Dieta o cieplejszym klimacie: pięć roślin, które mogą pomóc wyżywić świat | środowisko

aW całej historii ludzkości naukowcy uważają, że ludzie wyhodowali ponad 6000 różnych gatunków roślin. Jednak z biegiem czasu rolnicy zaczęli skłaniać się ku uprawie tych o największych plonach. Dziś tylko trzy uprawy – ryż, pszenica i kukurydza – dostarczają prawie połowę światowych kalorii.

Ta zależność od niewielkiej liczby upraw sprawiła, że ​​rolnictwo jest podatne na szkodniki przenoszone przez rośliny, choroby i erozję gleby, która rozwija się w monokulturze – praktyce uprawy tylko jednej uprawy na raz. Oznaczało to również utratę odporności, jaką inne uprawy wykazują w przetrwaniu susz i innych klęsk żywiołowych.

W miarę nasilania się skutków kryzysu klimatycznego rolnicy na całym świecie odkrywają na nowo stare uprawy i opracowują nowe hybrydy, które mogą być bardziej odporne na suszę lub epidemie, a jednocześnie dostarczają ważnych składników odżywczych.

„Słyszysz wszystkie statystyki w stylu: „Straciliśmy 90% naszych odmian”. Dopiero niedawno zdałem sobie sprawę, że największym smutkiem nie jest to, że straciliśmy tę różnorodność. Nawet nie wiemy, że straciliśmy tę różnorodność, – mówi Chris Smith, założyciel Utopia Seed Project.

Oto spojrzenie na pięć upraw, innych niż ryż, pszenica i kukurydza, które rolnicy na całym świecie uprawiają w nadziei na wyżywienie planety podczas jej ocieplania:

Amarant: roślina, która przetrwała kolonizację

Od liścia do nasionka cała roślina nagietka jest jadalna. Amarantowe łodygi o wysokości do ośmiu stóp są zwieńczone czerwonymi, pomarańczowymi lub zielonymi pióropuszami wypełnionymi nasionami. W całej Afryce i Azji amarantus był od dawna spożywany jako warzywo, podczas gdy rdzenni Amerykanie jedli również nasiona tej rośliny: pseudozboża, takie jak gryka czy komosa ryżowa.

Podczas gdy liście amarantusa można smażyć lub gotować na patelni, nasiona są zwykle prażone, a następnie spożywane z miodem lub mlekiem. Pełne białko zawierające wszystkie dziewięć niezbędnych aminokwasów, amarantus jest dobrym źródłem witamin i przeciwutleniaczy.

W obu Amerykach hiszpańscy koloniści zabronili Aztekom i Majom uprawy nagietków, kiedy dotarli na kontynent. Jednak roślina nadal rosła jako chwast, a wielu rolników uratowało nasiona amarantusa, przekazując je przez pokolenia, dopóki ich potomkowie nie mogli ponownie je zasadzić.

Dziś rdzenni rolnicy w Gwatemali, Meksyku i Stanach Zjednoczonych Współpracuj, aby się rozwijać Ta uprawa jest odporna na suszę. Podobnie jak fonio, afrykańska fasola, amarantus nie jest nową uprawą, ale odradza się, gdy społeczności przystosowują się do kryzysu klimatycznego. Matthew Blair, profesor na Tennessee State University i współprzewodniczący Instytut Amarantusa.

Amarant trafił do kuchni europejskich, a Ukraina stała się największym producentem zbóż na kontynencie.

Fonio: tradycyjne ziarno odporne na suszę

Od tysięcy lat rolnicy w Afryce Zachodniej prowadzą działalność rolniczą fonio Rodzaj kaszy jaglanej o smaku kuskusu lub komosy ryżowej. Historycznie fonio jest jednym z najstarszych zbóż uprawianych w Afryce i przez niektórych uważane jest za jedno z Pokarm prezydentów i królów. W krajach takich jak Senegal, Burkina Faso i Mali fonio jest podawane w święta, takie jak wesela i podczas Ramadanu.

Dziś coraz więcej uwagi skupia się na fonio Ze względu na elastyczność i korzyści zdrowotne. Ponieważ klimat wciąż się zmienia, odporność fonio na suszę i zdolność do wzrostu na ubogich glebach sprawiła, że ​​jest to ważna uprawa w regionach ubogich w wodę. Ma również ważną wartość odżywczą jako niskoglikemiczne, bezglutenowe płatki zbożowe – dzięki czemu jest dobrym źródłem aminokwasów dla osób z cukrzycą lub nietolerancją glutenu.

Podczas gdy Europejczycy nazywali fonio „głodnym ryżem”, europejskie firmy produkują teraz swoje fonio. Włoska firma OBA jedzenie Pomógł wprowadzić fonio do Unii Europejskiej w grudniu 2018 r. A w USA senegalski szef kuchni Pierre Thiam fonio z organizacji humanitarnej SOS Sahel pozyskuje swoją markę Yolélé, która jest również nazwą jego książki kucharskiej poświęconej kuchni zachodnioafrykańskiej.

