Emily Camm Kingwarray: Oszałamiająca retrospektywa nadaje perspektywę – i moc – wspaniałej Australijce | Sztuka aborygeńska

A Zachodnia historia jest niezmiennie przenoszona na najwybitniejszych australijskich aborygeńskich artystów wizualnych – model redukcyjny, dzięki któremu można ich łatwiej zrozumieć, zinterpretować i o nich napisać. Emily Kam Kungwarai (białe imię męskie, przypisywane jej jako nastolatka) jest być może najlepszym tego przykładem, sławnej artystki stojącej na czele ruchu artystycznego Sahary Środkowej w latach 70. i 80. XX wieku.

Prosta wersja wygląda tak. Kngwarray nauczyła się podpisywać swoim imieniem („Emillly”) dopiero pod koniec lat 70. XX wieku, mniej więcej w tym samym czasie, po zapoznaniu się z batikiem i techniką tie-dye, zaczęła wyrażać siebie poprzez sztukę wizualną. Następnie, w latach 80., sztuka przeniosła się na bardziej komercyjne (przynajmniej dla dealerów) i wartościowe estetycznie medium, jakim jest akryl na płótnie, a jego rozgłos i łatwość sprzedaży sięgnęły stratosfery.

Jej charakterystyczne obrazy australijskich ojczyzn na pustyni wzbudziły podziw międzynarodowego świata sztuki: właścicieli galerii, kuratorów, a zwłaszcza handlarzy dziełami sztuki. (W 2017 roku obraz Langoaray, Earth’s Creation I, został sprzedany za 2,1 miliona dolarów, bijąc rekord najwyższej ceny aukcyjnej autorstwa australijskiego artysty). Obrazy te były wewnętrznie inspirowane środowiskiem i kulturą kraju jej przodków i w pełni je odzwierciedlały. , Halker, który leży w granicach regionu Sandover na Pustyni Centralnej, powszechnie zwanej Utopią. Jednak dzięki jej ogromnemu dorobkowi (wiele batików i szacunkowo 5000 do 6000 obrazów) – a dziś, na rynku globalnym bardziej lukratywnym niż kiedykolwiek – jej prace były często interpretowane w kontekście zachodniej abstrakcji i modernizmu.

Ale Kingwarai, który zmarł w 1996 roku w wieku 82 lat, jest znacznie bardziej tajemniczy. Pracowała w dosłownej i w przenośni izolacji od zachodnich artystów swoich czasów, a mimo to pozostaje obiektem kolekcjonerskim jako jedne z największych nazwisk.

Emily Camm Kingwarai, oszałamiająca retrospektywa, której otwarcie odbędzie się w tym tygodniu w National Gallery of Australia (zostanie pokazana w londyńskiej Tate Modern w lipcu 2025 r.), przynosi długo oczekiwaną perspektywę – a być może pośmiertną sprawczość i godność – artystce i jej niezwykłej twórczości .

Wiele batików i obrazów prezentowanych na wystawie obejmuje ostatnie 20 lat jej życia: dwie dekady, które dokument i główny katalog wystawy ukazują jako część dłuższej, bardziej złożonej historii twórczej i kulturowej.

Jako część ponadczasowego ludzkiego kontinuum w Anmatair, Kungwarai – wraz z kobietami ze swojej społeczności – odzwierciedlała kulturę, historię i środowisko halkarów poprzez historie z piasku (ślady palców na piasku, czyli jakościowy) i „koloryzacja” (ochra zmieszana z tłuszczem emu) na piersiach, klatce piersiowej i ramionach podczas kobiecych pieśni i ceremonii, lub Ze zdumieniem.

Akrylowe prace Kngwarray na płótnie, batik i tie-dye, figuratywne malowanie skóry i śladów na czerwonej ziemi były częścią jej ciągłej serii ekspresji kulturalnej i artystycznej.

Umieszczenie Kngwarraya w kontekście spoza zachodniego rynku sztuki i jego tradycji kuratorskich jest zarówno ambitne, jak i wymagające. Jednak przez wiele lat kuratorki Pierwszych Narodów Kelly Cole (Warumungu/Loritja) i Hettie Perkins (Arrerent/Kalkadon) spotykały się i słuchały kobiet w kraju Kungwarai i jego okolicach; Kobiety, z którą był związany, znał i z którą tworzył. Z wykształcenia Cole i Perkins dorastali w środkowej Australii. Cole poznała Kngwarray i inne artystki ze swojego otoczenia dzięki powiązaniom rodzinnym. W proces konsultacji zaangażowana była także lingwistka Jennifer Green; Poznała Kngwarraya w 1976 roku, kiedy tworzyła kursy umiejętności czytania i pisania w Utopii, Utoruje to drogę rodzącemu się ruchowi artystycznemu i rzemieślniczemu, który ostatecznie rozkwitnie.

Wystawa ta z mocą przedstawia Kangwarai z perspektywy jej świata – głęboko ludzkiego, kulturowego, środowiskowego, historycznego i geograficznego – jako matki, siostry, przyjaciółki, gawędziarki, artystki wizualnej i wszechobecnej celebranski kraju.

W kraju i za granicą jest „Emily”. Ale w krajach pustynnych jest tak (kam Jest to zakopany strąk nasion Anwerla, Lub Pencil Yam) i Kngwarray (nazwa jej skóry). Ignam – jego wyszukane, krzyżujące się pod ziemią bulwy, splątane pnącza i żółte kwiaty nad ziemią – oraz lokalny emu, Langerhansacelebrowane przez Anmatyerra, to powracające motywy w jej twórczości.

