Trzymający w napięciu, niekonwencjonalny niemiecki thriller – The Hollywood Reporter

Leonie Benesch w „Pokoju nauczycielskim”

Film Amoda

W dużej nowoczesnej szkole, w której mają miejsce kontrowersyjne wydarzenia Pokoj nauczycielski Na początek Karla Nowak jest początkującą trenerką, o świeżej twarzy i entuzjazmie. Pod koniec filmu jest już bardziej zdyscyplinowana i niespokojna przed wybuchem ekscytacji – co nie znaczy, że została pokonana przez otaczające ją szaleństwo. Dowiedziała się jednak co nieco o absurdalności polityki regulacyjnej ery cyfrowej antyspołecznych socjalistów, ujawnionej w ostrym, ale nigdy nie uproszczonym dramacie İlkera Çataka.

W filmie ledwo widać świat zewnętrzny, a mikrokosmiczne znaczenie budynków szkolnych gdzieś w Niemczech nie może być bardziej widoczne. Jako mniejsza wersja współczesnej beczki prochu, społeczność nauczycieli, uczniów, administratorów i pracowników biurowych zamieszkana przez Chattucka i jego załogę nigdy nie czuje się obciążona symboliką. Dynamika beczki z prochem jest żywa i irytująca, nawet jeśli w przejrzysty sposób, z najdrobniejszą odrobiną sarkazmu, powtarza urazy w stosunku do nas, puste dyskusje i niedokończone twierdzenia, które można przekształcić w dialog w przestrzeni publicznej. Profesjonalne sortowanie multimediów i wszystkie inne czaty.

Niemieckie kandydatury do Oscara odbiły się szerokim echem na Berlinale i zdobyły pięć nagród Niemieckich Nagród Filmowych, w tym Grand Prix i nagrodę dla najlepszej aktorki dla Leonie Benisch, która międzynarodowej publiczności jest najbardziej znana międzynarodowej publiczności ze swojej roli aktorskiej. Nastoletnia niania w domu Michaela Haneke Biała taśma. Tutaj, jako inteligentna młoda kobieta, której impulsywne dążenie do prawdy wywołuje burzę oskarżeń, sięga po urzekającą mieszankę idealizmu, naiwności, wrażliwości i wściekłości.

W pierwszej scenie filmu Carla dowiaduje się o kulturze podejrzeń w swoim nowym miejscu pracy: ku jej zdziwieniu trafia na spotkanie, podczas którego dwie koleżanki z klasy wywierają presję na dwóch uczniów, aby zasadniczo zwrócili dowody stanu przeciwko jednemu z ich kolegów z klasy – incydent opisana przez matkę. Później rozzłościła się, że „podżegała ich do potępiania innych”.

Przestępstwo, o którym mowa, to seria kradzieży — gotówki i przyborów szkolnych — których rozwiązanie postawiło sobie kilku członków wydziału. Podczas spotkania z przedstawicielami klasy, Lukasem (Oscar Zicor) i poważną Jenny (Antonia Cooper), nauczyciel Thomas Liebenwerda (Michael Klammer) nie tylko upiera się przy wymienianiu nazwisk, ale jest mistrzem manipulacji. Zanim przedstawi siódmoklasistom listę podejrzanych, płynnie nakazuje im „postawić się w sytuacji ofiar”. W taki czy inny sposób wszyscy to już słyszeliśmy.

Następnie pojawia się klasyczne zdanie: „Jeśli nie masz nic do ukrycia, nie masz się czego bać”, które dyrektorka szkoły Bettina Böhm (Anne-Catherine Gomis) powtarza, gdy ona i jej nauczyciel Miloš Dudek (Rafael Stachowiak): zażądać sprawdzenia teczek wszystkich chłopców z klasy Karli. Prowadzi to do oskarżeń wobec Alego (Kan Rodenbostel), co uspokaja jego wściekłych rodziców. Ale jak Carla przekona się na własnej skórze, zarzuty o niewłaściwe postępowanie mają długi okres półtrwania.

Jest to w ustawieniu tytułu filmu (Das Lehrzheimera) reżysera Kataka i Johannesa Denckera, autorzy ostrego scenariusza wchodzą na wysokie obroty przy niewielkim lub żadnym inwigilacji o niskim poziomie technologii. Nie ma nic wygodnego w salonie, w którym nauczyciele spędzają czas pomiędzy zajęciami. Tam Thomas i jego koleżanka Botinski Vanessa Koenig (Sarah Powert) forsują sprawę o ukaranie wciąż niezidentyfikowanego złodzieja, nieustannie podsycając wiatry wojny. „Musimy się ruszać” – nalega Thomas.

