Zawodniczki kontrolują swoje stroje olimpijskie

Kobiecy dress code w sporcie określają przestarzałe „tradycje” i płeć. Ich ubrania zawsze starały się pogodzić pojęcie „kobiecości” z pojęciem „sportu”, ale ten proces zmienił kobiety w obiekty, które można podziwiać, a nie doceniać za ich atletyczne umiejętności.

Jednak ostatnio w szeregach wybuchł bunt. Powoli matematycy wycofują się z przestarzałych zasad ubioru i domagają się, aby sport miał pierwszeństwo przed estetyką.

Długa historia dyskomfortu

Tam, gdzie teraz wydaje się, że skupiamy się na odkrywaniu ciał kobiet, poprzednio było odwrotnie.

Pobieranie

W XIX wieku, kiedy kobiety z wyższej klasy średniej mogły wreszcie brać udział w grach takich jak tenis, ich ubrania były odpowiednio „kobiece”, skromne i zaprojektowane tak, aby przyciągać potencjalnego męża, a nie zwiększać ich aktywność sportową. Niewątpliwie gorsety i długie sukienki poważnie ograniczyłyby jej zdolność do rzucania się i skakania po korcie, tak jak robią to dziś tenisistki.

W 1908 roku duńska drużyna gimnastyczna nosiła nowe „leotardy” – od tego czasu odzież sportowa przeszła długą drogę.

Na przełomie XIX i XX wieku wychowanie fizyczne zaczęło przyczyniać się do reformy ubioru kobiecego do aktywności fizycznej. Uwolnij siłownię i kurtkę od ograniczających ubrań, takich jak gorsety i kamizelki.

Choć może to brzmieć progresywnie, beczkowaty kształt nowego stroju starannie ukrywał ciała młodych kobiet. Wszelkie przejawy rozwijającej się seksualności zostały skutecznie zakamuflowane, zachowując jednocześnie ich skromność do ról przyszłych matek w społeczeństwie.

Kobiety wciąż walczą z konwencjami

Zawodniczki nadal kierują się zasadami ubioru, ale zaczynają otwarcie się im sprzeciwiać.

Tylko w tym miesiącu norweska drużyna piłki ręcznej plażowej kobiet została ukarana grzywną za „niewłaściwą odzież” podczas Mistrzostw Europy w Bułgarii. Wynikało to z tego, że grali w szortach, w przeciwieństwie do wymaganych wąskich spodni od bikini, które muszą być „idealnie dopasowane i wycięte pod kątem w górę w kierunku górnej części nogi” i mieć maksymalną szerokość boku 10 cm, zgodnie z Regulamin Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej 2014.

Drużyny piłki ręcznej plażowej mężczyzn zawsze mogą nosić spodenki. Po nieudanej petycji o zastąpienie spodni od bikini szortami, norweska drużyna kobiet wzięła sprawy w swoje ręce, gdy dotarła do meczu o brązowy medal z Hiszpanią. Mimo groźby grzywny lub dyskwalifikacji przez UEFA, zdecydowali się złożyć oświadczenie i założyć elastyczne spodenki do ud.

Zaowocowało to grzywną w wysokości 1500 euro (2 393 USD). Norweski Związek Piłki Nożnej zgodził się zapłacić grzywnę w imieniu piłkarzy w pokazie wsparcia.

Podobne protesty w sprawie ubioru miały zawodniczki na Mistrzostwach Europy w Gimnastyce Artystycznej w Szwajcarii w tym roku. Niemieckie gimnastyczki postanowiły przeciwstawić się swojej orientacji seksualnej, nosząc kombinezony na całe ciało. Wszystko zaczęło się od występu Sarah Voss, po którym natychmiast poszło dwóch jej kolegów z drużyny.

Decyzja o zakryciu całego ciała była podjęta z premedytacją. Otrzymała pełne wsparcie Niemieckiego Związku Piłki Nożnej (DTB), który radził zawodnikom, aby zawsze czuli się komfortowo w swoich ubraniach.

Kombinezon zakrywający całe ciało, choć rzadko spotykany w wyczynowej gimnastyce kobiet (chyba że istnieją powody religijne, aby go nosić), w rzeczywistości jest zgodny z zasadami Międzynarodowej Federacji Gimnastycznej (FIG). Zawodnicy mogą nosić „koszulę jednoczęściową z nogawkami na całej długości – od bioder do kostek”), o ile jest „stylowo zaprojektowana”.

Dlatego w niektórych sportowych strojach dla kobiet pojawia się elastyczność, ale na pewno wcale tak nie jest. Voss i jej zespół skorzystali z okazji, by rywalizować jako elitarni gracze noszący mundury, które najlepiej uzupełniają ich sprawność fizyczną.

Ich prawo do wyboru, w co się ubrać, niewątpliwie pomogło im poczuć się bardziej komfortowo podczas występów. Należy zauważyć, że gimnastyka była sportem pełnym skandali nadużyć.

Zmień skupienie na sprawność sportową

Przykłady zarówno piłki ręcznej, jak i gimnastyki pokazują, jak kobiety, jako insiderzy w środowisku sportowym, zaczęły kwestionować sposób, w jaki ich ciała były prezentowane i zarządzane przez federacje sportowe.

To toruje drogę dla większej liczby sportów, aby przeciwstawić się zasadom ubioru, które opierają się na przestarzałych wyobrażeniach o tym, jak powinna wyglądać kobieta, często oczami mężczyzn.

Chociaż wyniki sportowe kobiet w przeszłości były destrukcyjne i związane z płcią, sport w końcu wiódł prym pod względem tego, jak ich ciała są regulowane przez to, co noszą.

Być może teraz możemy skupić się na ich sporcie i ich wkładzie w sport.

Rachel Jefferson Buchanan jest wykładowcą studiów nad ruchem człowieka (zdrowie i wychowanie fizyczne) na Uniwersytecie Charlesa Sturt. Ten utwór pojawił się po raz pierwszy Rozmowa.