Dlaczego skunksy stoją na rękach

Na pierwszy rzut oka możesz pomyśleć, że wszystkie skunksy są takie same. nie tak.

Poznaj cętkowanego skunksa, „akrobatów świata skunksów”. Według nowych badań naukowcy odkryli, że tych gatunków jest więcej, niż sądzili.

Ostatnio uzgodniono liczbę czterech. Ale nowe badanie opublikowane w środę w Journal of Molecular Genetics and Evolution mówi, że istnieje siedem gatunków skunksa plamistego.

„Ameryka Północna jest jednym z najlepiej zbadanych kontynentów dla ssaków, a mięsożercy są jedną z najlepiej zbadanych grup” – powiedział autor badania Adam Ferguson, dyrektor Negaunee Mammal Collections w Muzeum Terenowym w Chicago.

„Wszyscy sądzą, że wiemy wszystko o systemach ssaków mięsożernych, więc możliwość przerysowania drzewa genealogicznego skunksów jest bardzo ekscytująca”.

Skunks plamisty jest mniejszym krewnym skunksa pręgowanego.

Te nieuchwytne drapieżniki, mniej więcej wielkości wiewiórki, żyją w całej Ameryce Północnej. A kiedy nadejdzie czas, by odstraszyć drapieżnika, te mali chłopcy wstają na ręce i kopią tylne łapy.

„Kiedy są zestresowane, wskakują na przednie kończyny, a następnie kopią tylne kończyny, dmuchają w ogony i mogą rzeczywiście podejść do drapieżnika, jakby wyglądały na większe i bardziej onieśmielające” – powiedział Ferguson.

Skunksy zwykle wracają na czworaki, aby oddać śmiertelny strzał i kontrolować smród. Ich niewielka postura nie sprawia, że ​​te stwory powstrzymują się od walki.

Ferguson powiedział, że to tylko kolejny przykład ich odwagi, coś, co w ogóle uwielbia w skunkach.

Podczas gdy skunks pręgowany stał się znany na obszarach miejskich, a także w ich naturalnych siedliskach, skunks pręgowany nie dokonał tych samych przełomów i jako taki pozostaje w dużej mierze poza zasięgiem wzroku. Te „niewidoczne dla środowiska” stworzenia żyją w gęstych środowiskach i odległych obszarach i wydają się mniej zdolne do przystosowania się do urbanizacji niż ich większe, pasiaste odpowiedniki, powiedział Ferguson.

Ze względu na swoją zwinność, skunksy cętkowane są świetnymi wspinaczami i są bardziej mięsożerne niż inne skunksy, żywiąc się ptasimi jajami, jaszczurkami, wężami i gryzoniami. Sowy Bighorn są głównym drapieżnikiem.

Fakt, że skunksy cętkowane są tak dobre w pilnowaniu oka, utrudnia ich badanie. Od czasu odkrycia pierwszego skunksa cętkowanego w 1758 roku naukowcy zastanawiali się, ile jest gatunków. Z biegiem lat różnice obserwowane między niektórymi skunkami cętkowanymi doprowadziły naukowców do przekonania, że ​​istnieją tylko dwa, a aż 14 gatunków.

Identyfikacja obecności siedmiu gatunków wynika z analizy danych genetycznych skunksa plamistego. Ale najpierw pan Ferguson potrzebował próbek do badania. Polowanie na skunksy nie jest najłatwiejszą pracą — pan Ferguson i jego koledzy odbyli sześć podróży do Meksyku, polując na skunksa cętkowanego i nigdy żadnego nie złapali. A jeśli złapiesz jednego, na pewno zostaniesz spryskany.

„Nazywamy to zapachem sukcesu, ponieważ oznacza to, że już go mamy i to jest ostateczny cel” – powiedział Ferguson.

Pan Ferguson został zainspirowany do stworzenia etykiet „Wanted” i rozprowadzania ich w środkowym Teksasie w sklepach paszowych i obszarach, w których działają farmerzy i rybacy. Plakaty opisywały potrzebę wszelkich cętkowanych skunksów, które mogły zostać uwięzione lub znalezione jako zabójstwa na drodze, i zawierały zdjęcia stworzeń. Naukowcy zaproponowali pobranie próbek skunksa i przechowywanie ich w niestandardowym „zamrożeniu skunksa”.

Naukowcy opierali się również na okazach z kolekcji muzeum, w tym na skunksie cętkowanym znalezionym w Ameryce Środkowej i na Jukatanie. W końcu mieli 203 próbki skunksa plamistego do wykorzystania w badaniu i ekstrakcji DNA. Dane genetyczne ujawniły, że niektóre skunksy, które kiedyś uważano za ten sam gatunek, w rzeczywistości były zupełnie inne.

„Udało mi się wyodrębnić DNA ze stuletnich okazów muzealnych i naprawdę ekscytujące było zobaczyć, z kim te osoby są spokrewnione. Okazuje się, że jeden z nich był obecnie nierozpoznanym gatunkiem endemicznym na Jukatanie” – powiedział autor badania. Molly McDonough, profesor biologii na Uniwersytecie Stanowym w Chicago i pracownik naukowy w Field Museum, w oświadczeniu.

Jednym z nowych gatunków do zbadania jest skunks plamisty z Jukatanu, który jest mniej więcej wielkości wiewiórki i występuje tylko na półwyspie Jukatan. Naukowcy opisują również skunksa plamistego z równin, którego populacja zmniejszyła się w ciągu ostatniego stulecia i jest uważana za gatunek zagrożony.

„Badania nie byłyby możliwe bez próbek muzealnych, które posiadaliśmy” – powiedział Ferguson. „Jedynym powodem, dla którego udało nam się uzyskać sekwencje z Jukatanu, są okazy muzealne zebrane 60 lub 70 lat temu”.

Zrozumienie poszczególnych gatunków skunksa może pomóc naukowcom dowiedzieć się więcej o czymś wyjątkowym dla tych stworzeń: biologii reprodukcyjnej. Skunks cętkowany może rozmnażać się jesienią, ale rodzi się dopiero na wiosnę. Innymi słowy, układ rozrodczy celowo opóźnia zagnieżdżenie komórki jajowej w macicy.

– Od jakiegoś czasu jest w zawieszeniu – powiedział Ferguson. „Chcemy wiedzieć, dlaczego niektóre gatunki opóźniają implantację, a inne nie, a ustalenie, w jaki sposób ewoluowały te różne gatunki skunksów, może nam w tym pomóc”.

Skunks przeszedł długą drogę, odkąd po raz pierwszy pojawił się w zapisie kopalnym 25 milionów lat temu, ewoluując i dzieląc się na różne gatunki w odpowiedzi na zmiany klimatyczne wywołane epoką lodowcową.

Dowiedzenie się więcej o skunksie cętkowanym może również pomóc w wysiłkach ochronnych mających na celu ochronę tych zwierząt. Jak powiedział Ferguson, skunksy mają do odegrania swoją rolę w ekosystemie, jedząc owoce i wydalając nasiona, które pomagają w rozprzestrzenianiu się roślin, a także żerują na szkodnikach upraw i gryzoniach.