Kngwarray pracowała szybko, zwłaszcza w późniejszych latach, kiedy jej twórczość była bardziej płodna, niemal pilna i używała szybkich, grubych i pewnych pociągnięć pędzlem, co zaowocowało jej kulturowo chaotycznym porównaniem ze współczesnymi Zachodem. Przejrzysty i zjawiskowy batik ma delikatną i niezwykłą urodę.

Niektóre z jej obrazów, takie jak Alhalker – Old Man Emu with Babies (własność aktora Steve’a Martina, zagorzałego entuzjasty Kngwarray), są niezwykle szczegółowe i wspaniałe. Ale to dwa ogromne, przypominające murale, znane na całym świecie „Yam Oily” i „Anurlar Anjanenti” (Dream of Big Yam), malowane odpowiednio przez dwa dni i jeden dzień w 1995 r., wyskakują z białych ścian NGA i zapierają dech w piersiach. Odetchnij.

To z pewnością wyjaśnia, dlaczego kolekcjonerzy i handlarze sztuką współczesną – którzy czerpali ogromne zyski z obrazów Kingwarai – byli tak wyrozumiali.

We wstępie do katalogu wystawy Cole, Green i Perkins piszą: „Historia sztuki zachodniej została zdezorientowana konfrontacją z ciągłą tradycją kulturową, znacznie starszą niż jakakolwiek inna, wywodząca się z ziemi europejskiej. Niektórzy, którzy pisali o twórczości Kngwarraya, mieli trudności z pogodzeniem początki jej dzieł w kontekście ich ostatecznego przeznaczenia.” Na rynku sztuki.

Cole twierdzi, że zbyt często „konsultacje” ze strony instytucji zajmujących się zbiórką mogą być obciążające rdzenną ludność. Jak mówi, jako kuratorzy dużo więcej słuchali, niż mówili.

Na początku 2023 roku Cole, Perkins i Green obozowali w Halker z grupą potomków Kingwarai, z których część udała się do Canberry na otwarcie wystawy NGA. Wystawa i katalog obszernie przedstawiają wspomnienia potomków Kngwarray (z szacunkiem nazywają ją „Starą Damą”) oraz kulturowe znaczenie jej twórczości.

Podczas tej podróży Green odtwarzała nagrania, które nagrała, na których Kngwarray mówi i śpiewa.

„Wysłuchali tego kilka razy, a potem wszyscy zaczęli śpiewać” – mówi Cole. „Mimo że nie żyje i minęło już dużo czasu, wciąż żyje duchem i wciąż ponownie uczy te kobiety tych piosenek. To było dla nas bardzo emocjonalne przeżycie i naprawdę piękna rzecz”.

„Wiele osób tego nie rozumie, ale Kengwarai namalowała swój kraj… ale ten kraj należy do tych potomków – tych ludzi, którzy żyją w utopii. Kiedy więc ludzie pytają o obraz halkera, trzeba pamiętać, że jest to miejsce do życia i mają te wszystkie obowiązki.” Kultura Ze zdumieniem Uroczystości na wielką skalę, o których wspomina Kngwarray, odbywają się do dziś.

Choć życie twórcze Kngwarray charakteryzowało się ciągłą ekspresją kulturową, w ostatecznym rozrachunku wykazywała się także praktycznością, jeśli chodzi o medium, które wybrała do swojego najnowszego i najsłynniejszego dzieła.

Jej słowami: „Nie chciałam wykonywać ciężkiej pracy, jakiej wymagał batik – ciągłego gotowania materiału, rozpalania ogniska, ciągłego używania całego proszku mydlanego. Dlatego zrezygnowałam z batiku i przerzuciłam się na szmatką – było łatwiej.

Życie Kingwarai było równie niezwykłe jak jej sztuka, obejmująca jej pierwszy kontakt z białymi słoniami („diabłem”), odczłowieczający wpływ pasterstwa na kraj, trwałe, niszczycielskie dziedzictwo kolonializmu na jej lud – i jej interakcję ze społeczeństwem miejskim. Światowy rynek sztuki jest wciąż nienasycony jej twórczością.

Jak na ironię, wystawa Cam Kengwarai „Emily” – wystawa, która interpretuje ją taką, jaką powinna być – może mieć największą publiczność w Londynie, ojczyźnie imperium, które zagroziło jej krajowi.

Maria Balshaw, dyrektor Muzeów i Galerii Tate, twierdzi, że odwiedziła społeczność, w której żył i pracował Kingwarai, aby porozmawiać ze swoimi potomkami na temat możliwości przeniesienia wystawy do Wielkiej Brytanii. Mówi, że kobiety początkowo miały wiele pytań, ale potem „wsparły pracę starszej pani, kiedy przyjechała do Londynu… i bardzo chciały szerzej podzielić się jej historią”.

Balshaw ma nadzieję, że kobiety przybędą do Londynu, aby obejrzeć wystawę. „Będziemy musieli pomóc im w podróżowaniu” – mówi. „My „Naprawdę chciałbym, żeby mogli zobaczyć, jak twórczość Kngwarraya została przyjęta w Londynie, tak jak tutaj, w Canberze”.