„Jurajskie Pompeje” wytwarzają tysiące „zygzakowatych” skamieniałości

„Gdyby mogli piszczeć, jestem pewien, że by to zrobili”.

Paleontolog Tim Ewin stoi w kamieniołomie, wspominając katastrofę wypisaną na skałach pod jego zabłoconymi butami.

„Próbowali się chronić i przyjęli stresującą postawę rozciągania ramion” – kontynuował. „Ale to wszystko na próżno; widać, gdzie ich ramiona były otwarte, nawet korona. Zostali wepchnięci w osady i pochowani żywcem”.

Na twarzy Tima pojawia się mały uśmiech i ma powody do radości.

Męka, która spotkała to miejsce 167 milionów lat temu, dostarczyła niezwykłej gamy zwierząt kopalnych w jednym z najważniejszych jurajskich stanowisk wykopaliskowych, jakie kiedykolwiek odkryto w Wielkiej Brytanii.

Nie możemy dokładnie określić lokalizacji skamieniałości ze względów bezpieczeństwa, ale po wspaniałym wapieniu w kolorze miodu rozpoznasz, że jesteśmy gdzieś w kraju Cotswold.

Ale od okresu jurajskiego wiele się zmieniło.

Nie było wtedy obcych wiosek i murów z suchego kamienia; Części te pokrywało płytkie morze o głębokości prawdopodobnie 20-40 metrów. I był to znacznie cieplejszy widok niż typowe angielskie lato. Ruch płyt tektonicznych oznaczał, że Wielka Brytania była mniej więcej tam, gdzie znajduje się dzisiejsza Afryka Północna.

Możesz więc sobie wyobrazić rodzaje stworzeń, które żyły na starożytnym, niemal tropikalnym dnie morskim.

Podkradające się zwierzęta zwane liliami morskimi musiały spać na dużych „łąkach”. Ich swobodnie unoszące się kuzyni, pierzaste gwiazdy, krążyli wokół, szukając tych samych cząstek jedzenia. A w osadach gwiazdy morskie i kruche torowały sobie drogę po dnie swoimi pięcioma ramionami, bez wątpienia uderzając w przelatującego jeżowca lub ogórka morskiego.

Właśnie ta scena zachowała się w skałach naszego tajemniczego kamieniołomu.

Ilości w zestawie są niesamowite. Nie setki, nie tysiące, ale może dziesiątki tysięcy tych zwierząt, które naukowcy wspólnie nazywają „szkarłupniami”. Jest to świetna nazwa wywodząca się od greckiego słowa „jeż”, „kolczasty” lub „skóra”. Czym jest jeż morski, jeśli nie „podwodnym jeżem”?

Historia toczy się dalej

• Niektóre z nich mogą wyglądać jak rośliny, ale wszystkie są zwierzętami

• Szkielety z kalcytu (węglan wapnia)

• Wykazują promieniową symetrię w wielokrotności pięciu

• Nie mają mózgu, ale mają układ nerwowy جهاز

• Rurowe ramiona i stopy są poruszane przez pompowanie wody morskiej

• Utracone części można odrodzić, takie jak ogon gekona

Większość tego, co wiemy o głębokiej historii szkarłupni ze skamielin brytyjskich, pochodzi z nielicznych okazów, które powstały ze złomu kolejowego i kamieniołomów w epoce wiktoriańskiej.

Fundacja Tima Ewina, londyńskie Muzeum Historii Naturalnej, ukryła te przedmioty na małej przestrzeni, która będzie teraz całkowicie niewystarczająca, aby pomieścić ciężarówkę nadchodzących nowych przykładów.

„W tym skalistym okresie środkowej jury znane są tylko dwa typy gwiazd morskich, reprezentowane przez pięć próbek” – mówi. „W ciągu kilku dni od zebrania się tutaj mamy 12 próbek gwiazd morskich i spodziewamy się znaleźć więcej.

„I to samo w przypadku śpiączek lub bezłodygowych liliowców (upierzonych gwiazd) – 200 lat kolekcji reprezentuje w muzeum około 25 okazów. Tutaj prawdopodobnie mamy 25 okazów tuż pod naszymi stopami, a zebraliśmy ponad 1000. „

Ale to także jakość konserwacji, która oszałamia.

Oprzyj się o świeżo oczyszczoną płytę skalną, a zauważysz, co na pierwszy rzut oka przypomina talerz makaronu. W rzeczywistości jest to ogromna masa broni kopalnej, która wie, ile jest tam lilii morskich.

Można wyraźnie odróżnić poszczególne płytki kalcytowe, czyli kości, z których składały się szkielety tych zwierząt, gdy żyły. Co więcej, okazy są w pełni przegubowe. Oznacza to, że wszystkie części są nadal nienaruszone. Wszystko uchwycone jest w trzech wymiarach.

„Mówimy o symetrii radialnej (promieniowej) w szkarłupni. To wszystko tam jest; widać to” – mówi Mark Graham, starszy zajmujący się wydobyciem skamieniałości w NHM.

Specjaliści od kopalnych szkarłupni uważają, że kamieniołom w Cotswold pomoże im lepiej sklasyfikować różne etapy życia gatunku, ich siedliska i odpowiednie miejsce w historii ewolucji.

Parafrazując ten stary frazes: podręczniki mogą nie wymagać przepisywania, ale na marginesach prawie na pewno należy dodać kilka ogólnych notatek.

