tego, gdzie i jak je oglądasz, ale oglądanie takiego filmu, który jest nowością w kinach, zdarza się tak rzadko, że warto go nadrobić. Ekranuj, póki jeszcze możesz.

Ustalacze Teraz wyświetlany w kinach i dostępny na PVOD.