Zderzenie Indii z Azją i powstanie Himalajów

Nowe, przekonujące dowody rozwiązują sprzeczne wyjaśnienia i potwierdzają duży rozmiar Wielkich Indii.

Setki milionów lat temu powierzchnia Ziemi wyglądała zupełnie inaczej niż dzisiaj. Były tylko dwa kontynenty: Laurazja i Gondwanaland. Dzisiejszy subkontynent indyjski był kiedyś częścią Gondwany, która oderwała się około 150 milionów lat temu. Część Płyty Indyjskiej, która oddzieliła się od superkontynentu Gondwany, znajduje się obecnie pod Himalajami i Płaskowyżem Tybetańskim. Zrozumienie pierwotnego zasięgu „zaginionej” części tego kontynentu, zwanej Wielkimi Indiami, jest zatem ważne dla rozwiązania kilku kluczowych pytań dotyczących wieku zderzenia Indii z Azją oraz odpowiedzi na pytanie, jak i kiedy powstał Płaskowyż Tybetański.

Badania konwergencji geologicznej

Jednakże szacunki dotyczące zasięgu Wielkich Indii pozostają niepewne i wahają się od 100 km do ponad 2000 km2. Odcinek Sangdanlin pomiędzy płytami indyjską i azjatycką w południowym Tybecie reprezentuje geologiczny Kamień z Rosetty, który powstrzymuje inicjację zderzenia między Indiami a Azją; Jednak mieszane dowody dotyczące jego wieku i zapisu paleomagnetycznego utrudniły to oszacowanie.

Udzielając kluczowych odpowiedzi, naukowcy z Chińskiego Uniwersytetu Nauk o Ziemi (Pekin) (CUGB) wraz z kolegami z innych instytucji, w tym z Uniwersytetu Ludwiga Maximiliana i Chińskiej Akademii Nauk, wykazali, że Wielkie Indie były pojedynczą płytą o długości od 2000 do 3000 km. To. Zostało podporządkowane Azji.

Perspektywy i wyniki naukowe

Profesor Jun Ming ze Szkoły Nauk o Ziemi i Zasobach CUGB jest pierwszym autorem badania opublikowanego w: Proceedings of National Academy of Sciences of the United States of America „Istnieją dwa podstawowe modele zderzenia Indii z Azją” – wyjaśnia. Pierwszy to wieloetapowy model kolizji, który dzieli basen oceaniczny na przednim krańcu Indii na mniejsze płyty, które później zostały połączone w płytę azjatycką. Drugi model mówi, że w dawnych czasach Indie i Wielkie Indie istniały jako jedna płyta Okres kredowy W tym okresie górna skorupa północnego krańca Wielkich Indii tworzy himalajski pas naporu, a dolna skorupa zostaje poddana pod Azję.

Jego kolega z CUGB, profesor Chengshan Wang, dodaje: „Naszym celem było zrozumienie, który z tych modeli jest dokładniejszy”.

Naukowcy rozwiązali wiele pytań związanych z tymi kwestiami poprzez połączone badania geologiczne, paleontologiczne i paleomagnetyczne osławionej sekcji Sangdanlin. Starożytny magnetyzm skał kredowych umożliwił badaczom prześledzenie w czasie położenia geograficznego północnego sektora płyty indyjskiej i obliczenie minimalnego rozmiaru Wielkich Indii.

Rekonstrukcja w czasie (na górze) przedstawia płytę indyjską odrywającą się od superkontynentu Gondwany i opadającą pod Azję, pomagając stworzyć najwyższą na świecie formę terenu, Mount Everest (na dole). Źródło: Jun Ming z Chińskiego Uniwersytetu Nauk o Ziemi (Pekin) i profesor Stuart A. Gelder z Uniwersytetu Ludwiga Maksymiliana

Wpływ badań na zrozumienie tektoniki

Dane uzyskane w badaniu wykazały, że litosfera – skalista zewnętrzna powłoka Ziemi – pochłonięta przez subdukcję od początku zderzenia 55 milionów lat temu, była większa niż obszar dzisiejszego subkontynentu indyjskiego i pierwotnie rozciągała się na około 2000–3000 km. Na północ. W rezultacie około 5 milionów kilometrów kwadratowych litosfery zostało zasypanych pod płytą azjatycką, przyczyniając się do wypiętrzenia Płaskowyżu Tybetańskiego.

Odkrycia te reprezentują radykalną zmianę w naszym rozumieniu zderzenia Indii i Azji oraz pojawienia się różnych struktur geologicznych w tych regionach.

Profesor Stuart A. zauważa: „Nasze odkrycia podważają ugruntowane poglądy na temat formowania się południowego krańca Azji w wyniku koalescencji niezależnych bloków tektonicznych na Oceanie Tetydy. Mogą nam pomóc wypełnić lukę w wiedzy na temat wielkości płyty indyjskiej w formacji Gondwany i warunków tektonicznych historia Indii aż do zderzenia z Azją” – powiedział dr Gelder z Uniwersytetu Ludwiga Maksymiliana.

Niszczycielskie odkrycia skokowo poszerzają wiedzę ludzką. Brawa dla zespołu badawczego za wkład w takie odkrycie!

Odniesienie: „Wzmocnienie argumentu na rzecz Wielkich Indii” Johna Menga, Stuarta A. Gilder, Xiaodong Tan, Shen Li, Yalin Li, Hui Lu, Noritoshi Suzuki, Zihao Wang, Yuchun Qi, Chunyang Zhang i Qingshan Wang, 8 sierpnia 2023 r., Postępowanie Narodowej Akademii Nauk.
doi: 10.1073/pnas.2305928120

O profesorze Chengshanie Wangu

Chengshan Wang jest profesorem w Szkole Nauk o Ziemi i Zasobach

Na China University of Geosciences (Pekin). Jest członkiem Chińskiej Akademii Nauk i przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Wielkiego Programu Naukowego Digital Deep Earth (DDE). Jego zainteresowania badawcze obejmują paleośrodowisko i paleoklimat kredy, wypiętrzenie tektoniczne i reakcję osadów oraz analizę basenów naftowych. Mając ponad 19 000 cytowań, jest pionierem w dziedzinie alpinizmu i szeroko studiował Płaskowyż Tybetański i pasmo Himalajów. Zdobył Nagrodę Li Siguanga w dziedzinie nauk geologicznych i Nagrodę Narodową w dziedzinie nauk przyrodniczych.

O profesorze Jun Mengu

Dr Jun Meng jest profesorem w Szkole Nauk o Ziemi i Zasobach na Chińskim Uniwersytecie Nauk o Ziemi w Pekinie, Chiny. Zainteresowania badawcze profesora Menga obejmują paleomagnetyzm i tektonikę. Jest autorem ponad 20 prac naukowych w prestiżowych czasopismach naukowych i ma na swoim koncie ponad 1000 cytowań.