A nowa nauka będzie kontynuowana w szerszym zakresie, mówi Jeff Thompson, specjalista ds. widelców skórnych.

„Żyjemy w zmieniającym się świecie i jeśli chcemy zrozumieć, jak zmiany klimatyczne mogą wpłynąć nie tylko na przyszłość ludzkości, ale na całe życie na Ziemi, szkarłupnie są jedną z najlepszych grup do zbadania” – powiedział mi Lee. .

„Dobrze wiemy, co się z nimi stało podczas różnych masowych wymierań, więc ich doświadczenie może być naprawdę przydatne, gdy próbujemy zrozumieć poważne zmiany bioróżnorodności w czasie geologicznym”.

Kliknij tutaj, aby oglądać BBC Interactive

Sally Hollingworth na wpół stoi, na wpół siedzi na brzegu kałuży błotnistej wody. Jest zajęta próbą wydobycia większej ilości gwiazd z piór z warstw gliny, które przebijają wapienne jednostki kamieniołomu.

Delikatnie stymuluje łyżką, próbując dostać się pod okazy, aby podnieść je bez ich łamania.

„Nazywam je »stalked liliowce«”, śmieje się. „Nazywam je »stalkie walkie«”.

To Sally i jej mąż Neville, którym NHM dziękuje za znalezienie tak wspaniałej strony.

Para jest paleontologami-amatorami. Weekendy spędzają zwiedzając Cotswold Hills i okolice w poszukiwaniu ciekawych głazów. Obiecujące rzeczy zabierają do domu, do studia „jego i jej” (szopa i garaż), gdzie za pomocą skrobaków powietrza usuwają wszelkie uwięzione osady.

Zamknięci podczas blokady, Sally i Neville po raz pierwszy zidentyfikowali potencjał kamieniołomu.

Po zbadaniu witryny w Google Earth i porównaniu jej z mapami geologicznymi obszaru, poprosili właściciela gruntu o pozwolenie na przeprowadzenie badań, które według Sally wyglądały wówczas raczej rozczarowująco.

„Po prostu znajdowaliśmy małe odłamki jurajskich stworzeń morskich i powiedzieliśmy:„ Dobrze, dobrze, weźmy płytę do domu i zobaczmy, co możemy odkryć, jeśli uda nam się ją posprzątać ”- wspomina.

„Pamiętam, jak Nev krzyczał z garażu: „Sal, Sal! Musisz przyjść i na to spojrzeć! „To była piękna lilia morska wynurzająca się z powierzchni”.

• Lilie morskie to różnorodne lilie nakrapiane

• Dorosłe zwierzęta odpoczywają na dnie morza

• Ich korony skierowane są na strumień wody

• Piórkowe szpilki wychwytują pływające cząstki żywności

• Te odpady są spychane w dół w kierunku ust

Kiedy powiadomiono Tima Ewina, natychmiast rozpoznał wagę kamieniołomu i zorganizował przybycie zespołu ekspertów, którzy przeprowadzili systematyczne poszukiwania.

Sally i Neville, dalecy od bycia zepchniętym na bok przez zawodowców, są niezbędnymi członkami grupy. Bardzo ceniona jest ich lokalna wiedza i przyjazne domowe dojrzewanie.

Praca na stronie jest tandetna. Ostatnie deszcze zamieniły dno kamieniołomu w kąpiel błotną, a skrupulatny i drobiazgowy proces wydobywania skamieniałości oznacza, że ​​naukowcy nie mają wyboru i muszą klęczeć na rękach i kolanach w lepkim bałaganie.

„Niektóre ładne rzeczy są chronione przez odwrócone tace z jedzeniem”, mówi kuratorka NHM Zoe Hughes. „Może nie wygląda na to, że jest w tym całym błocie, ale są takie miejsca, w których nie wolno nam stawiać stóp”. „Ale jest taka obfitość, to prawdopodobnie nie jest problemem” – żartowała koleżanka Katie Collins. „Jest tak ogromna ilość rzeczy”.

Skupiamy się na tych warstwach gliny. Te noszą masę szkarłupni.

Kontekst wydaje się być zatłoczonym skrawkiem dna morskiego, gdzie składniki odżywcze są stale dostarczane na miejsce.

Widać to w przekroju drewna jurajskiego wychodzącego z mazi. Być może niedaleko znajdowała się delta, która kierowała w ten krajobraz wody pełne jedzenia.

To może wyjaśniać obfitość zwierząt kopalnych, ale nie wyjaśnia ich znaczącej ochrony. Musimy więc wrócić do idei Nakby. Dowody dramatu są rejestrowane w bardziej solidnych, bogatych w piasek grupach gliny – znak nagłej zmiany w kierunku bardziej aktywnego środowiska.

„To, co mamy, bardzo sugeruje dramatyczny przepływ błota” — wyjaśnia Zoe. „Mamy ten szczęśliwy, mały ekosystem, a potem bum! – dzieje się coś katastrofalnego.

„Może było trzęsienie ziemi, które spowodowało lawinę błotną, a to się wydarzyło i pokryło wszystko. I dlatego konserwacja jest tak niesamowita, ponieważ wtedy padlinożercy nie mogli dostać się do wszystkich tych zwierząt, aby oddzielić je od siebie”.

Jak lubi mawiać Neville Hollingworth: „Mamy tu coś w rodzaju jurajskich Pompejów”.

Może Ci się spodobać: