Idea „żywej skamieliny” wymarła na 273 miliony lat na dnie oceanu

Odkryto symbiotyczny związek między dwiema formami życia morskiego, które rozwijają się na dnie oceanu, znikając z zapisu kopalnego na setki milionów lat.

Naukowcy odkryli, że koralowce nie będące szkieletami wyrastają z łodyg zwierząt morskich znanych jako liliowce, Lub lilie morskie na dnie Oceanu Spokojnego, u wybrzeży Honsiu i Shikoku w Japonii.

„Te próbki stanowią pierwsze szczegółowe zapisy i ostatnie badania Sin vivo Związek między liliowcem (żywicielem) i heksakoralnym (epibiont), ” Naukowcy napisali w swoim artykuleZatem analizy tych skojarzeń mogą rzucić nowe światło na nasze rozumienie tych powszechnych skojarzeń paleozoicznych.

Wydaje się, że w erze paleozoicznej kwitnące stworzenia i korale rozwinęły się naprawdę dobrze. Pełen tego zapis skamieniałości dna morskiego zawiera niezliczone przykłady koralowców rosnących na łodygach krzyżowych wspinających się po dnie morskim do słupa wody, do najpotężniejszych prądów oceanicznych do filtrowania.

Jednak te organizmy bentosowe zniknęły z zapisu kopalnego około 273 milionów lat temu, po wyginięciu określonych organizmów kwitnących i koralowców. Inne gatunki liliowców i korali pojawiły się w mezozoiku, po wymarciu permu i triasu – ale nigdy więcej nie widzieliśmy ich razem w symbiotycznym związku.

(Zapalski i in., Palaeogeogr. Palaeoclimatol. Palaeoecol., 2021)

Cóż, na razie. Na głębokościach ponad 100 metrów (330 stóp) pod powierzchnią oceanu naukowcy odkryli dwa różne typy raf koralowych – gatunki sześciokątne. Abyssoanthus, Co jest bardzo rzadkie, oraz Metridioidea, gatunek ukwiałów morskich – wyrasta z łodyg żywych japońskich lilii morskich (Metacrinus rotundus).

Wspólny polsko-japoński zespół badawczy, kierowany przez paleontologa Mikwaja Zapalskiego z Uniwersytetu Warszawskiego, po raz pierwszy zastosował mikroskopię stereoskopową do obserwacji i fotografowania próbek.

Następnie wykorzystali nieniszczące obrazowanie mikroskopowe, aby zeskanować próbki w celu ujawnienia ich wewnętrznych struktur oraz kodu DNA do zidentyfikowania gatunku.

Odkryli, że rafy koralowe, które są zawieszone poniżej żerujących fanów karinoidów, prawdopodobnie nie konkurują ze swoimi gospodarzami o pożywienie. Nie będąc szkieletem, prawdopodobnie nie wpłynęło to na elastyczność łodyg krzyżowych, chociaż ukwiały utrudniały ruch cirri żywiciela – cienkich pasm wyściełających łodygę.

Nie jest również jasne, jakie korzyści czerpią organizmy kwitnące ze swojego związku z koralowcami, ale pojawiła się interesująca rzecz: w przeciwieństwie do starożytnych koralowców nowe okazy nie zmieniły struktury szkieletowej kerenoidów.

To mogłoby pomóc wyjaśnić lukę w zapisie kopalnym – stwierdzili naukowcy. Paleozoiczne skamieniałości symbiotycznych korali i kenoidów obejmują korale ze szkieletem kalcytu, takie jak Rugosa i Tabulata.

Skamieniałości organizmów o miękkich ciałach – takich jak koralowce nie będące szkieletami – są rzadkie. Zoantharia jak Abyssoanthus Nie mają udokumentowanego zapisu kopalnego, a aktynaria, takie jak Metridioidea (widziana jako suchy okaz na poniższym obrazku) są bardzo ograniczone.

(Zapalski i in., Palaeogeogr. Palaeoclimatol. Palaeoecol., 2021)

Jeśli te korale nie zmodyfikowały żywiciela i nie pozostawiły śladów kopalnych, prawdopodobnie miały długi związek z liliowcami, które po prostu nie zostały zarejestrowane.

Oznacza to, że współczesne relacje między koralowcami a krzyżowcami mogą zawierać pewne wskazówki dotyczące paleozoicznych interakcji między koralowcami a krzyżowcami. Istnieją dowody sugerujące na przykład, że ksantaryany i różowe korale mają wspólnego przodka.

Liczba odnalezionych dotąd okazów jest niewielka, ale teraz, gdy wiemy, że tam są, być może można włożyć więcej pracy, aby odkryć historię tej wspaniałej przyjaźni.

„Ponieważ zarówno aktynaria, jak i ksantarium mają głębokie korzenie filogenetyczne w paleozoiku, a koralowce koralowe były powszechne wśród koralowców paleozoicznych Tabulate i Rugose, możemy spekulować, że korale nie będące szkieletami z epoki paleozoicznej opracowały tę strategię osadzania się na organizmach kwitnących”, Naukowcy napisali w swoim artykule.

„Społeczeństwa koralowo-liliowate, charakterystyczne dla starożytnych społeczności bentosowych, zniknęły pod koniec okresu permu, a niniejsza praca stanowi pierwsze szczegółowe badanie ich ponownego odkrycia we współczesnych morzach”.

Badania zostały opublikowane w Paleogeografia, paleobiologia, paleobiologia.