Zelandia: 100-milionowa historia zaginionego kontynentu pod Nową Zelandią

Naukowcy zrekonstruowali liczącą 100 milionów lat historię zaginionego kontynentu, na którym leży Aotearoa, na serii map przedstawiających powstawanie Te Rio a Mui / Zelandia.

Będąc prawie całkowicie pod wodą – Nowa Zelandia to większość nad poziomem morza – najmniejszy, najmniejszy i najcieńszy kontynent na świecie jest dla nas prawie niewidoczny.

Ale jeśli osuszymy oceany, zobaczymy, że rozciągają się one na około 4,9 miliona kilometrów kwadratowych w poprzek południowego Pacyfiku.

Naukowcy wiedzą o tym od dziesięcioleci, ale niechętnie mówią jednoznacznie, że zaginiony kontynent fizycznie istnieje.

Ale tak się stało: przez stosunkowo krótki okres historii Ziemi jej rozległy masyw stał ponad falami, rozpraszając faunę i florę stąd do Nowej Kaledonii i wschodniej Australii.

Większość grup dinozaurów, w tym wysokie tytanozaury, przemierzała jego nisko położone krajobrazy.

Artykuły i raporty naukowe wskazywały na istnienie ósmego kontynentu już w 1910 roku, kiedy udoskonalone mapy batymetryczne pokazały, że nasz kraj to nie tylko kilka mas lądowych wystających z głębokiego basenu głębinowej skorupy oceanicznej.

W połowie 2000 roku naukowcy zajmujący się geologią GNS, w tym dr Hamish Campbell i dr Nick Mortimer, zaczęli publikować artykuł opisujący fizyczne granice i formacje w Zelandii.

Jednak dopiero w 2017 roku gazeta kierowana przez Mortimera w jakiś sposób sprawiła, że ​​Zelandia stała się prawdziwym miejscem i natychmiast przyciągnęła uwagę świata, generując ponad 16 000 artykułów informacyjnych, które dotarły do ​​prawie miliarda ludzi.

Teraz w serii 15 map prezentowanych w Niedawno opublikowane badanieNaukowcy zrekonstruowali ich ewolucję od połowy okresu kredowego 98 milionów lat temu do chwili obecnej.

W tym czasie ląd przesunął się na północ od polarnych szerokości geograficznych, a regiony południowe podniosły się z około 80°S do 50°S.

„Praca jest również przydatna dla tych, którzy badają zagrożenia, zarówno uskoki, jak i wulkany, ponieważ zrozumienie, w jaki sposób te systemy ewoluowały w czasie, jest ważne dla zrozumienia, jak rzeczy działają w teraźniejszości” – powiedział Dominic Sturgeon, główny autor badania i osadnik naukowiec w GNS.

„Zwłaszcza gdzieś z aktywnymi granicami płyt, jak Aotearoa Nowa Zelandia”.

„To niewiarygodne, jak daleko zaszliśmy w naszym zrozumieniu Te Riu-a-Māui, z którego wiele było kiedyś zupełnie nieznanych”.

Strogen i jego współpracownicy mieli nadzieję, że mapy dostarczą przydatnych podkładów dla osób zainteresowanych tym, jak powstał nasz kontynent – ​​niegdyś część superkontynentu Gondwany.

Dla szerszej społeczności geologów mapy zapewniły szeroki kontekst dla dowolnej liczby bardziej szczegółowych badań geologicznych.

Ta praca była również bardzo przydatna dla paleobiologów, którzy są zainteresowani tym, jak gatunki przeniosły się do Te Riu-a-Māui z innych regionów, a następnie w obrębie kontynentu, na długo przed tym, jak Aotearoa utworzyła dwie główne wyspy.

„Dowody geologiczne sugerują, że ziemia, którą obecnie znamy jako Aotearoa Nowa Zelandia, nie była całkowicie zanurzona w wodzie” – powiedział Sturgeon.

Chociaż kilka dekad wcześniej próbowano sporządzić stare, zrekonstruowane mapy kontynentu, miały one „zasadniczo kreskówkowy charakter” i były rysowane bardzo zgrubnie.

„W przeszłości tworzyli tego typu mapy, przesuwając skrawki papieru na lekkim stole, a nowe oprogramowanie stało się dostępne, aby umożliwić nam robienie tego cyfrowo i wprowadzanie większej liczby zestawów danych w celu ograniczenia map”.

Powiedział, że wielkim krokiem naprzód było to, jak jego zespół był w stanie poruszać się po blokach składających się na Zelandię – i wszystkie ich dane – w rygorystyczny i powtarzalny sposób.

„Pozwala nam również wprowadzać zmiany w blokach lub w sposobie ich przemieszczania się w czasie i odpowiednio mapować, zwłaszcza gdy dostępne są nowe dane”.

Wiele z tych danych nie było nowych i opierało się na pracy niezliczonych geologów z ostatnich 150 lat.

„Im więcej się dowiemy, tym więcej możemy dodać” – powiedział Sturgeon.

„Możesz spojrzeć na małe części tej mapy i zidentyfikować duże lub małe części pracy na przestrzeni lat, które są bardziej szczegółowo przedstawione na mapach, a także obszary, o których wciąż nie wiemy wystarczająco dużo, a mapy są słabo ograniczone .

„Nasi naukowcy z całego spektrum przyczynili się do bogactwa typów danych, które ograniczają mapy, od mapowania sejsmicznego na dużą skalę po pyłki i mikroskamieniałości.

„Całkowite nagromadzenie naszej wiedzy o przeszłości stanowi te mapy”.

Zespół zachęcał innych geologów, aby pomogli udoskonalić i udoskonalić modele.

„Pierwszym krokiem do ulepszenia czegoś jest umieszczenie tego na stronie, aby każdy mógł o tym dyskutować i ulepszać”.

Te spostrzeżenia pojawiły się po tym, jak Mortimer otrzymał niedawno stypendium Jamesa Cooka w wysokości 100 000 USD od Royal Society Te Apārangi w celu opracowania zaktualizowanych recenzji formacji geologicznej Ancestral Zealandia.

Obejmie to publikację badawczą dla naukowców zajmujących się Ziemią, a także książkę wyjaśniającą pochodzenie i odkrycie kontynentu, wraz z perspektywą Maorysów.

powiedział do Ogłaszać ostatni rok.

W szczególności finansowanie umożliwi mu napisanie bardzo potrzebnej aktualizacji jego najczęściej cytowanej pracy badawczej, opublikowanej w 2004 roku.