Cowpea: jadalne warzywo

W latach czterdziestych w Stanach Zjednoczonych zasadzono ponad 5 milionów akrów cowpea – większość, jak sama nazwa wskazuje, na siano do karmienia zwierząt gospodarskich. Ale na długo przed tym, jak cowpea – zwana także groszkiem południowym lub grochem czarnookim – dotarła do obu Ameryk, była uprawiana do spożycia przez ludzi w Afryce Zachodniej. Chociaż produkcja cowpea spadła w Stanach Zjednoczonych w ostatnich dziesięcioleciach, ta uprawa jest bardzo ważna w dużej części Afryki. Nigeria jest największym producentem cowpea na świecie.

Ponieważ naukowcy poszukują alternatywnych upraw, Blair powiedział, że ważne jest, aby zidentyfikować te, w których cała roślina jest jadalna. Chociaż w przeszłości ludzie jedli nasiona cowpea, liście i strąki są również dobrym źródłem białka.

Ponieważ wspinaczka jest bardzo tolerancyjna na suszę, jest również dobrym kandydatem na zmiany klimatyczne. Na Uniwersytecie Stanowym Tennessee Blair jest częścią zespołu badającego wprowadzenie wskrzelika do Ameryki Łacińskiej jako alternatywy dla fasoli, takiej jak fasola pinto i czarna, o podobnych profilach smakowych, które wkrótce mogą stać się trudniejsze w uprawie.

Taro: przystosowanie upraw tropikalnych do zimnych klimatów

W tropikach Azji Południowo-Wschodniej i Polinezji taro od dawna jest uprawiane jako warzywo korzeniowe, w przeciwieństwie do ziemniaków. Ale ponieważ rosnące temperatury zagrażają uprawie tej rośliny w jej naturalnym środowisku, hodowcy w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych próbują przystosować tropikalne byliny do uprawy jako łagodne rośliny jednoroczne, ponieważ nie mogą znieść chłodu amerykańskich zim.

W Utopian Seed Project w Północnej Karolinie założyciel Chris Smith i jego zespół eksperymentowali z uprawami tropikalnymi, szukając sposobów, aby pomóc roślinom przetrwać zimę. Dziś uprawiają osiem rodzajów taro, w tym te pochodzące z Korei, Filipin, Hawajów, Chin i Portoryko.

„Chcemy wprowadzić taro, ponieważ naprawdę uważamy, że zapewni nam to bezpieczniejszą dietę” – mówi Smith. „Ale pięknym produktem ubocznym jest to, że pozwala nam również angażować się w żywność, która tradycyjnie pochodzi z rdzennych społeczności rolniczych lub chłopskich. I myślę, że naprawdę daje tym tradycyjnie pokrzywdzonym populacjom szansę na interakcję z dietą, której normalnie nie mają Dostawać.”

Podobnie jak fonio, amarantus i cowpea, taro nie jest nową uprawą — jest nowością w amerykańskim systemie żywnościowym. Dlatego projekt Utopia Seed Project nie tylko uczy, jak uprawiać taro, ale także uczy ludzi, jak je gotować. „Te uprawy to po prostu żywność, która jest zawarta w kulturach na całym świecie w sposób, w jaki nie są one tutaj uwzględnione” – powiedział Smith. „Trzeba pracy, aby zbudować społeczność i pragnienie tej uprawy”.

Kernza: Zboże zrodziło się z powodu kryzysu klimatycznego

Podczas gdy wiele alternatywnych upraw to tylko rośliny uprawiane w innych miejscach na świecie od pokoleń, inne są specjalnie uprawiane, aby wytrzymać zmiany klimatyczne.

W latach 80. naukowcy z Rodale Institute w Pensylwanii zidentyfikowali trawę pszeniczną zwaną średnią trawą pszeniczną jako wieloletnią roślinę zbożową, którą można wyhodować jako substytut rocznych zbóż, takich jak pszenica. Celem było zmniejszenie wpływu produkcji zbóż na środowisko.

W 2019 r. Land Institute z siedzibą w Kansas, organizacja badawcza non-profit zajmująca się zrównoważonym rolnictwem, wprowadził Kernza, zboże opracowane z pośredniej trawy pszenicznej i oznaczone marką, aby upewnić się, że rolnicy wiedzieli, że kupili nasiona z oficjalnego programu hodowlanego. Chociaż naukowcy wciąż pracują nad poprawą plonów zboża, dziś rolnicy w Minnesocie, Kansas i Montanie uprawiają prawie 4000 akrów Kernza.

„Rolnicy natychmiast dostrzegają zalety bylin dla ich krajobrazu, a dla osób pracujących na obszarach produkcji zboża Kernza jest bardzo atrakcyjna” – powiedziała Tessa Peters, dyrektor ds. zarządzania uprawami w Instytucie Ziemi.