Carla, która uczy dzieci, że „dowód wymaga wyprowadzania gromadzonego krok po kroku”, wierzy w zasady logiki matematycznej i postanawia zbudować taki dowód. Po tym, jak była świadkiem, jak jeden z jej kolegów-trenerów okradał wspólną skarbonkę, zastawiła pułapkę, używając swojego pozostawionego bez nadzoru portfela i laptopa do nagrywania wideo. Dudek zapewnia ją, że uzyskany materiał dowodowy – naruszenie dóbr osobistych – oskarża kierownika biura Frederica Kuhna (Eva Lobau), który jest także matką jednego z najlepszych uczniów Carli, Oscara (Leonard Stettinch).

Dowiedziawszy się, dlaczego jego matka odeszła z pracy, Oscar okazuje się gorliwym obrońcą jej honoru i żąda, aby Leonie publicznie przeprosiła. Wiadomości rozchodzą się po klasach, korytarzach i niesamowitym holu, a przestrzenie i ich wzajemne powiązania zostały fachowo zbadane przez autorkę zdjęć Judith Kaufman (stanik, Moja cudowna Wanda) i działa w proporcjach 4:3 — kwadratowa ramka wzmacnia ideę stojącego szerszego świata. Szczególnie uderzająca jest sekwencja, w której Carla obserwuje z okna klasy na piętrze, jak Oscar przechodzi od grupy do grupy na boisku szkolnym, zbierając poparcie przeciwko oskarżycielowi swojej matki.

Ale podczas gdy Thomas i Vanessa szczęśliwie zwracają swoje szukające ciepła oczy na panią Cone, Carla z radością cofa reakcję łańcuchową, którą nieumyślnie podsyciła. Znakomita partytura Marvina Millera podkreśla narastające poczucie grozy i załamania emocjonalnego, kakofonię dźwięków pulsujących jak przepracowane nerwy. Katastrofalna narada rodziców z nauczycielami wprawia Carlę w atak paniki, ale nawet w dobry dzień Carla spotyka grupę awanturniczych 12-latków. Niektórzy nie mają wyrzutów sumienia, gdy zostaną przyłapani na ściąganiu (Vincent Stachowiak) lub opuszczaniu zajęć (Badme Hamdemir, Lisa Marie Trince), a inni żądają publikowania wyników testów, aby podtrzymać pozycję akademicką – i własną dyscyplinę. powodzenie.

Kiedy dzieciaki atakują Carlę, a pracownicy gazety szkolnej pod kierunkiem Al-Salaha praktykują nieuczciwą formę niepokojącego dziennikarstwa, szkolna doradczyni zawodowa (Katherine Wehlich) oferuje rozsądek, współczucie i chwile ucieczki przed niebezpieczną atmosferą.

Zamiast jednak kumulacji złych zachowań, scenariusz przedstawia zmieniające się perspektywy na temat tego, kto jest zdrowy na umyśle, a kto irracjonalny, a kto ma dobre intencje, ale źle je wykonano, przy czym kilka postaci jednoznacznie zalicza się do obozu „dobrego” lub „złego”. „. Katak czerpie skrupulatną pracę ze swojej obsady, zarówno doświadczonych aktorów, jak i nowicjuszy, przy czym Bineesh zręcznie balansuje pomiędzy ekstrawertyczną nadzieją a napiętą fizycznością, a młody Stetench całkowicie angażuje się w czujność i ból Oscara, a także jego cichą determinację.

Nie bez znaczenia jest fakt, że ciężkie doświadczenia Carli mają miejsce w kraju tak samo czujnym, jeśli chodzi o swoją notoryczną historię w XXI wieku, jak Niemcy. Jednak dramatyczny szybkowar, jaki według Katak i Denker może mieć miejsce w każdym wielokulturowym społeczeństwie Zachodu – w miejscach, gdzie cenzura i procesy medialne stają się coraz bardziej normą.

Nazywana szpiegiem i nawet w pewnym momencie uznając swoje polskie korzenie za przedmiot kontroli, maszeruje z nieokiełznanym młodzieńczym przekonaniem pod sztandarem prawdy, by zostać rozerwaną na strzępy. Jednak jej idealizm, choć początkowo chybiony, nie umiera. Kiedy gromadzisz walczące ze sobą dzieci na sali gimnastycznej na ćwiczenia polegające na rozwiązywaniu problemów fizycznych, mające na celu promowanie pracy zespołowej, doświadczenie jest katastrofalne. Ale to też działa. Pokoj nauczycielski To prowokacyjne badanie sposobów, w jakie wyznaczamy granice między wrogami i przyjaciółmi, oraz odwagi, jakiej potrzeba, aby te linie zatrzeć.