Druga strona księżyca jest wyraźnie rozbita. Możemy w końcu wiedzieć dlaczego

Bez względu na to, gdzie stoisz na ziemi, widzisz tylko jedną twarz Księżyc. Drugi policzek jest stale odwrócony od naszej planety, a ta dalsza strona jest znacznie bardziej pokryta kraterami niż strona skierowana do nas.

Bliższa strona księżyca pokryta jest księżycowymi mariami, które są rozległymi równinami wulkanicznego bazaltu, które wyglądają jak ciemne plamy, gdy patrzymy na satelitę. Powód tego dwulicowego wyglądu pozostał tajemnicą – tajemnica ta trwała od czasu, gdy pierwszy statek kosmiczny okrążył Księżyc w latach 60. XX wieku. Ale nowa symulacja mogła teraz rozwiązać zagadkę ery Apollo.

Łącząc różne cechy razem, modele komputerowe wspierają ideę, że potężne uderzenie Księżyca ponownie wynurzyło się na bliższą stronę Księżyca w strumieniu lawy. Różnice są nie tylko głębokie, ponieważ odzwierciedlają je również odrębne formacje geologiczne po obu stronach księżyca.

Astronomowie od dawna podejrzewali, że bliższa strona była pokryta morzem magmy, która w miarę ochładzania wygładziła skalisty krajobraz, powodując ponure inkluzje, które widzimy dzisiaj. Ale motywacja tej aktywności wulkanicznej jest kontrowersyjna.

Ogromny krater na południowym biegunie Księżyca, znany jako Antarktyda — Aitken Umywalka (SPA), potrafi wyjaśnić różnice.

Basen ten jest pozostałością po jednej z największych i najstarszych kolizji na powierzchni Księżyca. Symulacje pokazują, że zdarzenie SPA, które miało miejsce około 4,3 miliarda lat temu, nastąpiło we właściwym czasie i miejscu, aby rozpocząć zmiany tylko po jednej stronie płaszcza Księżyca.

Ogromne ciepło spowodowane uderzeniem ogrzałoby do tego stopnia górny płaszcz po stronie bliższej, a eksperci uważają, że doprowadziłoby to do koncentracji potasu, pierwiastków ziem rzadkich, fosforu i pierwiastków wytwarzających ciepło, takich jak tor.

Jak dotąd jest to dokładnie ta formacja, którą naukowcy odkryli w próbkach skał księżycowych z bliższej strony, szczególnie w Procellarum KREEP Terrane (PKT), dużym obszarze znanym z tej anomalii składu.

„Pokazujemy, że w każdych rozsądnych warunkach w czasie, w którym powstaje SPA, kończy się koncentracją tych wytwarzających ciepło elementów na bliższej stronie” wyjaśniać Planetolog Matt Jones z Brown University.

„Spekulujemy, że przyczyniło się to do stopienia płaszcza, które doprowadziło do przepływów piroklastycznych, które widzimy na powierzchni”.

Upadek z imprezy SPA mógł trwać setki milionów lat.

W symulacjach najstarsza równina wulkaniczna wybuchła blisko 200 milionów lat po uderzeniach. W rzeczywistości intensywne epizody aktywności wulkanicznej utrzymywały się na bliskiej stronie Księżyca do 700 milionów lat po uderzeniu.

Zdaniem ekspertów powodem, dla którego policzek tego księżyca bardziej reaguje na uderzenie, jest miejsce, w którym miejsce uderzenia skupiało się na przenoszeniu materiałów wytwarzających ciepło, a także z powodu subtelnych zmian grawitacji.

W każdym scenariuszu, który zbadali naukowcy, górny płaszcz na półkuli południowej rozgrzał się i zaczął płynąć w kierunku półkuli północnej, podróżując przez bliższą stronę.

Tymczasem górny płaszcz po drugiej stronie pozostaje zbyt zimny, aby rozprowadzać tę samą substancję w podobny sposób.

Ta różnica mogła spowodować zauważalną asymetrię dwóch ścian Księżyca.

„Jak powstał PKT, jest najważniejszym otwartym pytaniem w nauce o księżycu” Mówi Jonesa.

„A efekt bieguna południowego-Aitkena jest jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Księżyca. Ta praca łączy te dwie rzeczy i myślę, że nasze wyniki są naprawdę ekscytujące”.

Badanie zostało opublikowane w postęp naukowy.